Wat een intense verhalen hier op dit forum, ik zit bijna te janken achter mijn computer op mijn werk! Ik ben nieuw hier, kwam toevallig hier terecht toen ik e.e.a. over liefdesverdriet aan het zoeken was op internet, want ja, ik heb helaas ook liefdesverdriet, sinds twee maanden. Ik weet niet of dit de goede plek is op dit forum, maar heb even de behoefte om mijn hart te luchten.

Twee maanden geleden heeft mijn ex-vriend besloten, out of the blue, om een einde te maken aan onze relatie van 5 jaar (waarvan anderhalf jaar samenwonen). Zonder een onvertogen woord overigens, want er is geen ruzie over gemaakt. Hij zei het zo stellig, dat ik gelijk wist dat de relatie over was. Hij houdt van me, maar het is niet genoeg voor hem. Hij kon het niet goed onder woorden brengen hoe hij zich voelt en wat de precieze redenen zijn, maar hij zoekt iets anders en dat kon/kan hij niet onder woorden brengen.

Ik begrijp best dat relaties over gaan, sommige dingen eindigen nou eenmaal. Het jammere vind ik echter dat hij me niet de kans heeft gegeven erover te praten en om samen te vechten voor onze relatie. Hij heeft eenzijdig het vertrouwen in onze relatie opgezegd en ik kon er weinig meer aan doen. Dezelfde week is hij uit huis verhuisd en heeft hij het grootste deel van zijn spullen opgehaald. In december en begin januari hebben we nog wat administratieve dingen afgehandeld via de email. Afgelopen week heeft hij de laatste dingen van de zolder gehaald (ik was daarbij niet thuis overigens, want ik had weinig zin om toe te kijken hoe hij de spullen uit het huis waar we samen begonnen zijn weg zou ophalen, een vriendin nam de zaken waar).

Ik ben heel diep gegaan in december, zat op "rock bottom" zeg maar. Januari ging echt alweer wat beter, een wekje wintersport met vriendinnen gaf een energie boost de goede richting op. Heb hem niet gezien overigens de maand januari, dat wilde ik zelf, want hem zien zou te pijn doen. Dus zonder hem te zien ging het best redelijk, met ups en downs hoor, maar ik kon weer beetje lachen enz. Sinds afgelopen zondag, toen hij dus zijn laatste spullen kwam ophalen, heb ik het toch weer even lastig. Het voelt nu zo definitief, we delen in letterlijke en figuurlijke zin niet meer, behalve een herinnering aan hoe het "ooit: was. Het is zo snel gegaan allemaal. Hij is mijn grote liefde, ik hou nog zoveel van hem en alles is nu gewoon weg en komt niet meer goed, dat voel ik gewoon. Het is zo moeilijk te bevatten.

Ik wilde nog zo veel me hem doen, ik wilde met hem trouwen, kinderen krijgen, samen genieten van het leven, zoveel nog en nu is alles over en daar heb ik deze week ineens wat meer last van. Vooral eigenlijk omdat ik hem zondagavond ook nog gesproken heb, hij belde naar aanleiding van een kaartje van mij. Ik heb hem middels dat kaartje (dat had ik bij zijn spullen gelegd) bedankt voor de mooie jaren samen, dat ik het jammer vind dat het zo gelopen is en dat ik hem geluk wens in de toekomst en hoop dat hij het leven kan leiden dat hij zo graag wilt. Ik heb afgesloten met de opmerking dat ik geen vrienden kan en wil blijven en dat ik ervan uitga dat hij dat respecteert. Ik moet mijn eigen weg op gaan nu, zonder hem. Ik hoef nu in ieder geval niet te weten hoe hij zijn leven weer opbouwt zonder mij en ik heb ook geen zin om het vice versa aan hem te vertellen. Hij belde me dus helemaal overstuur op na het lezen van mijn kaartje, want dit vond hij wel heel definitief klinken, we zouden toch nog wel thee kunnen drinken of borrelen af en toe en dan bijkletsen? Nou, nee dus, ik kan dat nu niet met hem en ik wil dat niet. Ik wil/moet tijd aan mezelf geven om over deze klap heen te komen en dat gaat niet door gezellig met hem te gaan doen. Ik kan hem maar op twee manieren zien, of als geliefde of niet. Hij heeft niet gekozen voor het eerste, dus kies ik kies voor het tweede.

Volgens hem zelf heeft hij zijn gevoel afgelopen twee maanden in de vriezer gezet en is lekker de bloemetjes buiten gaan zetten en komt nu pas toe komt aan zijn liefdesverdriet. Dat zal best, maar daar heb ik natuurlijk weinig aan. Hij vond het dus heel moeilijk te bevatten dat ik hem niet meer wilde zien voorlopig, want hij miste me en wilde gewoon weten wat er in mijn leven gebeurde en hoe het met me ging, want hij houdt wel van me ondanks dat we niet meer samen Ik kan daar weinig mee, tuurlijk, ik mis hem ook, hou van hem, denk aan hem elke dag zodra ik opsta totdat ik naar bed ga, het verdriet doet gewoon fysiek pijn, maar wat wil hij dan van mij??! Ik snap het niet hoor, ik wil gewoon geen contact om mijn leven op orde te krijgen. Na een lang gesprek zondag (overigens zonder enige ruzie hoor) zei hij dat hij uiteindelijk wel begreep wat ik bedoelde en dat hij niets meer van zich zou laten horen totdat ik er weer aan toe zou zijn om contact op te nemen. Ik heb gezegd dat dat best een hele tijd kan gaan duren.

Kortom, daarom had ik niet zulke beste dagen deze week, hoewel ik wel merk dat de down momenten steeds minder lang duren. Maar ja, het blijft gewoon zwaar klote als een relatie ineens over is, terwijl je zelf nog zoveel plannen had. Ik probeer me er maar door heen te slaan en mooie plannen voor mijn eigen toekomst te bedenken en ze ook concreet te gaan uitvoeren dit jaar. Hoe moeilijk dat soms ook zal zijn, ik ga me er door heen sla, al weet ik soms niet helemaal hoe.

Het is een heel verhaal geworden, maar ik moest het gewoon even kwijt en dit leek me wel een goede en betrouwbare website / forum om dat te doen. Alvast bedankt voor jullie "luisterend oor".

Liefs, Liezzie