ahhh, blij dat ik net een beetje 'los' kwam. Dacht de hele week (het is uit sinds vorige week zaterdag) al; oh wat raar dat ik helemaal niet meer hoef te huilen.....Klopt dat wel?? Voor even dan want ik heb het verdiet denk ik lekker diep weggestopt want de tranen rolden maar door en door toen ik net iedereen zijn verhalen las. Het was dus even nodig om getrickerd worden.
Er was dan ook veel; oh ja, oh wat herkenbaar, oh wat een verdriet, oh die voelt zich vast nog rottiger dan ik. Gedeelde smart is....!
En deze ellendige zondag met dit baggerweertje maakt het er ook niet makkelijker op. Ik ga zo maar weer rennen in de sportschool. Moet toch iets blijven doen. Iedereen komt ook zo lekker gesetteld over verder in mijn omgeving. Valt nu des te meer op. Wat ik ook vooral moeilijk vind is het constant weer iemand moeten opbellen als je iets wil doen. Je moet jezelf constant in de picture zetten en daar houd ik niet van. Ik wil dat mensen iets met mij doen omdat ze dat leuk vinden, niet omdat ik nu zo 'zielig' ben.
Waar ik een beetje bang voor ben is dat als ik nu een groot beroep doe op mijn omgeving, het gat na een paar maanden nog weer groter wordt omdat voor je omgeving 'het ergste' er dan wel weer af is. Hoe gaat iedereen hier verder mee om?