We zijn drie maanden verder en nog steeds spookt ze door mijn hoofd. Ik ben er weliswaar een stuk beter aan toe dan een aantal weken geleden, maar nu heb ik het idee dat ik toch weer een terugval ervaar.

We hadden vijf en een half jaar een relatie en hebben twee en een half jaar samengewoond. De relatie is verbroken omdat ik het al een tijd niet lekker liep tussen ons. Ik zat niet lekker in mijn vel vanwege een burn-out en andere problemen met mezelf. Dit had uiteraard zijn effect op onze relatie. Ik merkte dat mijn vriendin wat minder naar mij toe trok, iets wat ze voorheen altijd wel deed. De afstand tussen ons groeide gestaag en dat terwijl we samen in een huis woonde.

Ook ik had nog weinig aandacht voor mijn vriendin. Alle spanning en aantrekkingskracht leek te zijn verdwenen. De sex was ook niet meer wat het was. Om eerlijk te zijn was het voor mij puur lust.

Ik irriteerde me ook vaak aan haar. Bepaalde karaktertrekjes stonden mij niet aan. Vanaf begin af aan had ze die trekjes al, maar ik dacht dat dat wel over zou gaan.

Anyway...een simpele optelsom maakte dat ik haar op een avond op een vrij botte manier vertelde dat ik niet wist of zij de vrouw was waarmee ik oud wilde worden, een huis wilde kopen en kinderen wilde krijgen. Zij vond ook dat het niet lekker liep en vond dat alles te wijten was aan mijn burn-out. Die avond stond ze al bijna buiten met haar tassen. Ik zat niet lekker in mijn vel en was ontzettend gespannen. Zij wilde van mij weten wat ik nou wilde. Ik kon haar dat niet vertellen omdat ik in gevecht was met mezelf. Ik wilde even rust, ik wilde mijn hoofd legen, maar dat lukt niet als iemand continu op je aan het inpraten is en antwoorden van je eist. Op een gegeven moment schoot ik uit mijn slof en heb haar gesommeerd om haar tas in te pakken en te vertrekken.

Ze stond bijna buiten, maar bleef vragen wat ik nou echt wilde. Het enige antwoord dat ik haar kon geven was: "Je hoeft niet weg, je mag ook blijven. Ik weet het gewoon allemaal even niet. Het enige dat ik wil is rust en geen ruzie en oeverloze discussies" Uiteindelijk na nog wat getouwtrek is ze gebleven. We hebben nog wat gepraat. Ik herinner me dat we op een gegeven moment tegen elkaar zeiden dat we bang waren om alleen te komen te staan. Volgens mij zei ik ook dat dat de reden is waarom ik niet wil dat we uit elkaar zouden gaan. Later draaide ik bij en zei ik weer dat ik van haar hield en dat ik gewoon hoopte dat we verder konden gaan.

Zij wilde dat wel, maar op 1 voorwaarde. Ik moest die week een afspraak maken met de huisarts om mijn problemen te bespreken. Ik zat al 2 jaar niet lekker in mijn vel, maar ik dacht dat dat vanzelf wel over zou gaan. Ik wilde niet naar een huisarts omdat ik het moeilijk vond om mijn problemen bij een wildvreemde op tafel te gooien. Ze leek dat niet te begrijpen. Uiteindelijk heb ik toegezegd die week een afspraak te maken.

Een paar dagen verder (donderdag) was ik even op bezoek bij mijn moeder en stiefvader. Mijn moeder was die dag met mijn vriendin en schoonmoeder gaan winkelen. Ik kreeg van mijn moeder te horen dat mijn vriendin bij me weg wilde gaan. Ze zou vastberaden zijn. Natuurlijk was ik meteen ontzettend pissig. Niet leuk om dat te horen en al helmaal omdat ik het niet rechtstreeks van mijn vriendin te horen kreeg.

Maar goed... ik dus naar huis. Aangezien het al vrij laat was, lag ze al op bed. Ik heb haar geconfronteerd met het nieuws dat mij zojuist ten gehore was gekomen. Ze ontkende het niet, maar toegeven deed ze evenmin. Het was niet de afspraak. Ik zou naar de huisarts gaan. Helaas was ik nog niet geweest, maar de week was ook nog niet om. Ik was echt pissed en heb haar gezegd dat ze de volgende morgen haar spullen maar moest gaan pakken. Dit zou ze doen.

De volgende morgen had ze een zeer trage start. Ik zat al achter mijn PC toen zij uit haar bed kwam. Toen ze de trap afliep herinnerde ik haar aan het feit dat ze haar spullen moest gaan pakken. Boos keek ze me aan en zei: "Ja, maak je maar niet druk hoor... ik ga dat zo doen". Goed... uiteindelijk ging ze inpakken.

