Help! Ik zit muurvast....

Mijn leven was zo perfect, had alles wat me'n hart begeerde; een leuke nieuwe baan, eigen huisje, veel vrienden, een toffe band en een lieve vriendin. 2,5 jaar een prachtige tijd gehad met veel mooie momenten. Tot begin december. Zag het totaal niet aankomen, ze maakte het uit. Een groot zwart gapend gat, leegte, woede, angst, alle vormen van emoties passeerden. Ze wilde vrij zijn, voelde zich niet meer op haar gemak bij mij. Ik was te dominant, we deden altijd 'mijn' dingen. Verbazing alom. Ik weet dat ik een vrij sterke persoonlijkheid heb die af en toe kan neigen naar iemand overrulen, maar heb nooit de gedachte gehad dat het zo ernstig was voor haar. En eindelijk kon ze erover praten. Om vervolgens gelijk het boek te sluiten. Ze liet me achter met een gigantisch schuldgevoel. Heb keihard voor haar gevochten, heb haar proberen te laten zien dat ik zielsveel om haar geef en bereid ben om tot het stof te gaan. Aantal keren afgesproken en dat voelde ontzettend goed, ik merkte aan haar dat zij nog steeds enorm twijvelde. Een aantal keren weer heel dichtbij zoenen gezeten. Maar toch ging ze weer, ze wilde zichzelf pijnigen zij ze. Haar eigen leven weer oppakken. Heb heel lang nog hoop gehad en haar de vrijheid gegeven weer tot rust te komen. En nu? allemaal voor niets, ze flirt en rotzooit erop los en heeft volgens mij alweer een nieuw vriendje.
Ik ben kapot, gebroken, kan al 3 weken nouwelijks slapen, ebn al 2 weken non stop ziek, moet de hele dag door huilen en kan me nergens op focussen. En weet je wat het raarste is? mijn gevoel voor haar was tegen het einde van de relatie ook veel minder. Stoorde me aan haar (onterechte) onzekerheid, aan het feit dat ze geen eigen leven kon leiden naast het mijne. Wilde haar minder zien. Dus gevoelsmatig was het mijnerzijds ook wel aan het afbrokkelen. Waarom dan nu deze depressie? Nu kan ze het allemaal wel; lol hebben, eigen mening hebben, feest vieren. Kan iemand mij alsjeblieft vertellen hoe ik hier uit kom? het beheerst m'n hele leven, 24 uur per dag. Ik wil haar aan de ene kant zo graag terug, aan de andere kant gun ik het haar niet meer. Ze wilde geen moeite doen voor een relatie, alleen maar feesten en wil nu nog van het studentenleven genieten. De onmacht is het ergste, ik heb de kans niet gehad haar gevoelens opnieuw te respecteren en haar te laten zien hoeveel ik van haar hou.

Vrij, 03/02/2006 - 15:04 — Puntuit

Ik denk je nu in een

Ik denk je nu in een depressie zit omdat je zelfvertrouwen een deuk heeft gehad.Dus dat het meer met je zelf dan met je vriendin te maken heeft.
Niets meer en niets minder.
Sterkte.

Vrij, 03/02/2006 - 16:47 — ice1807

puntuit

heeft elke vorm van liefdesverdriet niet met jezelf te maken? Als iedereen een knopje had om zen emoties uit te schakelen zou deze site niet bestaan... snap je. En die mensen die zogezegt direct hun leven oppikken....mmm weet het niet hoor. Uiterlijk en innerlijk kunnen nogal is een vals beeld geven.

Vrij, 03/02/2006 - 17:04 — Strongout

Tuurlijk heeft het met

Tuurlijk heeft het met jezelf te maken. het punt waar ik nu in zit is dat ik mezelf constant de schuld geef. Dit in combinatie met de onmacht lijkt alsof ik steeds verder wegzak in een depressie. Ken mezelf zo helemaal niet. Nooit gehad. Ik zoek het ook teveel op, teveel dramatische muziek luisteren enzo..
Alvast dank en sterkte voor iedereen hier trouwens!!

