Er zijn momenteel 0 gebruikers en 5 gasten online.
Gezond?
Sommige hier hebben mijn blogs gelezen.
Ik vraag mij af hoe ik er mee om moet gaan.
Ik ben hem nu aan het loslaten. Al bijna twee maanden.
Hem verwijderd van msn, hyves, zo word ik niet meer met hem geconfronteerd en dat scheeld echt.
Accepteren dat hij doorgaat met zijn leven.
Hij heeft geproefd van mijn liefde die ik ontzettend veel heb gegeven.
Maar meer heeft hij er niet meer in gezien.
Ik was een leuke en lieve opvulling.
Verkiest iemand anders met een avondje stappen in de kroeg die hij even een paar uurtjes heeft gezien boven mij dat mag mij genoeg zeggen.
Voor mij wilt hij niet vechten. Het was liefde vragen en lust.
Het was puur mijn hart voor hem opeisen een half jaar lang tot het punt dat iemand anders in zijn beeld verschijnt. En het respect op brengen om mij een sms of mail terug te sturen zat er niet in.
Ik was fijn voor erbij maar meer niet.
Maar toch blijven die dromen en het denken aan hem.
Het lijkt wel niet te stoppen.
Ik vind dit gigantisch vervelend.
Ook dat ik hem mis, soms zo erg dat ik in een zwakke bui nog een neiging heb om hem weer toe te gaan voegen op msn of een sms te sturen. Zo van ik ben er nog hoor..
Ik ben nog verliefd.
Ik voel het.
Maar dit is niet gezond lijkt me. Na zoveel tijd nog.
En ik irriteer me ook rot aan iedereen om me heen, niemand snapt het, ouders niet, vrienden niet en ik noem al niet eens meer wat op want ik hoef die domme blikken niet te zien.
Die zeggen, ach je moet hem gewoon vergeten! GEWOON? Ja dat zou ik ook wel GEWOON willen iets mijn hoofd uit zetten en ik doe mijn best.
Lachen maar weer terwijl het je opvreet van binnen.
Is dit gezond?
Zal het wel over gaan met de tijd dit gevoel?
Heeft iemand hier een beetje ervaring mee?
Laten we hopen en geloven dat het gevoel een keer een omschakeling gaat maken.
- vrouwtjee's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
ten eerste het is nog
ten eerste het is nog helemaal niet zoveel tijd, het is heel normaal dat jij nu nog aan hem denkt!!
en dat ben jij ook dus besteed al je gedachten vandaag aan jezelf meid!! Het gevoel volgt je bewuste gedachten, als jij jezelf dwingt er niet meer mee bezig te zijn dan volgt het gevoel al zal het je soms nog meeslepen.
Ik merk wel dat jij in je innerlijk helemaal bezig bent om voor jezelf alle vragen en het hele verhaal keer op keer weer te herhalen, je hebt nu het verhaal op een rijtje, je gevoel zegt je dat hij je heeft gebruikt. Wellicht is dat helemaal niet zo, maar zelfs als het zo is, dan is nu het punt denk ik om niet meer daarin mee te gaan of er ook nog maar je tijd aan te besteden. Ga naar buiten!!! Laat het niet meer toe! Zelfs dan is het nog heel normaal dat je met een rotgevoel blijft zitten, maar herhaal voor jezelf de mantra: hij is het niet waard, hij is het niet waard! Ik ben het wel waard, ik ben het wel waard! Het gaat echt over hoor, ik heb de laatste paar dagen nauwelijks meer aan hem gedacht, heel af en toe flitst het nog door mijn hoofd, had een paar leuke uitstapjes met vriendinnen en veel afleiding. Vandaag ga ik in mijn uppie naar Den Haag winkelen en mezelf verwennen met koken voor mezelf. Gewoon omdat ik leuk ben
Dank je voor je reactie.Ik
Dank je voor je reactie.
Ik geloof ook wel dat het over gaat maar het is zo moeilijk om iemand los te laten waar je veel van hou en van alles mee hebt gedeeld.
Iemand die gewoon weg is uit je leven en niet wetend of het hem nog iets doet.
