Waarom blijft het nu zo moeilijk?

Van de week het geen contact verbroken.. Ze belde me, ik eerst dacht dat het iemand anders was, dus heb ik opgenomen.
Prettig gesprek gehad waarin ik me kwetsbaar opstelde, allebei heel verdrietig aan de telefoon. Ze moest ophangen omdat haar zus thuis kwam, ze wilde niet dat ze haar zo zag. Dus vroeg me of ze me zo terug zou kunnen bellen, ik moest weg dus dat ging niet meer...

Nu enkele dagen contact gehad via e-mail. Het komt erop neer dat ze nog wel van me houd, ze mist me, ik ben haar beste vriend maar dat ze tijd nodig heeft om alles op een rijtje te zetten?????

Als ik dat nu eens zou kunnen begrijpen!!

Ik heb haar maar een lief afscheidsmailtje gestuurd, want ik krijg toch alleen maar vage antwoorden. Echt waar je helemaal niets aan hebt. Het deed wel verschrikkelijk veel pijn. Was erg moeilijk om mijn tranen te bedwingen.

Kreeg ik helaas toch nog antwoord, waarin ze schreef dat ik aan mezelf moet denken en er sterker uit komen, pas dan zouden we mogelijk gelukkig kunnen worden samen. Mogelijk.

grrrhh..

Voel me nu toch behoorlijk eenzaam en alleen. Wat zou ik graag een paar zachte armen om heen hebben en janken als een klein kind....

Zit me al heel de dag groot te houden op mijn werk. En de tijd schiet ook niet op.