hallo lieve mensen zoals jullie weten ben ik gisteren naar lijn liefde geweest om de dag met haar door te brengen. Ik zal een kort verslag geven.

Vol goede moed en veel zenuwen reisde ik af naar de woonplaats van mijn liefde. Anderhalf uur in de auto is normaal gesproken niet zo lang maar nu leek het een eeuwigheid. Daar aangekomen deed ze de deur open en haar glimlach raakte me. Ik kreeg een welkomst kus op mijn mond en nadat we gesetteld waren op de bank hebben we zitten praten. Er werd gesproken en gesproken en gesproken en af en toe geknuffeld. Ik merkte dat ze gespannen was en benoemde dat ook en zei gaf aan dat dat ook zo was. ik vroeg haar waarom en ze gaf aan wat spanning te ervaren.

Haar zoontjes liepen de avondvierdaagse en de vader van haar kinderen heeft deze week de zorg maar ze moest toch even gedag zeggen. Voor ze daar naar toe ging gaf ze me een afscheidskus om vervolgens na een kwartier weer terug te komen. We hebben op de bank in elkaars armen gelegen en gesproken en gesproken. Ik over mijn gevoelens en gedachtes en zij over de hare. Ze gaf aan dat ze niet van plan was om direct de beslissing terug te draaien van de breuk. Ik raakte wat geirriteert wat ik maar moeilijk in kon houden. Waarom nodig je me dan uit.

We hebben het gehad over gewenst gedrag vertonen, over verwachtingen hebben van de een en die niet uitspreken en dan later boos zijn of geirriteert dat de ander niet aan je verwachtingen kan voldoen. We hebben het gehad over de coachingsessies waar we allebei mee bezig zijn en ook naar fragmenten van die sessies geluisterd. ik neem het altijd op op later nog eens terug te luisteren. Zij vertelde me dat ze vorige week aan het twijfelen geslagen was door de keuze die ze had gemaakt endat ze zich afvroeg er wel goed aan gedaan te hebben. Aan de hand hiervan heeft ze iemand gebeld die haar een verzoening uit het hoofd heeft gepraat (ik snap dat niet want onze relatie was mooi en goed zonder ruzie en onbegrip) waardoor ze de beslissing om de breuk zo te houden maar zo te houden. Ergens tijdens avond kreeg ze een paniek aanval waarna ze ook zei.... ik kan het niet en ik word heel erg onrustig en dat heb ik niet als jij er niet ben. Ik wil dit niet. Ik heb haar in mijn armen genomen we zijn op de bank gaan liggen en het werd rustig

Inmiddels was het al laat op de avond en we hadden lekker op de bank gelegen en in tegenstelling tot ergens aan het begin van de avond waar ik haar vroeg haar te mogen zoenen en ze zei dat ze dat niet wilde omdat ze geen verkeerde signalen af wilde geven begon ze nu wel te zoenen en van het een kwam het ander. Om niet in detail te treden ik heb de nacht daar doorgebracht en we zijn in elkaars armen in slaap gevallen terwijl we elkaars handen vast hielden.

vanmorgen samen gedoucht en geknuffeld en ik zag het verdriet in haar ogen en waar ze gisteravond zei dat ze er totaal mee wilde blijven stoppen zei ze vanmorgen dat ze het allemaal niet meer wist en dat ze dus niet wist wat te voelen. Ze gaf me zelf een knuffel en legde haar neus in mijn nek dat doet ze altijd geeft haar een gevoel van veiligheid.

Bij het afscheid nog een kus en de deur is op een kier maar we zijn er nog niet. Ik zit met gemengde gevoelens ik heb er enorm van genoten en nu op de klok kijkende is het precies 24 uur geleden dat ik daar binnen stapte enik voel de pijn van het gemis. Ik zit weer op het bankje in de wachtkamer van het gemis en wacht tot ik weer word uitgenodigd om naar binnen te mogen. Wat een positief ding is is dat ik heb gezien dat ze naar me verlangt, verliefd op me is, dat ze heeft gezegd dat ze van me houd en ze ook verdrietig is. Ze is vooral verward en dat geeft de burger moed. De deur is niet keihard dicht geslagen. ik heb besloten weinig tot geen contact te zoeken haar alleen datgene op te sturen wat ik voor haar uit moest tikken en en het weer van haar af te laten hangen.

Pfffff wat een lijdensweg zeg !!