We zijn ondertussen over de helft van september. Ik moet serieus wennen aan het alleen zijn, het alleen wonen. Ik heb veel vrienden en collega's die achter me staan, maar uiteindelijk sta je er toch "alleen" voor.... Ik probeer ondertussen contact met haar te vermijden, niet makkkelijk. Van de week belde ze zelf, het deed toch goed om haar te horen, toch nog verschillend van haar te zien... Al die jaren die we samen gehad hebben kan ik moeilijk opzij schuiven... Zijj is twee weken geleden 30 jaar geworden, een nieuw begin voor haar ? Ik blijf een slecht gevoel hebben bij de nieuwe relatie die ze begonnen is met de man die 13 jaar ouder is dan zij, en niet enkel ik heb dat gevoel... Zou het me allemaal niet meer mogen aantrekken... De mogelijkheid om vrienden te blijven ziet niemand zitten, ik en zij wel, maar dat kan natuurlijk snel veranderen. Ik ben er van overtuigd dat de komende weken afstand bewaren die mogelijkheid alleen maar ten goede kan komen, maar dat moet natuurlijk van twee kanten komen. Verdomme, wat zie ik haar nog graag... Zo dadelijk ga ik naar huis, mijn nachtshift zit er op, naar huis en proberen te slapen, in dat lege bed, zucht.... Waarschijnlijk zal ik wel wat slapen, maar met hulp van de verkeerde dingen...