Om het "spannende"verhaal nog even af te maken: ik heb hem gesproken. Had m gesmst, dat ik wilde praten. Hij smste, geen probleem. Dus ik heb hem meteen vanochtend gebeld. Denk dat we een uur aan de telefoon hebben gezeten. Het was vrij emotieloos. Alhoewel mijn stem wel hier en daar ging trillen en die van hem ook en hij af en toe wel wat emotioneler klonk.
Ik heb hem gevraagd of het zijn vriendin was, dat meisje. Ja, het is zijn vriendin. Hij kent haar ongeveer een maand en is wel verliefd, ja. Hij kent haar via zijn werk. We hebben heel lang gepraat over wat er gebeurd is tussen ons. Ik vroeg hoe hij dat toen had ervaren en hij vroeg toen "hoe heb jij dat dan ervaren". Na mijn uitgebreide verhaal, ook over hoe ik er daarna over nagedacht had, zei hij dat hij niet door had gehad dat ik daar zo erg mee heb gezeten. Zelfs gisteren niet. Hij vertelde dat hij het desdtijds gewoon leuk had gevonden. Maar dat hij op vakantie niet echt zin had om me te smsen en dat hij zich daardoor af ging vragen, of hij wel echt verliefd was. Dat hij toen dacht dat dat niet zo was en dat hij daar wel eerlijk in wilde zijn. Dat hij wel spijt had gehad dat hij daarna toch verder met me was gegaan. Niet om wat er gebeurd was, maar omdat hij zich afvroeg of hij daar wel goed aan had gedaan. Dat hij ook bang was dat hij mij daarmee pijn had gedaan. Hij zei dat hij het wel fijn vond dat we er zo over konden praten. Dat het feit dat er dingen tussen ons gebeurd waren ook wel wat zei, dat dat niet zomaar is. Hij zei ook "je gaat niet zomaar met iemand naar bed". Dus dat heb ik toen toch goed gezien. Hij had daarna niet getwijfeld, ik vroeg me namelijk af of ik wel de juiste beslissing had genomen, om het contact te verbreken. Maar dat was dus niet zo. Hij is nu wl serieuzer geworden, doet voorzichtiger met zijn nieuwe vriendin. Voor haar, maar ook voor hem. Ik heb uitgebreid duidelijk kunnen maken, dat hij mij heel veel pijn heeft gedaan, heel veel overhoop heeft gehaald. Niet op een wraakzuchtige manier, maar gewoon, feitelijk hoe ik me gevoeld heb enzo, dat ik me gebruikt heb gevoeld, dat ik ging twijfelen aan mezelf, of ik stomme dingen had gezegd, of ik wel leuk ben. Dat ik veel over hem had achterhaald via internet, omdat ik zo graag meer over hem wilde weten, straalverliefd nog was, maar hem niet meer durfde te bellen omdat ik bang was voor die afwijzing. Ook liet ik weten, dat ik dacht dat hij misschien een moeilijke relatie had gehad ofzo, en dat hij daarom zo naar mij toetrok. Hij zei dat ie er toen nog wel heel erg mee bezig was. Ik refereerde er nog aan dat ik hem gemaild had, hij zei dat ie zich toen afvroeg wat ik daarmee wilde. Of ik weer contact wilde etc. Ik heb toen uitgelegd, dat een vriendin met zijn vriend had afgesproken en dat dat heel leuk was en dat ik gewoon wilde weten hoe het met hem was. Hij zei dat ie het leuk aan mij vond, dat ik heel rustig ben, heel lief. Ik heb gezegd wat ik leuk vond aan hem. Dat ik het jammer vond dat hij niet de moeite toen genomen heeft om mij echt te leren kennen, zoals hij nu met dat andere meisje wel doet. Hij reageerde heel goed. Op het eind zei hij "het ga je goed". Het enige beetje hoop, dat ik nog had, dat dit gesprek misschien iets bij hem los zou maken, is daarmee vervlogen. Hij heeft nu ook een ander die hij wel zijn vriendin noemt. Het is heel gek, maar veel dingen die ik het afgelopen jaar over hem gedacht heb, zijn niet zo. Hij is niet een ander type, ik vond hem ook niet heel jong overkomen. Ik zou zo weer verliefd op hem kunnen worden, maar hij geeft daar nu geen aanleiding meer toe. We hebben nog wel wat gepraat over andere dingen, het salsadansen enzo. Hij danst gelukkig op dinsdag. Vroeg of ik wel eens naar zo'n feest was geweest.
Heb daarna lang met mijn moeder en zusje gepraat. Het is over. Ik ben verliefd geweest en het was niet wederzijds. Hij heeft best veel relaties, is heel actief merk ik nu en ik ben dat veel minder.