Herbeleving

afbeelding van Moerbei

Het is nu alweer bijna 5 maanden sinds hij het uitmaakte en ik heb de boel weer redelijk op de rit. Nieuwe job waar ik het goed doe, net door de proeftijd heen, ik onderneem dingen met vrienden, zorg goed voor mezelf & slaap weer goed.

Mijn ex kan ik in de ogen kijken. Ik kan niet direct een stempeltje drukken op de band tussen ons zoals hij nu is. Zo om de week zien we elkaar een keer, praten we bij en zijn de grenzen soms nog steeds vaag. Een lotgenootvriendinnetje noemde het zo mooi 'reukstofjes' achterlaten Knipoog, want meestal doet hij wel een poging tot even gearmd zitten of een flinke afscheidszoen. En ja, dat voelt inmiddels wel een beetje als 'even checken of ik nog terug zou kunnen rennen als ik me oooooit zou bedenken (wat-ik-niet-ga-doen-maar-je-weet-maar-nooit)', waarbij hij dus telkens die bevestiging kan halen - want ik val nog steeds iedere x in katzwijm zodra hij me aanraakt.
Waar ik soms wel van baal. We noemen het een 'vriendschap' maar ik merk dat ik toch meer van hem verwacht dan van mijn hechte vrienden en hij mij juist minder te bieden heeft dan mijn hechte vrienden.

Héél erg uit balans haalt het me niet. Ik zit niet meer smachtend op de bank naar hem te verlangen. Die x om de week dat ik hem zie vind ik inmiddels ook wel meer dan genoeg.
En eerlijk...ik denk niet dat ik hem terug zou willen als hij zich zou bedenken. Ik geloof dat de ratio gewonnen heeft. Om twee redenen: hij deed me tekort binnen de relatie (en ik verdien een lief die dat zeker niet doet!) en hij heeft het laten klappen - de vertrouwensband is te erg beschadigd.

En hier komen we dus op het punt waar ik naartoe wilde.

Ik ervaar de herinnering aan de breuk zelf nog steeds als uitermate traumatisch. Ziekmakend haast.
Ik heb nog steeds regelmatig flashbacks van die periode en kan daar nog steeds buikpijn van krijgen.
Het moment van uitmaken. De zin: 'Ik hou wel van je maar kennelijk niet genoeg'. De opmerking die laatste nacht, terwijl ik in zijn armen lag te huilen: 'Ik wil deze relatie afsluiten'.
Het abrupte stoppen van tonen van interesse in mijn wel en wee toen. Eerst was hij mijn baken, maakte hij zich zorgen om me als het slecht ging en ineens niet meer - op een moment dat heeeeeeel slecht ging...door de breuk....
Het gevoel dat mijn liefdespartner, waarmee ik iedere nacht gearmd sliep, die me soms spreekwoordelijk 'droeg' ineens zijn handen van me afgetrokken had.
Ik verkeerde opeens in een doolhof. Ik herinner me nog een smsje dat ik hem toen schreef over het feit dat de wereld zo keihard binnenkwam en zijn reactie: 'Ik weet dat je het moeilijk hebt en dat spijt me verschrikkelijk'. Daarna een stilte van 2 maanden en het verschrikkelijke besef dat hij dat kennelijk wel prima vond.
Het gevoel dat je niet meer welkom bent. Dat de interesse in degene die je doorgaans het liefste zag ineens niet meer 'het recht van de vriendin' is, maar van het ene moment op de andere 'de stalkende ex'.

Verstandelijk begrijp ik het allemaal, kan ik het plaatsen, heb ik het meeste ook wel 'een plekje gegeven' maar diep, diep, diep, diep van binnen heerst er nog steeds volledig onbegrip dat hij het kapot heeft gemaakt.

Dat liefde gewoon 'een keuze' kon zijn.

Gisteren had ik ik je lief.

Vandaag niet meer.

Ik heb veel meegemaakt in mijn leventje, veel ergere dingen. Overlijden van mijn vorige partner bijvoorbeeld. Ben ook geen broekie meer, 37 met best een goed stel hersenen op mijn lijf.
Het kan me dan ook een beetje verbazen dat deze ervaring, van een vrij korte relatie (die was net zo lang als de periode dat het nu uit is) me nog steeds zo kan raken, zo uitermate wereldschokkend voor me is.
Ik zou erg graag van die flashbacks af willen. De herinneringen aan de breuk willen laten rusten, ze de welbekende 'plek' geven, maar ik weet niet goed waar die plek te vinden is.

Zoals gezegd, het gaat goed met me, ik geniet weer, ik slaap goed, ik werk aan mijn carriere, ga vanavond weer heerlijk uit eten met lieve vrienden - heb daar ook echt zin in; Ik heb wat dat betreft niet de klagen. En vaak vind ik het eens niet zo erg meer om weer single te zijn. Kan lekker doen en laten wat ik wil en echt tijd om me heel erg eenzaam te voelen heb ik niet.

Ook het contact met de ex staat hier naar mijn idee los van. Ik geloof niet dat het wel of geen contact enige invloed zou hebben op het herbeleven van de breuk zelf.