Ik kon niet anders dan contact sluiten, ik heb nu voor mezelf gekozen.
Ik herhaal vaak dingen omdat ik het niet kan bevatten.
Iemand die mijn hart heeft genomen en mij zo makkelijk los kan laten.
Maar je hebt helemaal gelijk, ik ga de aandacht aan mezelf besteden.
Ik weet ook uit duizenden dat hij mij niet waard is.
Ik blijf het herhalen.
x
over gaan
Hoelang het duurt voodat dit gevoel weg ebt kan i helaas niet zeggen.Ik wou dat ik een glazen bol had,dan was ik waarschijnlijk ook niet zo dom geweest,om er voor de tweede keer in te trappen.
Maar uiteindelijk gaat het wel weg,dat knagende gevoel van eenzaamheid en gemis.Heb de afgelopen maanden amper geleefd,en geslapen op de bank,omdat ik niet meer in ons bed kon slapen,het stond me tegen.Maar heel voorzichtig,heeeel voorzichtig komt er ook weer een klein beetje leven terug in mij.Probeer dat ook te vinden vrouwtjee,want dat is de strohalm waaraan je je moet vastklampen om uiyeindelijk an een dik touw naar boven te klimmen,en met trots en opgeheven woord kunt zeggen,dit heb ik overleefd,en nu verder.
Sterkte en een dikke knufff
Levensles
ik begrijp het
Ik herken de situatie een beetje bij mezelf, alhoewel het misschien niet zo extreem bij me voorkomt. Ik droom ook over mijn geliefde (ja, het is mijn geliefde , vermits ik van haar hou). Ik denk ook wel aan haar. Maar het is geen dominante factor meer in mijn leven. Of het gezond is? Waarschijnlijk niet, maar het is een psychologisch proces, daar kan je weinig aan veranderen.
Gaat het over gaan na verloop van tijd? Misschien, maar hoelang dat precies duurt, weet niemand. Misschien leef je niet eens lang genoeg om het te kunnen vergeten. Daar bedoel ik mee, als je 100 jaar bent, kan het goed zijn dat je er nog steeds mee zit.
Heb ik ervaring? Ik ben nog jong (21 jaar). Ik heb ooit een liefje gehad, een 'relatie' van 13 dagen. Ik was toen 16 jaar. Toen ze het uitmaakte ben ik daar anderhalf jaar niet goed van geweest. Waarschijnlijk hebben mijn puberale hormonen daar ook wel voor iets tussen gezeten. Op een gegeven moment was ik er over heen. Ik voelde me verlicht, vrij. Ik kon weer genieten van het leven. Momenteel doe ik dat ook, maar eerder kunstmatig. Ik sta er nog niet volledig achter om verder te gaan met mijn leven. Maar toch doe ik het, en ik put kracht uit de zéér kleine doelen die ik verwezenlijk. Bijvoorbeeld wanneer ik een keer ben gaan sporten. Achteraf heb ik het gevoel: "Goed gedaan." en zo heb ik dat bij alles.
het verloopt voor iedereen anders. En familie, vrienden en kennissen hebben inderdaad weinig begrip voor de situatie. Zelfs al maken ze hetzelfde mee. Ik heb ook een vriendin die hetzelfde meemaakt als jou en mij. Zij is bezig over haar ex, ik over die van mij. En voor beiden is het uiteindelijk niet bevredigend. Behalve wanneer je jezelf betrokken maakt in de situatie en anderen doen dat ook. Dan komen zo in de buurt van het begrip. Ze proberen de situatie te begrijpen. Dan pas heb je pas echt iets aan hen, vind ik.
Bedankt voor je reactie.Ik
Bedankt voor je reactie.
Ik moet mij er ook echt overheen gaan zetten.
Het is pure lastig.
Ik ben zelf ook jong 23, en heb geen zin om hier continue mee te blijven zitten.
Terwijl hun ongemerkt zonder gemis door gaan met hun leven.
Dat zijn ze niet waard.
Vergeten zal wel nooit maar dat gevoel en die verlangens moeten een keer ophouden.
Je kan er depressief van worden.
Je weet er is geen kans meer je verstand weet dat maar toch lijk je het niet te kunnen stoppen.
