Hoi allemaal,

2 jaar geleden heb ik gebruik van deze site gemaakt, het heeft mij toen erg geholpen...
Op dat moment dacht ik dat het niet erger kon, maar helaas... Het kan. Hieronder mijn verhaal, ik hoop dat jullie erop kunnen/willen reageren.

Een half jaar geleden kreeg ik een relatie, ik ben 23 jaar en kreeg met iemand van 32. Het lag alleen wat ingewikkeld ik studeer nog aan het HBO en hij geeft daar les... (niet aan mij, maar hij loopt daar wel rond).
We hadden al een aantal maanden gewoon vriendschappelijk contact maar ik voelde mij erg aangetrokken naar hem, vanaf het moment dat ik hem zag wist ik dat ik er wat mee moest. Dit gevoel heb ik een tijd proberen te negeren, maar hij liet merken dat dit voor hem ook zo was.
Na een tijdje spraken we wat af en daar hadden we veel gepraat, dat we beiden verliefd waren maar dat dit niet het juiste moment was doordat we allebei op dezelfde school zaten en hij er erg veel moeite mee zou hebben als dat naar buiten kwam... Dus goed, we besloten vrienden te blijven en het rustig aan te kijken wanneer het de juiste tijd zou zijn.

Helaas werkte dit niet zo goed en op onze volgende afspraak vielen we elkaar gewoon in de armen, de kracht was zó sterk dat het niet tegen te houden was. We werden enorm verliefd en konden niet meer zonder elkaar. Vlak daarna zijn we 4 weken op vakantie gegaan, lekker met de caravan naar Frankrijk waar niemand ons kende. Daar hebben we echt een fantastische tijd gehad... Echter bleef onze relatie wel geheim.

Eenmaal terug hadden we nog een paar weken vrij en toen begon school weer, hij had een eigen huis en ik was 6 dagen per week bij hem. De sfeer werd alleen soms wat minder, het was nog steeds geheim en niemand wist het(wel ouders en een paar goede vrienden, familie etc). Hij kreeg erg veel moeite met het feit dat het geheim was, terwijl hij normaal gesproken erg spontaan is. Onze liefde was enorm sterk en we hadden het dan ook heel fijn samen, alleen het bleef aan hem knagen. Ik had een aantal keer voorgesteld dat ik van school zou wisselen en mijn opleiding ergens anders zou voortzetten, dan nog een tijdje wachten en het dan bekend maken.

Op een gegeven moment kregen we veel ruzie en was het moeilijk vol te houden. We leefden totaal langs elkaar heen, hij was heel erg bang omdat een collega van hem, ons had gezien.. Hij had zich er toen met een smoes uitgepraat. Ik had juist zoiets van ja, we zijn volwassen en we hebben niets met elkaar te maken(zakelijk gezien), dus waarom kom je er niet voor uit? maar hij wou dit niet en hierdoor kregen we veel ruzie...

Uiteindelijk (3 weken geleden) liet hij mij weten dat hij er geen uitweg meer in zag en ermee wou stoppen... Ik was helemaal kapot, had het niet zien aankomen, de liefde was zo sterk en ondanks de ruzies dacht ik; we komen er wel...
Een week later had ik mijn spullen gehaald, we zaten beiden huilend op de bank maar hij kon het echt niet meer. Hij zei dat hij ongelukkig was met de situatie en hij niet zn baan kon opzeggen en ik niet weg moest gaan voor hem. Hij zag er geen perspectief in (ik moet nog 1,5 jaar naar school) en hij wilt graag een leven opbouwen. Hij zei ook dat we maar moesten afwachten of we weer bij elkaar kwamen, het kon nu niet en je kunt niks afspreken maar wie weet van de zomer blabla etc.....

Toen pas kwam het echte verdriet, toen ik thuis kwam heb ik huilend mijn spullen uit de auto gehaald en ben ik echt enorm down geweest, ik kon alleen maar in mn bed liggen, viel 3 kilo af in 1,5 week en ik kon niets meer...
We spraken elkaar via de whatsapp maar kregen alleen maar meer en meer ruzie, hij begon er andere redenen bij te halen; dat het leeftijdverschil te groot was(onze levensfases), dat is op school zat, hij werkte, dat ik een basis mistte, dat hij niet meer op mij kon wachten en gewoon verder wou met zijn leven en dus ook met zijn liefdesleven etc etc... Ik vind dit enorm lullig, omdat hij dit in het begin helemaal niet benoemde en nu ineens door die ruzies gooit hij er allemaal andere dingen bij. Ook dat de liefde niet groot genoeg was om zijn baan op te geven of te wisselen van baan.

Ik heb mn telefoon al de hele dag uitstaan, ik weet echt niet wat ik moet... Ben nog nooit zo verliefd geweest en echt alles voelde zo echt. We hadden het al eens over samenwonen gehad en als ik klaar was met school en het financieel goed ging een kindje etc.. En nu is het over, en het vreemdste vind ik nog dat hij allemaal andere dingen gaat roepen dan hij in eerste instantie riep.

Ik heb het idee dat het niet slim is om nog te denken dat we ooit weer samen komen, alhoewel ik het nog steeds echt hoop. Ik ben bang dat hij over een maand ineens een ander heeft en ik weer een harde klap krijg. Ik weet het echt niet meer wat ik moet.....
Alles was zo heftig, er was zo'n klik en aantrekkingskracht en liefde. Maar toch, vond hij het niet genoeg.. Ik ben erg in de war