Toen ze beneden bij de voordeur stond met haar tassen en jas bleef ze maar staan dreutelen. Haar gezichtsuitdrukking vertelde mij dat ze niet echt weg wilde. Ze wilde iets van me horen. Ze wilde iets van me horen dat ik op dat moment niet over mijn lippen kon krijgen. Toen het mij lang genoeg duurde en ik zei: "Ja... wat sta je daar nou nog, wat wil je nou van me horen?" Toen riep ze: "Teringlijer!!!" en smeet de buitendeur keihard achter haar dicht. Ik dacht haar even goed te laten schrikken door haar echt weg te laten gaan. Ze zou wel weer terugkomen dacht ik.

Na een paar dagen niets van haar gehoord te hebben vond ik het met mij stomme kop nodig om nog wat olie op het vuur te gooien. Ik heb haar toen een vriendelijk mailtje gestuurd met de vraag hoe het met haar ging en dat ik het best moeilijk vond om alleen te zijn, maar dat dat wel zou wennen. Ik vroeg haar ook om haar adreswijzigingen door te geven en een lijst op te stellen van de spullen die ze graag wilde hebben. Ik zou dan zorgen dat de huur en aanverwante zaken zouden worden overgeschreven.

Met dit mailtje had ik waarschijnlijk de stiekeme hoop dat ze zou terugkrabbelen, maar dit gebeurde uiteraard niet. Ze werkte volledig mee. Wat ben ik af en toe toch een eikel. Maar goed.. een paar dagen later hield ik het niet meer... ik vroeg haar via sms of er ooit nog een kans in zou zitten dat het weer goed zou komen tussen ons. Haar antwoord was kort. Ze wist het nog niet.

He Jeronimo,

Hoe gaat ie?

Ik denk niet dat het goedkomt, voorlopig niet i.i.g..
Ik heb het gevoel dat het niet gaat werken tussen ons, Ook als ik jou woorden hoor, ook al zeg je het en daarna dat je het niet meent.
Er zit toch altijd een kern van waarheid in.
Je moet ook eerst aan jezelf gaan werken, dat je jezelf weer goed gaat voelen.
We moeten allebei aan ons zelf gaan denken nu.

Veel succes bij de dokter.

Groetjes ex-vriendin

Oja... ik had haar inmiddels laten weten dat ik naar de dokter zou gaan.

Ik had geantwoord dat ik dan maar wilde dat het compleet over zou zijn. Ik had geen zin om op "Voorlopig niet" te gaan zitten wachten. Hierna nog wat heen en weer gemaild over verdeling spullen en weet ik wat nog meer. Daarna heb ik een paar dagen zitten wachten... Ik verwachtte namelijk een telefoontje van haar. Ik bedoel... ik was naar de dokter geweest en had van haar wel enige interesse verwacht. Niet dus..

Op een gegeven moment heb ik haar gebeld. Ik kreeg een ijskoud persoon aan de lijn. Ik kende haar niet terug. Echt zo verschrikkelijk kil dat ze deed. Brrrr...

Maar goed...ik heb mijn ongenoegen toen geuit, maar ik kreeg weinig medeleven. Ze bleef zo koel doen... dit maakte mij echt zo pissed dat ik echt gemene dingen ben gaan zeggen. Het bloed haalde ze onder mijn nagels vandaan met haar manier van communiceren. Voor haar was het allemaal over en het was te laat om te praten. Ze wilde me geen valse hoop geven zei ze nog. Na mijn scheldkanonnade heeft ze de hoorn erop gegooid. Ik kreeg toen een sms-je met de tekst: "Voor mij leef je niet meer"

Dit liet ze duidelijk merken. Weken gingen voorbij zonder ook maar iets van haar te horen. De verdeling van de spullen heb ik met haar ouders geregeld omdat zij geen contact meer met mij wilde. Na 2 maanden besloot ik toch maar eens een mailtje te schrijven waarin ik mijn verontwaardiging uitsprak over de manier waarop het uit was gegaan en de manier waarop ze met me communiceerde. Verder heb ik excuses aangeboden voor bepaalde dingen en heb ik gevraagd of ze nog een keer met me wilde praten.

Na een paar dagen gewacht te hebben kreeg ik van mijn moeder te horen dat ze niet ging antwoorden. Mijn moeder had af en toe nog contact met mijn ex-schoonmoeder. Mijn ex-schoonmoeder liet eigenlijk niet veel los over mijn ex. Behalve dan de dingen die ze waarschijnlijk graag wilde dat ik zou horen.

Dat ze lekker uit ging, dat ze nieuwe vriendinnen had en dat ze aan fitness deed. Dat ze me niet miste en dat het eigenlijk heel goed met haar ging. Dit maakte het voor mij allemaal nog een stapje erger. Het zette me aan het malen. Ze scheen wel in huilen uitgebarsten te zijn toen ze haar moeder mijn mailtje liet lezen, maar ze was vastberaden niet te antwoorden.

