Hee allemaal,

Ik heb hulp en advies nodig bij de volgende situatie.

Vooraf:
Ik ben 23. Ik heb drie jaar lang een relatie gehad met een jongen waarmee het waanzinnig, fantastisch, passioneel, geweldig was gedurende de hele relatie. We studeren aan dezelfde universiteit en we hadden veel gemeenschappelijke vrienden, we gingen vaak op vakantie, we deelden het dagelijks leven, kortom; de hele reutemeteut. Ik hield zielsveel van hem en hij was mijn alles. Echter, op een gegeven moment ging het niet meer zo goed. Niet met de relatie, maar met hem. Hij stopte met studeren, hij begon flink te blowen en te niksen en dat zorgde voor de eerste ruzies. Ik stimuleerde hem om er even tussenuit te gaan, ga weg uit je vertrouwde omgeving en ga even naar het buitenland (Erasmus-uitwisseling). Dat deed hij, hij ging naar Italië. Ik ging op mijn beurt ook weg, naar Spanje. Hij had er heel veel zin in, en naarmate de datum van vertrek naderde ging het ook weer beter met hem. We hadden nachtenlange gesprekken over hoe we het zouden aanpakken als het niet goed meer ging tussen ons met zoveel afstand ertussenin, hoe het zou zijn als iemand van ons verliefd werd op iemand ander. Etcetera. Hij had er veel vertrouwen in en was erg jaloers aangelegd, vooral het onderwerp jongens in Spanje moest uitgebreid besproken worden. In ieder geval, vol vertrouwen en blij met deze beslissing (voor ons beiden) vertrok ik naar Spanje. We skypten dagelijks, totdat hij na 1,5 week (!!!) opeens meldde dat hij er geen zin meer in had. Hij had met iemand anders gerommeld en hij zei dat ik het hoogst haalbare was, fantastisch, geweldig, iemand zoals mij zou hij nooit meer vinden (kotskots) máár hij kon het niet meer, hij voelde dat hij vrij moest zijn en mijn geluk stond bovenaan, en ik zou gelukkiger worden zonder hem. Van de één op andere dag was het boem pats uit over finito.

Intermezzo:
Needless to say, mijn hart was gebroken. In duizend stukjes. Ik at niet meer, ik lag alleen maar in bed te janken en besloot terug te gaan naar Nederland (Utrecht, waar we beiden wonen). Daar heb ik mezelf een week lang gegund om extreem verdrietig te zijn, met iedereen er over te praten en daarna ging ik terug naar Spanje. Ik heb daar nog een prachtige tijd gehad, ik had besloten dat ik het verdriet niet in de weg mocht laten staan voor zo'n waanzinnige kans op een bijzondere tijd in het buitenland. Natuurlijk speelde het af en toe op, maar ik was er van overtuigd dat ik er over heen was, ook al begreep ik nog steeds niet goed wat er nou precies mis gegaan was.
Definitief terug in Nederland na 6 maanden, hakte het er echter weer in. Hij kwam terug, ik ook. We besloten dat we met elkaar moesten praten, het was niet bepaald goed afgesloten.

Het gesprek:
Ik hoopte op een afsluiter, ik wilde horen wat er daadwerkelijk niet meer goed had gezeten tussen ons of wat er niet meer leuk/goed/gezellig/interessant aan mij was geweest. Ik wilde gewoon uitleg. Dat kreeg ik niet. Ik kreeg weer hetzelfde liedje; 'ik had een drang om vrij te zijn, ik voelde me te jong en niet goed genoeg voor een relatie, al helemaal niet voor jou, en jij bent zo geweldig, jij verdient iemand die wel 100% voor je gaat bladibladibla'. Daaraan voegde hij toe dat hij niet gelukkiger is geworden, het er nog elke dag moeilijk mee heeft, er elke dag aan denkt en dat hij ondanks alles wat er gebeurt is hoopt dat ik hem een tweede kans gun. Tranen met tuiten van beide kanten, we hebben urenlang gepraat (maar ook gelachen, het was wel weer als vanouds). We waren een beetje dronken na drie flessen witte wijn en ik besloot dat het verstandig was naar huis te gaan. 'We komen elkaar wel weer tegen'.

En nu:
We gingen gewoon door met ons leventje. Studie, werk, vrienden (al zijn universiteitsvrienden heeft hij ook laten stikken, hij heeft nooit meer wat van zich laten horen en gaat er vanuit dat ze 'loyaal' zijn aan mij, hij belt niet meer, hij heeft alle contact verbroken met iedereen -hij heeft nog een boel andere vrienden, maar toch, het is ook heel vreemd hem niet meer in 'ons clubje' te zien-). Uiteraard blijft het gesprek in de lucht hangen. Het houdt me erg bezig en het getuigt misschien van weinig zelfrespect, maar ik hoop nog steeds dat het daadwerkelijk goed zal komen. Echter, er gebeurt nu niets. Een impasse. Ik krijg hele vage mailtjes waar eigenlijk niks in staat, en ik neem aan dat hij me de ruimte wil gunnen ofzo, of het gewoon allemaal zelf niet meer weet. Ik vind het vreselijk vermoeiend, ik word er horendol van en nu heeft hij me gevraagd nog een keer met me te praten. Ik weet nu al dat hij niet het initiatief zal nemen, zich heel diplomatiek zal opstellen en 'het beste' zal willen doen (= in zijn ogen nog steeds 'mij alleen laten want ik ben beter af zonder hem'). Ik weet niet of ik mijn nog steeds heel diepe gevoelens voor hem moet uitspreken, of moet denken; als het niet vanuit hem komt, dan laat ook maar, dan is het het niet meer waard.

Enigszins slecht verwoord en ook nogal kort door de bocht, maar dit is het verhaal. Wat moet ik hiermee?!