Het is nu zondag, net zo erg als za. avond. Heb gsteravond wel goed gesprek gehad met lieve vriendin.
Misschien hebben jullie er ook wat aan; ze heeft me afgeraden contact met hem te zoeken. Als iemand je op zo'n gemene manier na 5 jaren eruitchopt en niet bereidt is tot 1 gesprekje daarover, moet je aan de harde waarheid dat het geen zin meer heeft.
Ik probeer nu als het ware mijn gedachten te sturen, elke keer als ik ga malen, stop ermee, jank even uit, ga naar de site, bel een vriend. Ik zit nog aan het begin, hoop nog steeds dat hij spijt krijgt en gaat nadenken over hoe hard en gemeen hij dit heeft aangepakt.
Door de hevige stress waarin hij sinds 3 weken leeft (zijn huis is door kortsluiting en wateroverlast zo beschadigd dat hij tijdelijk in een andere huurwoning zit, totdat de woningbouw zijn huis heeft opgeknapt, hij krijgt vd verzekering ook alleen de dagwaarde van zijn spullen, en heeft ook nog de zorg voor zijn 2 kinderen, dus iedereen begrijpt hoe erg dit voor hem moet zijn) heeft hij al zijn frustraties en ellende op mij afgereageert, door alles stop te zetten om 1 verkeerd gevallen handeling (ik had die bewuste dag niet zoveel tijd door mijn werk om hem voldoende te helpen met inrichten in zijn tijdelijke woning, ben er wel 5 uur geweest, maar kon niet langer en dat wist hij ook)
Maar me steeds maar afvragen, had ik maar en waarom? heeft geen zin.
Soms voel j je even sterk en andere momenten is het hopeloos, want hoe moet je verder zonder?
Ook moet ik me sterk maken, want er zal een moment komen dat hij waarschijnlijk belt, als hij gaat drinken gaat hij meestal nadenken over alles, als hij zich realiseert dat hij hij dit wel heel hard en gemeen heeft aangepakt en dan hoop ik zover te zijn dat ik kan zeggen; het hoeft nu voor mij niet meer.
Ik wens jullie sterkte, we zitten allemaal met vragen en hebben allemaal ons verdriet, mail maar.
Liefs xx