Vrij, 03/02/2006 - 18:59 — ernie

Alsof je het hele verhaal zo

Alsof je het hele verhaal zo uit mijn gedachten hebt gekopieert, ik heb er gelukkig geen traan om gelaten maar het doet wel veel pijn. Het gaat al weken zoals jij omschrijft, van de week ook al een verhaal gelezen van ICE1807 wat heel sterk op mijn situatie lijkt, blijft zwaar K** maar ja achter iemand aan rennen is nog veel slechter voor je zelfvertrouwen, dat moet je jezelf proberen niet aan te doen.....
Laat ik het zo zeggen ik merk wel dat ik niet de enige ben die flink op zn ziel is getrapt.
Veel kracht toegewenst ( zegt ikzelf pfffff )

Vrij, 03/02/2006 - 19:00 — Puntuit

Dat is niet helemaal wat ik

Dat is niet helemaal wat ik bedoel.Je schrijft dat je,je leven zo fijn op orde had,maar dat je vriendin het er ZO moeilijk mee had,had je niet door!Dat had je dus niet op orde.
Je zegt dat je gevoel voor haar tegen het einde van de relatie ook al veel en veel minder was.Waarom is dat nu dan opeens totaal tegenovergesteld?

Ik wil je niet aanvallen hoor echt niet.In tegendeel zelfs want ik vind het razendknap dat je,jezelf zo goed kent en dat ook durft uit te spreken.Maar misschien had jij zelf wel een einde aan de relatie gemaakt als zij het niet eerder gedaan had.
Ze lijkt nu een beetje losgeslagen in jouw ogen maar volgens mij moet ze gewoon nog haar evenwicht vinden en slaat ze nu een poosje helemaal door naar de andere kant.Begrijpelijk vind ik.

Net als jij denk ik.Je had dit niet verwacht.Je was behoorlijk zeker van je zaak in deze relatie.Logisch dat je zelfvertrouwen een knak krijgt.

Vrij, 03/02/2006 - 20:01 — ernie

Ik begrijp strongout heel

Ik begrijp strongout heel goed na een lange tijd samen kan het best ns wat minder gaan, zonder dat je dan direct zegt van ik wil niet meer verder. Misschien was het elkaar wat minder zien wel een hele goede oplossing het lijkt misschien tegenstrijdig maar ik denk dat ik heel goed begrijp hoe het verhaal in elkaar steekt, en je kunt zeggen je had het zelf al lang een einde aan kunnen breien maar je doet dat niet omdat je niet iets goeds wil weggooien dus dat je nog veel van je partner houdt, maar goed als het dan toch uitgaat dan denk je idd had ik het maar veel eerder gdaan da's waar. Had een hoop tijd en energie gescheeld klinkt lullig maar zo denk ik er in mijn situatie een beetje over op dit moment, pff 11 jaar.
Maar goed als het over gaat en het is echt dan is gewoon de balans weg de een houd meer van de ander en dat doet zeer.
Grtz Ernie

Zat, 04/02/2006 - 00:07 — Xara

leuke discussie!

Tsja, dit is echt een discussie voor mij . Je zegt idd tegenstrijdige dingen Strongout. Je was het dominante type, zij kon niet meer haar zelf zijn. Daarna zeg je: ik ergerde me aan haar (onterechte) onzekerheid. En nu feest ze er op los en dat ergert je ook.

Ik denk dat ze nu eindelijk vrij is en dat ze voor haar zelf heeft gekozen. Ergens is er iets mis gegaan. Bijvoorbeeld: bedje gespreid voor jou, jij was dominant, zij voelde haarzelf onzeker. Ik vind het knap! Had ik ook al veel eerder moeten doen met mannen die alles maar als 'normaal' en 'oh, ze word onzeker' aannemen. Heb je echt geluisterd naar de reden waarom ze onzeker was?

Zat, 04/02/2006 - 08:38 — Puntuit

Ja dat is wat ik bedoel

Ja dat is wat ik bedoel Xara.
Vooral de zinnen 'Wilde haar minder zien.Dus gevoelsmatig was het mijnerzijds ook wel aan het afbrokkelen. Waarom dan nu deze depressie?'brachten me op mijn mening.

Ma, 06/02/2006 - 12:15 — Strongout

Re:

Zeer verhelderend al deze commentaren, vooral van puntuit en Xara. Wat dat betreft is deze hele periode een enorme harde zelfreflectie. Misschien moet ik haar zelfs dankbaar zijn voor het feit dat ze me met mezelf heeft geconfronteerd. Wat me enorm breekt is dat ik zo graag voor haar wil vechten, omdat ik weet dat het in me zit. Zou zo graag een nieuwe start willen maken, want ondanks de breuk hebben we een fantastische tijd gehad. Volgens mij is die wens onhaalbaar, wat zou een manier kunnen zijn haar te overtuigen van m'n oprechte liefde voor haar, en niet alleen het maar voor normaal aannemen dat ik 'haar heb'....

Een hopenloze strongout

Wie is online

Online gebruikers

Enquête