Negen weken geleden verbrak mijn vriend onze relatie na 1,5 jaar. Hij was mijn maatje, mijn minnaar, mijn alles, tot de laatste dag, het laatste uur. 's Middags lagen we nog in bed en 's avonds maakte hij het uit. Reden: hij verdroeg het niet langer dat er zoveel over ons geroddeld werd in het dorp. Immers, hij was de beste vriend van mijn ex-man en we kregen kort na mijn scheiding een relatie met elkaar. Mijn vriend kon er niet meer tegen. Ik breng hem teveel onrust. Zolang we samen waren zonder andere mensen erbij of zodra we buiten het dorp waren, ging alles goed. Maar als we de gemeentegrens voorbij reden, kreeg hij steeds de kriebels... Hij liet af en toe wel doorschemeren dat hij het nog steeds moeilijk had met ons 'verleden', maar ik ging er steeds vanuit dat we er samen wel uit zouden komen. Niet dus. Toen hij het uitmaakte, gaf hij aan dat hij waarschijnlijk nog niet toe was aan een relatie, hij wilde even tijd voor zichzelf, voor andere mensen, vrienden enz...
Niets van dat alles! Na drie weken kwam hij mij huilend vertellen dat hij tóch wel toe was aan een relatie en dat hij iemand anders ontmoet had met wie hij een relatie wilde beginnen. Hij vertelde erbij dat het een pure vlucht was, omdat hij bang was om anders niet los te komen van mij. Maar toen begon voor mij de ellende pas echt goed. Zijn nieuwe vriendin mag mee naar plaatsen waar hij voorheen met mij de 'kriebels' kreeg om er te zijn. Ze werd al na een week voorgesteld aan zijn kinderen en sliep daar in huis. Zaken die met mij máánden duurden voordat hij hieraan toe was. Zijn nieuwe vriendin woont anderhalf uur rijden bij hem vandaan, dus door de week ziet hij haar niet. Dat bracht hem er tot twee weken geleden toe om 's avonds met mij te mailen en te msn-en. Hij schrijft dan dat hij de gesprekken met mij mist en dat het met zijn nieuwe vriendin niet is wat wij hadden. Maar hij wil ook niet terug naar mij. Deze week kwam hij bij mij langs en haalden we samen herinneringen op en we huilden daarbij. Zowel hij als ik hebben het gevoel dat we nog met 1000 draadjes aan elkaar zitten, maar toch wil hij de relatie met zijn nieuwe vriendin voortzetten. Hij ziet geen toekomst in 'ons', want hij merkt dat hij met zijn nieuwe vriendin wel de rust vindt die hij met mij niet vindt. En ik...ik ga er ondertussen aan kapot. Aan de wetenschap dat hij haar ieder weekend ziet, met haar in bed ligt enz. En dat terwijl we 1,5 jaar de beste maatjes waren die ALLES met elkaar deelden. Hij wil graag dat ik zijn hartsvriendin blijf en hij huilt als ik zeg dat ik dat nu niet kan zijn. Niet zolang hij met die ander is. Ik vertelde hem dat ik niet wil dat hij deze week langskomt voor mijn verjaardag, en dan vraagt hij mij huilend of hij mij wél een kaart mag sturen. Want hij denkt nog iedere dag aan mij. En hij wil het liefst iedere dag weten hoe het met mij gaat. Hij durft niet door mijn straat te rijden, want hij is bang dat hij zich dan niet onder controle heeft en toch bij mij langs wil komen als hij ziet dat ik thuis ben. Hij kan pas gelukkig zijn als hij weet dat ik gelukkig ben. Het lijkt wel of hij nog steeds heel veel om mij geeft. Maar hij heeft wel die ander... Wie is hier nu gek? Ik word er gek van. Gek van verdriet!