Alhoewel het stukken beter gaat dan een paar weken geleden en ik zowaar echt een beetje geniet van mijn leven, toch vandaag wakker met een gevoel van gemis. Ik weet ook niet of ik hem nou mis of meer het idee van hem. Beetje vaag maar ik moet er nu natuurlijk niet meer aan denken om echt met hem te zijn. Ik begin nu te begrijpen waarom hij soms onaardig tegen mij deed, hij voelde gewoon niet genoeg voor mij, vond mij gewoon niet leuk genoeg, ik dacht dat het aan mij lag, maar dat is niet zo! Maar toch mis ik mijn gevoel voor hem wel, ik zag het helemaal zitten om mijn toekomst met hem te delen. Ik was gisteren in onze geboorteplaats en het was zo onwerkelijk, dat hij dat gewoon allemaal weg heeft gegooid. We hebben zoveel met elkaar gemeen, dat ik niet snap, dat je daar niet meer je best voor doet, dat het zo onbelangrijk is nu voor hem. Dat hij liever nu iets heeft met iemand die hij totaal niet kent! Goed, ik weet ook niet wat zij allemaal gemeen hebben, maar ik zag oude bekenden gisteren en .... je roots zijn toch zo wezenlijk, hoe hij mij behandeld heeft snap ik gewoon echt niet. Verder krijg ik nu weerveel aandacht van mannen (gelukkig!!), waarschijnliijk omdat ik weer beter in mijn vel zit, maar een gevoel van "daar gaan we weer" overvalt me wel. Flirten is leuk, maar ik mis de geborgenheid. Het samen thuiskomen, praten over dingen. Ik weet dat ik het ook met iemand anders kan hebben, maar wat heeft iets voor betekenis als je het alleen daarom doet? De gedachte aan wat hij in ons laatste gesprek heeft gezegd..... het was zo hard. Hoe kan je zo hard tegen iemand zijn. Ik snap het werkelijk waar niet.