Gisteren belde mijn ex me weer eens op.
Dit keer kreeg ik de mededeling dat ze 3 keer een afaire heeft gehad tijdens onze relatie.
Tja, nog iets erbij om te verwerken, de muur wordt steeds dikker die ik tegen haar ben op aan het bouwen.
Ik moet alleen eraan denken dat ik dit niet tegenover iedereen moet doen.
Niet iedereen is hetzelfde.
Het is alsof ze denkt dat ik het soms al niet zwaar genoeg heb.
Een kind en dan ook nog mijn verdriet verwerken en zorgen dat ik geen negatieve dingen over haar tegen het kind vertel.
Het lijkt soms wel alsof ik de jackpot heb gehaalt.
En zoals ik net al schreef, ik wil geen muur tegenover vrouwen bouwen, want niet iedereen is zo.
Als ik ooit weer een relatie zou hebben wil ik weer open kunnen zijn, al is dat niet meteen.
Ik merk wel dat ik in sommige dingen selectiever ben geworden.
Maar dat had ik al toen mijn dochter was geboren.
Net hetzelfde als dat het lijkt alsof ik soms jacht maak op stof en vuil.
Dat mijn dochter me al eens verteld heeft dat ik erger was met poetsen dan 10 poetsvrouwen.
Ach er komt ooit een dag........ als die ooit komt.

Toen ik toenstraks bij mijn moeder kwam, had ze het meteen over mijn ex.
En tja, daar wordt ik dan meteen droevig van, ergens probeer ik het van me af te zetten en heb dan opeens het gevoel dat het erin gepompt wordt.
Alsof het niet mag rusten, ik heb haar dan ook duidelijk gemaakt dat ik zo`n dingen allemaal niet wil weten.
Dat ze is aan het flirten en zoenen met andere jongens.
Hoe kan ze nou zo al doen........
Tja, zo komen die vragen, ik ga liever uit van het volgend.
Wat niet weet, wat niet deert.
Laat mij da maar in onwetendheid.
Ze zeggen de tijd heelt alle wonden.
Dan geef de tijd dan ook de tijd, zodat die wonden kunnen helen, en ruk ze niet open.
Het gaf me echt het gevoel alsof ik weer pijn werd gedaan, terwijl ik net goe bezig was.
Dat wordt dan misschien een harde dag voor mij, maar de kleine zal me wel helpen.
Ik heb gelukkig ook nog jullie steun, dat doet goed.

Beerke