Een tijdje geleden ben ik iemand tegengekomen. Er was geen verliefdheid, maar het klikte wel en er is ook meer gebeurd. Na onze eerste zoen zei hij dat ik hem aankeek alsof hij de liefde van mijn leven was, terwijl we elkaar nog amper kenden. Ik heb duidelijk aangegeven dat dat niet mijn gevoel was, dat ik echt niet wist of ik uberhaupt wat serieus wilde (vond het sowieso een rare opmerking) en hij had datzelfde gevoel (en gaf ook aan dat zijn vertrouwen in relatie wat was geschaadt doordat zijn ouders waren gescheiden).

Het ging een tijdje goed met de draad oppakken, maar ik heb hem weer even veel gezien en nu zit hij weer in mijn hoofd. Als een verslaving. Misschien is het een verslaving, maar wil ik niet volledig afkicken. Ik zit nog in de fase dat ik alles leuk aan hem vind, waarschijnlijk omdat hij het heeft uitgemaakt in de periode dat ik nog smoorverliefd was. Ik voel nog kriebels in mijn buik als ik hem zie, ik kan nog enorm blij worden van gewoon naar hem kijken.

Een paar jaar lang heb ik een relatie gehad met iemand bij wie ik wat miste. Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt, een loodzware tijd gehad, en daarna weer iemand tegengekomen. Het was maar heel kort, en pas achteraf heb ik me beseft hoe groot de impact was. Hij lijkt eng veel op mijn ex, maar dan met hetgeen ik miste. Maar het heeft maar kort geduurd, en ik kan het hem niet kwalijk nemen, hij is 10 jaar jonger, nu 18.

Liefdesverdriet is zo meezuigend. Je weet wat er gebeurt en toch kun je het niet tegen gaan. Hij wil niet meer, en dat doet mij verdriet. Ik zit met mijn verdriet en mijn gevoel zegt, doe er iets aan. De manier voor mij om er mee om te gaan is proberen met al mijn macht het weer om te keren. Telkens maar weer willen proberen kleine stukjes hoop te verzamelen, door hem te bellen en een leuk gesprek met hem te hebben, door anderen te bellen en te vertellen hoe het gaat en hopen dat ze me moed in praten, alles. Echt alles om maar het verdriet te verzachten en hoop te verzamelen.

Het is nu meer dan een half jaar geleden dat het uit is gegaan. Ik ben door een heel diep dal gegaan, maar de zon is weer tevoorschijn gekomen. Ik voel me al een behoorlijke tijd enorm goed, zelfs beter dan voorheen. Ik ben blij met mezelf, met mijn leven, met de situatie. Voor iedereen die er nog middenin zit: doorgaan en blijf proberen het positieve te zien, niet verbitterd raken. Het leven gaat gewoon door en je wordt weer gelukkig. Een relatie is prettig, maar niet een vereiste om gelukkig te zijn.

De dips zijn weg, het verdriet blijft. Ik ben weer single en heb dat geaccepteerd. Maar ik merk dat er iets in me is veranderd. Ik begin afgestompt te raken. Ik heb geen zin meer om energie te steken in een relatie, geen zin meer om het risico te lopen mezelf weer kwijt te raken. Ik dacht dat ik op weg was naar een gelukkige toekomst, maar ik ben weer een stap teruggezet. Ik heb geen zin meer om teruggezet te worden. Ik heb geen zin meer dat iemand mij zoveel verdriet kan doen.

De rust begint nu echt wel definitief te komen. Nog wel een enkele dip gehad, maar over het algemeen gaat het prima. Het nadeel van die dips is dat ze ontzettend hevig kunnen voelen, en je dus soms het gevoel hebt dat je weer terug bij af bent. Gelukkig is dat niet meer zo en doet een nachtje goed slapen weer wonderen.