Maar ik geloof dat de knop op een gegeven moment om gaat.
Daar werk ik aan. Als ik ergens tegen op zit, toch doen en bij jezelf zeggen. GOEDzo. Net wat je zegt.
Dan kom je wel door het verdriet heen.
Niemand heeft begrip voor de situatie. In het begin wel maar na 2 weken moet het toch wel klaar zijn toch?
Mn moeder en vriendin: Het is nu al een week over moet je er nu nog mee zitten?
Dus we gaan het alleen doen.. maar komen er sterker uit.
Sterkte x
ja vrouwtjee
Zucht hey vrouwtje,
Zat net op mijn fietsie..boodschapje gedaan en ik dacht snel ff naar huis en gauw ff op de site kijken.Dat gevoel dat ja al maanden in de woestijn loopt en de woorden en bemoedigingen op deze site van al die kanjers als kleine oases zijn voor de droge dorstige ziel.
Het is wel weer heel toevallig.Al fietsende voelde ik weer die boosheid over hoe het is gegaan allemaal..ook ik zei tegen mezelf...tsjonge jonge is dit na ongeveer 3 maanden nog wel NORMAAL...en GEZOND?!!!!
Hij,die waarschijnlijk al uitgebreid geniet van het prachtige weer en ik glimlachend op m'n fiets terwijl het stormt in mijn binnenste.
Nu ik weer wat heb gelezen en van mij afschrijf begin ik alweer beter te relativeren.
Logisch dat je je nog zo voelt.
Helemaal loslaten is een hele klus..
Maar de klus zal worden geklaard!!!!!
Heel veel sterkte met verwerken,accepteren en loslaten
Hug van Philosu
Bedankt voor je reactie. Ik
Bedankt voor je reactie.
Ik voelde het in eens ook weer. Boosheid en verdriet.
Al die lieve en mooie woorden had dat dan echt weinig betekenis?
Ik stop met mijzelf dingen afvragen.
De enige ware zin luid zo:
Als hij zoveel om mij geeft en alle woorden zo echt waren DAN WAS HIJ HIER WEL.
We slaan ons er doorheen tot het warme plekje gedoofd is.
Door met het loslaten en accepteren. Goedzo!
Sterkte x
hahaha ik moet trouwens wel
hahaha ik moet trouwens wel om je lachen.
Zit je glimlachend op de fiets terwijl het stormt in je binnenste.
Zo herkenbaar. Had precies hetzelfde.
En hij genieten, niks aan de hand, zit waarschijnlijk nergens mee.
En wij maar janken en verdrietig zijn om zo'n slappe zak.
Laten we nu eens nadenken, dit is toch te gek voor woorden?
Dat we zitten met een knoop in ons maag door iemand die ons als het ware afdankt?
Nou zeg die woorden vaak genoeg tegen jezelf dan moet het goed komen toch?
Sterkte x
troost
jouw blog en de reacties hieronder zijn zo herkenbaar en tegelijkertijd geven ze me ook steun. Het is zo moeilijk om er over te raken. Om iemand los te laten die je eigenlijk nog zo graag ziet. De mallemolen in mijn hoofd blijft soms te lang draaien. Duizenden vragen waarom en kon het ook anders? Wat is er fout gegaan, hoe kon ik het voorkomen. Is hij me zo snel vergeten? Ben ik zo weinig waard? Eigenlijk maak je jezelf zot op die manier. Je weet dat je het een halt moet toeroepen voor jezelf. Om verder te kunnen gaan maar het is verdomd moeilijk. Dat gevoel blijft in je binnenste stormen. Ik vraag me ook dikwijls af of ik hier ooit ga overkomen. Of ik ooit terug een 'normaal' leven zal kunnen leiden? Ik hoop het van harte maar op dit moment weet ik gewoon niet hoe. Op stap gaan met vrienden en gaan werken verzetten de gedachten maar je kan niets steeds op anderen een beroep doen. Uiteindelijk moet je het zelf verwerken, hoe moeilijk het ook is. En dat is zwaar. Loodzwaar! Ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat dit ooit zal overgaan...maar op dit moment lukt het gewoon niet.