Ik wist al dat ze was omgeslagen en dat ze veel uit ging enzo. Via via hoor je weleens wat en bovendien kon ik zelf ook nog wel achter wat dingen komen. Maar goed.. de bevestiging kwam toch hard aan. Ze mist me niet (snik)

Ik liet het niet zitten bij dat ene mailtje en heb haar een 2de gestuurd. Heel openhartig en eerlijk. Ik heb daarin ondermeer toegegeven dat ik af toe een lul ben enzo. Heb herinneringen naar boven gehaald, goede en slechte. Ik heb haar uitgelegd dat ik contact heb met een psycholoog en dat ik aan de antidepressiva zit. Ik liet haar dus weten dat ik echt met mezelf aan de slag ben gegaan en dat ik spijt had van hoe alles gelopen is. Dat ik haar mis en dat ik haar eigenlijk liever gewoon terug wil. Hierop kreeg ik na een aantal dagen wel een antwoord. Weer zo'n ijzig antwoord:

Jeronimo,

Hierbij een e-mail terug van mij, ben het weekend bijna niet thuis geweest, Dus weinig tijd gehad om te antwoorden.

Voor mij is het echt over!
En praten heeft ook geen zin meer, daar is het te laat voor.
De ene keer kraak je me af en de andere keer wil je praten.

Ik kan hele verhalen gaan vertellen nu, maar dat heeft geen zin denk ik.
Dit is hoe ik er over denk.

Had het ook liever anders gezien maar het is nu eenmaal zo gelopen.

Wens jou iig veel geluk in de toekomst.

Groetjes ex-vriendin"

Ik had iig duidelijkheid, maar dit was niet wat ik wilde horen. Ze ging nergens op in. Nadien heb ik besloten nooit meer contact met haar op te nemen.

Ze was nooit zo'n stappert. Ze bleef liever thuis voor de buis. Sporten was al helemaal uit den boze. Als ze de trap op moest werd ze al moe. Alcohol was ook niet haar ding, hooguit een wijntje of 2 a 3 en dan had ze het wel weer gehad. Laat iemand haar laatst nou gezien hebben in de supermarkt met een hele berg Fl?ɬºgeltjes :/

Anyway, nu ben ik 3 maanden verder en nog mis ik haar iedere dag. Het alleen wonen valt best zwaar. Gelukkig gaat het al een stuk beter met me, maar nu zit ik eigenlijk al weer een paar dagen flink te malen.

"Waar zou ze zijn? Zou ze thuis zijn, of zou ze weer de hort op zijn? En met wie? Heeft ze al een nieuw vriendje of scharrelt ze wat in het rond? Zou ze al sex gehad hebben met een ander?" Allemaal onbeantwoorde vragen.

Zelf ga ik ook wel vaker de deur uit. Ik heb het dan ook gezellig en soms geniet ik ook weer van het vrijgezel zijn. Ik richt me weer op andere meiden en krijg best de nodige aandacht, alleen iets houdt me nog tegen om een stap verder te gaan. Ik wil ook eerst happy met mezelf zijn en echt zelfstandig zijn voor ik me weer in een relatie stort.

Ben ook niet zo van de one night stands. Misschien moet ik toch nog eens een poging wagen, maar toch... liever heb ik echt gevoel voor een meid. Een paar weken geleden ben ik naar bed geweest met een andere ex welke ik zo'n 6 jaar niet meer gezien heb. Dit was het toch niet, maar ik dacht zo mijn ex wat meer uit mijn hoofd te kunnen zetten.

Ondanks alles heb ik toch nog de stiekeme hoop dat ze er ooit nog op terug komt. Mijn verstand knokt met mijn gevoel. Ik weet gewoon dat het beter is dat we allebei onze eigen weg gaan. Het werkt gewoon niet tussen ons. We zitten niet op 1 lijn, en we praatten amper. Ook waren mijn twijfels over onze toekomst gewoon gegrond. Ik wilde ook echt niet oud met haar worden. Vroeg of laat had het toch uitgegaan. Dit moet ik me voor ogen houden, maar ik kan niet kappen met dat ge?ɬØdealiseer. Ze is het nu ineens helemaal en misschien wel meer omdat ze nu onbereikbaar is. Ik heb haar zelfs al 3 maanden niet meer gezien terwijl ze een paar straten verderop woont. Ze lijkt zich totaal te hebben laten verdwijnen ofzo.

Mocht ze er ooit op terugkomen, dan weet ik niet wat ik doe. Ik hoop dat mijn verstand dan de overhand heeft. Voor mijn gemoedsrust zou het wel beter zijn als ze erop terugkomt. Ik weet dan tenminste dat ze me mist en dat ze alles mist wat we samen hebben opgebouwd. Dat doe je niet zomaar ff opnieuw met een ander lijkt me.

Ik stop nu maar even met mijn eindeloze gezwets. Ik geloof dat het een beetje een lang verhaal is geworden. In iedergeval weer wat van me af geschreven.