Het was waarschijnlijk al duidelijk. Ik heb een grote aversie tegen deze ‘hulpmiddelen’ (E-boeken, workshops, cursussen en online sites met als titel “win_je_ex_terug”) die allemaal voort kunnen bestaan op de illusie dat je, als je je leven maar weer oppakt volgens een uitgedacht stappenplan die vooral gefocused blijft op de uiteindelijke terugkeer van De Ex, daarmee je ex uiteindelijk terug zal weten te winnen.

Hoewel ik het misselijkmakend vind dat er zoveel verdiend wordt aan de hardnekkige wanhoop die sommigen ten deel valt na een relatiebreuk, ben ik niet milder gestemd wanneer het ‘gratis’ of voor heel wat minder cash aangeboden wordt.

Wat mij zo tegenstaat, is dat het verwerkingsproces waar je in terecht komt na een breuk, in alle bovenstaande ‘hulpmiddelen’ alleen maar secundair op je eigen ontwikkeling is gericht. Primair is en blijft het doel: De Ex. Het gevaar daaraan is voor mij, dat je grote stappen in je eigen zelfverwezenlijking zult gaan overslaan—en dus gaan mislopen. Onderzoek naar wie je bent of bent geworden, wie je wenst te zijn of worden, dat zal allemaal in het teken staan van het vooropgestelde doel om dat wat in het verleden is verloren, weer terug te winnen.

Samengevat: deze ‘methodes’ laten je geloven dat je met ‘vernieuwing’ bezig bent, met opbouw, verbetering—maar ironisch bekeken ben je feitelijk alleen maar bezig met toewerken naar ‘dat wat eens was’. Behoorlijke zelf-sabotage, in mijn ogen.

De totale, zielsbelangrijke, ‘vrije val’, waarbij alles dat voorheen zekerheden en veiligheden bracht is weggevallen, zul je nauwelijks kunnen maken wanneer je je tentakels in gedachten nog steeds in die Ex geprikt hebt. Wanneer alles dat je doet, voor, ten behoeve, ten gunste, in het voordeel van het terugwinnen van die ex gebeurt, dan ben je eigenlijk nog steeds niet bezig met je eigen noodzakelijke proces. Een proces dat geheel en alleen om jezelf draait--en op alleen jezelf gericht is.

Wij mensen zijn bang voor pijn. We zijn tot veel bereid om pijn bij ons vandaan te houden, ons ertegen te beschermen of er van weg te vluchten. Liefdesverdriet is ook zo’n pijn, waar velen van ons zoveel mogelijk van proberen te onttrekken. Het hele succes van de ‘win je ex terug’-methodes is daarop gebaseerd. En met ‘succes’ bedoel ik niet dat het in de praktijk, ondanks wat deze ‘Guru’s’ ons proberen wijs te maken, voor zoveel succesverhalen zorgt. Als dat al zo was, dan was het inmiddels wel ontwikkeld tot een Module die aangeboden wordt via Gezins- en Relatietherapie. Wellicht zelfs gedeeltelijk vergoed, bij groot succes.

Nee. Het 'succes' waar ik op doelde is dat zij toch veel Wanhopige Goedgelovigen deze illusie weten aan te smeren.

Pijn minimaliseren. Verkoop een illusie waaraan iemand zich maanden kan vastklampen. Alles tenslotte beter dan de totale uitzichtloosheid ‘dat het nooit meer goed komt’. Reik de terugkeer en het terugwinnen van de verloren partner aan als geruststellend vangnet. Hoop te koop als een soort nicotine-pleister. Het gaat je lukken! 100% garantie, niet goed, geld terug. En als het niet is gelukt, tja. Dan is het uiteraard de Wanhopige die verantwoordelijk is voor het feit dat de methode dan ‘kennelijk’ niet correct is toegepast.

Er zijn redenen waarom een relatie uitgaat. Het is nooit zonder reden. En heel vaak gaan er, naast de aanwijsbare redenen, ook talloze ondefinieerbare redenen schuil in het einde van een eens zo veelbelovend begin. Een ‘methode’ heeft hier geen enkele controle of macht over.

De verlossing zit ‘m niet in het voeden van het geloof dat je daar, als je er een berekening op loslaat van hoe je zal moeten veranderen en welke stappen je daar voor moet volgen, uiteindelijk de verloren Ex mee terugwint.

Verlossing zit ‘m vooral in de acceptatie. En acceptatie is in het ‘nu’; daar worden geen luchtkastelen op vooruit gebouwd.

@Anoniem

De wens tot ‘meer realistische antwoorden’, daar zul je veel verder mee komen. Mits je bereid bent om er voor open te staan—daarmee bedoelend dat je dus allereerst bereid zult moeten zijn om deze hardnekkige ‘wil’ om je Ex terug te krijgen, uit te pluisen en zal kunnen verminderen.

Een relatie van 5 jaar. Wat was jullie dynamiek? Hoe waren de verhoudingen? Wat zijn de dieper liggende redenen dat hij bij je is weggegaan?

Gelukkig heb je door dat hoe meer jij trekt, hoe harder hij duwt. Soort van universele neiging tot balansvorming. Als ik het goed begrepen heb, is hij inmiddels al bij jou weg—dus de gedachte dat je iemand ‘met veel contact afgedwongen’ bij je kan houden, gaat dus niet op. Werkt voornamelijk verstikkend, eigenlijk.

Wat is het, denk je, dat je zoveel controle wenst(e) te hebben op hem? Zit ik er ver naast als ik ‘angst’ vermoed? Angst om alleen te zijn, niet goed genoeg te zijn? Laag zelfbeeld? Vrees je voor een leven zonder hem? Is dat minder kleurrijk, belovend, inspirerend?

Tijdens jullie relatie, had je een ‘eigen leven’, of bouwde en plande jij je eigen leven eigenlijk grotendeels om hem heen?

Zomaar eerst even wat vraagjes....