Help !!

afbeelding van afscheid

Ik weet niet goed hoe te beginnen, weet zelfs niet of alles wat ik hier schrijf wel bij jullie op het scherm zal verschijnen. Tot 4 dagen geleden zou ik het aan mijn man gevraagd hebben maar nu kan dit niet meer.
Dinsdagavond heeft hij me zomaar uit het niets verteld dat hij gevoelens had voor iemand anders. Mijn wereld stortte in, onbegrip, dit was een droom, dit kon niet,...12 Mooie jaren flitsten voorbij, 2 prachtige kinderen (bijna 3, en juist 6). We hadden nooit echte ruzie, wel disussies, wij hadden alles alles alles....alles om gelukkig te zijn. Een reden die heb ik niet gekregen, ik blijf ze nog zoeken in mijn gedachten maar vind ze niet. Ik zag hem doodgraag, en nu raakt hij mij in het diepste van mijn ziel. Waarom heb ik dit niet zien aankomen.
Hij zoekt rust, innerlijke rust en die vind hij bij zijn andere vriendin zegt hij. Rust die ik hem blijkbaar niet kon bieden.
Hoe moet het verder met mij en mij kinderen. Ik ben zo sterk maar nu ben ik gekraakt, ik ben ingestort. Mijn kindjes zijn enkele dagen weg want ik kon het niet meer aan.
Alles moet praktisch geregeld worden kinderen (die ik normaal gezien mag houden), het huis waar ik graag woonde maar niet meer zal kunnen betalen,...

Hoe kan iemand iemand anders zo iets aandoen. Waar heb ik dit aan verdient.

afbeelding van roos1

wat is er gebeurt?

wat is er gebeurt?

afbeelding van roos1

oooh sorry had nog niet alles

oooh sorry had nog niet alles gelezen ik zal ff alles lezen.

afbeelding van roos1

zo dit is wel heel erg. heel

zo dit is wel heel erg.
heel veel sterkte.
dat is het enige wat ik tot nu toe kan zeggen.

afbeelding van 2 Love 2

Citaat: ij zoekt rust,

Citaat:

ij zoekt rust, innerlijke rust en die vind hij bij zijn andere vriendin zegt hij.

Speelde dit al lang?

afbeelding van moemi72

Wat erg....

Wat erg voor je Afscheid, wat moet dit 'n enorme klap in je gezicht zijn. Hoe iemand een ander dit aan kan doen, is vraag waar geen pasklaar antwoord op is. Je hebt dit niet verdient, dit ligt niet zozeer aan jou, maar aan je man. Dat maakt je verdriet hierom natuurlijk niet minder. Als ik je verhaal zo lees komt er wel wat 'oud' zeer naar boven en kan ik me er enigszins een voorstelling van maken wat je nu voelt. Er komt zoveel op je af, in alle opzichten. Ik begrijp dat je op dit moment eigenlijk al je handen vol hebt aan het emotionele gedeelte van dit 'drama'. Door de manier waarop dit gaat zit je met zoveel onbeantwoorde vragen. Waarschijnlijk is dat deze vragen nog wel even onbeantwoord zullen blijven. Ik denk dat het belangrijk is dat je je kindjes weer snel bij je hebt. Het is moeilijk, maar zij houden je wel met beide benen op de grond en zorgen ervoor dat je je regelmaat behoud en niet wegkwijnt. Voor hen hou je je sterk. Ze leiden je af. Ze maken het ondraaglijke draaglijk. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dat begrijp ik heel goed. Wat de praktische zaken betreft: dat komt vanzelf aan de orde, maar nog niet vandaag. Vandaag heb je alleen maar verdriet, zit je vol ongeloof, voel je pijn, ben je in de war. En morgen is dat zeer waarschijnlijk ook nog zo. 't Is fijn om van je af te schrijven, het voelt goed om je gedachten vrij te kunnen uiten en te weten dat er meer mensen zijn die ook met deze pijn te maken hebben. Ik hoop dat 't je net zo goed zal doen als dat het mij heeft gedaan. Ik weet wat het is om je toekomst te verliezen, maar het is te doen...... Ik wens je heel veel sterkte.....grt, moemi

