Ik begin in herhaling te vallen. Ik word weer vaak wakker met een vervelend gevoel. Ik wil mijn ex ontzettend graag laten weten dat ik hem zal missen. Ik zit te piekeren of dat nog gaat lukken, of er een goed moment komt, of dat ik mezelf beter in bedwang kan houden. Ik wil intensief afscheid nemen, van alles. Misschien moet ik dat ook niet doen, word ik daar alleen maar verdrietiger van. Over een paar weken is alles anders. Dan is hij weg, dan ben ik ergens anders. Het einde in alle opzichten, maar ook een nieuw begin in alle opzichten. Maar de laatste paar dagen zit vooral het einde in mijn hoofd. Ik heb moeite met grote veranderingen en ik mis zijn steun. Ik mis zijn steun om mij te vertellen dat het allemaal goed komt, dat ik me niet zo druk moet maken, dat hij niet snapt waarom ik daar zo gevoelig voor ben. Het leven gaat gewoon verder, no big deal. Die steun mis ik op dit moment ontzettend en versterkt mijn verdriet en behoefte om bij hem te zijn.