Het begon zo snel. Liefde op het eerste gezicht...het bestaat.
Ook al was het de 2de x dat we elkaar zagen, na de 1ste keer liet je mijn hart al sneller kloppen. Maar die 1ste x zijn we elkaar uit de weg gegaan.
Die 2de x. was het toeval? Toeval dat er alleen nog een klein krap plekje naast mij was om te gaan zitten? Toeval dat je als laatste binnenkwam? Of was het voorbestemd? Ik weet het niet, ik heb er anders veel van geleerd en soms denk ik zelf het nodig te hebben gehad. Mijn wereld moest gewoon nog eens goed instorten, en dit keer helemaal goed. Tot er niks meer van over was. Dat ik soms zo ellendig was dat ik er een eind aan wou maken. Het leven had geen zin meer, ik haatte het. Waar ik zoveel van hield was nu ook weg. Waarom was ik er nog?
Waarom moeten de mensen waarvan ik ga houden altijd op een brute wijze weer bij me weg worden getrokken? Het enigste wat me nog een beetje overeind kon helpen was mijn droom. Een droom die ik van kleins af aan nog steeds koester.
Een droom waar je eigenlijk niet van mag dromen als een jong meisje. Maar het iseen vurige lust, want ik zal en moet. Nooit gedacht dat die droom me zo enorm kon helpen om me overeind te houden.

Ik ben er zoveel sterker van geworden, zoveel zelfverzekerder. Ik leef weer. Al die jaren was ik maar een sulletje. Nu leef ik weer. Ik heb zin in het leven. Zin in het plezier, zin in wat me allemaal nog gaat gebeuren. Mijn leven kan nog alle kanten op.

Hoop was en is nog steeds een grote vijand. Nadat je nam met je nieuwe vriendin stortte mijn wereld weer in, maar daar kwam ik zoveel sneller uit.
Vooral toen ik je samen met haar zag. Waar was je levenslust? Je enthousiasme. Nee, die zag ik niet. Je grappen? Waar waren die? Je stond er maar zielig bij. Je was een ander persoon voor me. Ik wist toen al dat het niet goed zat met haar. Vrienden zeiden wel eens als ze het over je hadden: zo ken je hem niet. Nee, ik kende alleen jou verliefde persoonlijkheid.

Het is nu uit met haar. Onze vriendin wilt ons weer koppelen, hoop is teruggekeert. Vreselijk! Maar ik kan ermee leven.

Je zegt je bent vrij maar jij bedoelt ik bent zo eenzaam
je voelt je te gek zeg jij, maar ik zit niet te dromen.
Want die blikken in je ogen zeggen alles tegen mij,
Ik voel me precies als jij en jij kan eerlijk zijn
(begrijp je dit? Zo voel ik me echt, zie jij het ook?)

Elkaar nu een dienst bewijzen is alles wat ik vraag...
Gefe mij het gevoel, dat ik er weer bij hoor voortaan.
Ik ga met je mee en ik laat je nu nooit meer gaan..
Geef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug
(Dit is wat ik hoop dat je d8 na die ene avond toen ik je compleet negeerde en je de volgende dag gelijk contact opnam, je wou misschien weer ff bij mij horen?)

Kijk mij nu eens aan en nee zeg maar niks, je mag best zwijgen,
het valt nu nog zwaar maar ik weet dat ik jou kan krijgen..
Dit hoeft nooit meer te gebeuren als je bij me blijft vann8
(Ik hoop dat je er zo over denkt, want als we elkaar aankijken weet ik dat mijn ogen glinsteren en zie ik de jouwe ook glinsteren, je lacht lief naar me, verlegen en schattig. Precies zoals het begon)

Het is allemaal waar.
Angst om meer lief te hebben, eenzaam maar zeggen dat de vrijheid te gek is.
Terwijl je toch liever iemand hebt om je leven mee te delen.
Ldvd is alsof iemand overlijd, ik heb al genoeg mensen verloren in mijn jonge leven. Bang om weer iemand te verliezen. Alleen jij kan dat nog herstellen.

Dus laat mijn hoop niks voor niks zijn geweest. Laten we het gwn weer opnieuw proberen? Waarom kan ik dit niet tegen jou zeggen? Het lef ontbreekt.
Ik ben zoveel sterker geworden, waarom dan net niet sterk genoeg om ook de hoop te overwinnen. Misschien moet ik maar nog 1xtje instorten? Misschien moet je me nog maar eens teleurstellen. Ik maak het er zelf naar. Ik zoek het op!
Maak me sterker, hoe dan ook. Ik verdien het. Ik blijf hopen verdomme...
Als mijn hoop onterecht is, laat het me zien. Laat me dan nog één keer instorten, dan heb ik dat ook gelijk gehad! Leer het me...leer het me om of lief te hebben of om nooit meer te hopen.

Jongen, als ik je zie dan lachen we naar elkaar, dan lijken we weer verliefd. Je maakt mijn zinnen af..ik voel de warmte als jij bij me bent. De warmte, het plezier...alleen jouw armen nog. Ik wil zo graag dat jij dat lied zingt, of een ander lied wat ongeveer hetzelfde verteld.

Ik w8 het af, die avond. Daarna is mijn hoop verloren. Daarna moet ik het toch echt van me afzetten. Tis zonde. Maar ik kan niet eeuwig op je blijven wa8en. Ik ben gelukkig echt waar, maar ik kan nooit helemaal gelukkig worden met jouw in mijn hoofd. Ik kan het alleen als ik jou helemaal los laat, of jij helemaal van mij word...aan jou de keuze.

Maar ach, ik ga nu genieten van mijn dag. Mijn uurtje denk aan mijn ex heb ik voor vandaag al gedaan!