afbeelding van christ

chris@afscheid

heel herkenbaar gevoelens voor een ander vind het erg voor je omdat ik dit heb meegemaakt !!!
waarom denken mensen niet aan anderen hun gevoel zooo egoistisch
ik wens je heel veel sterkte
gr chris

afbeelding van Senzy

o, meis, de paniek die jij nu

o, meis, de paniek die jij nu ervaart, dat kennen we hier allemaal. Ongeloof, machteloosheid,misselijk zijn, geen lucht kunnen krijgen, niet weten hoe je dag door komt. En constant zoeken naar antwoorden, honderdduizend vragen in je hoofd, misselijkheid. Niet weten hoe je ooit, ooit je leven weer op zult kunnen pakken.
En toch schijnt het, dat het gebeurt...
Wij kunnen je weinig tips geven op dit moment waarvan je het gevoel hebt dat ze werken, maar ik zet er toch maar even een paar op een rijtje:
-geef jezelf een aantal dagen om in te storten. Probeer daarna, hoe moeilijk ook, de regelmaat weer op te pakken. Ook voor je kinderen. Leun niet op ze, maar laat ze wel een stimulans zijn om in ieder geval redelijk te functioneren.
-Probeer af en toe te eten, kleine beetjes. Drink voldoende. Met verdriet komen er veel gifstoffen en stresshormonen in je lichaam vrij, die moet je afvoeren.
-Zodra het een beetje gaat, ga bewegen. Daar staat je hoofd nu echt niet naar, maar een wandeling in de natuur of een stukje sporten maakt endorfines aan in je lijf en die heb je nodig.
-Passieflora, Neuraston, Sint Janskruid, 5 HTP, allemaal spulletjes die je kunt slikken om rustiger te zijn en je ietsje beter te voelen.
-Loop niet weg voor je gevoelens. Is de grootste fout die ik steeds maak. Me verzetten tegen wat er is. Mediums bellen om te horen dat het goed komt. Slecht voor mn portemonnee en daarnaast kom ik er niet los van, want ze zeggen allemaal wat ik wil horen. Ga zitten en realiseer je wat er is gebeurd. Huil, schreeuw, lach, stomp op de bank, alles, maar doorga het. Des te eerder kun je weer verder.
- De nachten zijn even heel erg. Na een tijdje ben je zo moe van het verdriet dat je wel weer slaapt.

Kleine tips voor de eerste dagen dus... Hou vol, meis.. En schrijf hier zoveel je wilt. Sterkte en een knuffel!

afbeelding van afscheid

Het doet deugd al jullie

Het doet deugd al jullie lieve reacties te lezen.
Ik heb sinds vandaag terug mijn kinderen, ik kon niet meer zonder hen want zij zijn momenteel nog het enige dat ik heb. Ik heb enorm veel steun aan familie, zelfs schoonfamilie maar toch....
Het voelt aan alsof mijn motor pruttelt...hij wil wel maar soms valt hij terug stil. Ik probeer hem draaiende te houden maar het is moeilijk maar zoals jullie ook zeggen, het moet!

En om jullie vragen te antwoorden ivm innerlijke rust. Mijn man was een gewoon persoon, deed veel voor ons gezinnetje, speelde met de kinderen, de taken lagen allemaal mooi verdeeld. Op cafe gaan of wat dan ook sprak hem niet aan maar af en toe eens een concert meepikken deed hij graag (en mocht hij ook). En nu ineens zegt hij dat hij een plaats wil voor zichzelf, innerlijke rust wil. Hij zegt dat ik hem niet begrijp, dat niemand hem begrijpt alleen dat ene meisje (dat hij sinds jaren niet maar had gehoord of gezien) maar plots terug via facebook ontmoette.
Hij worstelde al heel lang met een ongelukkig gevoel nog voor dat ene meisje maar heeft het steeds voor zichzelf ontkent en al zeker nooit met mij over gesproken. Ik heb dit nooit maar ook nooit gemerkt, zelfs in bed niet. Zelfs nu wou hij het me niet vertellen maar hij kon het niet langer verbergen. Hij heeft het niet uitgesproken met de seksuele gevoelens werden te groot.
Hij zegt dat ik perfect ben in alles en dat mij dus zeker niets te verwijten valt maar ik weet ook perfectie bestaat niet. En als ik dat al zou zijn, waarom dan deze beslissing.