Maar de traumatische herbeleving geeft wel een zwart randje om mijn huidige leven. Een extra ketting naar het verleden waar ik graag uit wil breken.

Heeft iemand tips over hoe je dát onderdeel van ldvd kan verwerken?

afbeelding van Senzy

@Moerbei

Hey, lieverd, je hebt het mooi beschreven... Je doet het dus gewoon super!
Is voor mij weer herkenbaar, wat dat betreft lopen we aardig synchroon!
Maar het is zo'n ambivalent gevoel: je wilt hem terug, maar aan de andere kant weet je dan ook weer hoe ongelukkig je werd door de twijfels van je ex. We verdienen echt iemand die heel graag bij ons is, en wie weet komen onze exen ooit tot bezinning. Of misschien heeft het lot juist een nog mooier persoon voor ons in gedachten.. we gaan het zien en houden elkaar op de hoogte. Dikke kus voor jou! xx

afbeelding van Moerbei

Weet je meis, ik stem

Weet je meis, ik stem inmiddels op optie 2: een mooier persoon!
Wat jij?
Kus!!!

afbeelding van jovel2012

de beste optie !

Lieverd,

Inderdaad de beste optie 2 !!

Maar wat is het toch lastig om volledig "los" te komen.
Helemaal voor jou want je hebt nog contact, ook al is het niet de vorm die je wil, en wat liggen ratio en emo toch naast elkaar en/of tegen over elkaar.

Ook ik zit volgens mij in dezelfde fase....
Mijn hoofd zegt NEE, maar mijn hart blijft hangen in het verleden en het verlangen (naar hem?? of naar de liefde die wel klopt??)
De warme armen, en daartegenover de leegte, kortom allemaal tegenstrijdige gevoelens.
Nou ja, we gaan door en hebben voor hetere vuren gestaan.

Lieverd, ga zo door, je doet het zo goed, trots op je!
xxxus jol

afbeelding van alex100

Hoi

Hoi Moerbei, Ja dat zwarte randje..hoe krijg je dat weg. Mijn (aanstaande) ex, we hebben nog contact, hij heeft bindingsangst dus is het aantrekken en afstoten..doodvermoeiend. De eerste 3 maanden waren geweldig (relatie duurt nu 6 maanden) maar toen kreeg hij het benauwd. Ik had ook al het 1 en ander meegemaakt met relaties en hij ging zulk raar gedrag vertonen en rare opmerkingen plaatsen...toen ben ik maar eens even gaan googelen. Heb hem er toen op gewezen van de kenmerken van zijn angst. Hij heeft ze alle 10 maar in verschillende gradaties. Hij herkende het, maar hij wil er nog niet echt aan.
Ik las in je blogs dat het nu niet echt een ondernemende man is. Jij lijkt mij, ondanks wat je hebt meegemaakt, een geweldig leuk "wijf". Mijn aanstaande ex Glimlach is totaal niet ondernemend, zit het liefs thuis en doet nooit leuke dingen, b.v. dagje weg of lekker naar een restaurant (ik heb alle sterrestaurants van Ned wel gehad Glimlach ow en dit bedoel ik niet arrogant hoor ....en waar gaan we uit eten...wwhhhaa in de plaatselijk friettent hihhi) enz. enz. Daarnaast zijn vrienden belangrijk en niet te vergeten...het biljarten..wwhhaa. Daarbij is het ook een egoïst gaat totaal zijn eigen gang. (wat ik nu dus ook doe). Eigenlijk als ik goed nadenk, vult hij niets in mijn leven aan. Wel vult hij iets op in mijn leven en dat is dan, het gek zijn op hem en toch de warmte van zijn armen om mij heen en aandacht welke eigenlijk tegenwoordig alleen maar negatief is, maarja is toch ook een vorm van aandacht.
Maar als ik nu echt ga nadenken. Stel over 2 a 3 jaar, houd ik dit dan nog vol een man die werkelijk nooit iets wil. Zo saai is als de pest (ja en er dan toch gek op zijn, onvoorstelbaar) Ik zou dan toch een partner willen die ook 100% voor mij wil gaan en waar ik weleens een weekendje mee wegga en lekker op vakantie ga beetje leuke dingen doen. Ik ben er bang voor dat stel...het wordt geen ex....ik een heel saai leven tegemoet ga, dan word mijn leven ...op de bank zitten en mijzelf wegcijferen. En zou ik dat vol kunnen houden???? Omdat het een vrij moeilijke man is, ja daar heb ik octrooi op....(de 1ste 3 maanden niet, toen was hij geweldig) ik het voor mijzelf weleens zie, als een project. Ik ga hem wel even laten zien hoe je leuk kan leven. Ik weet natuurlijk ook wel dat ik dat niet kan en zal het ook niet doen. Hij is nu eenmaal zo en dat krijg zelfs ik niet veranderd Glimlach Wat ik bij mijzelf doe, is me daar op proberen te spitsen...wat voor leven ga ik tegemoet, en wil ik dat. Ja ik wil wel bij hem zijn, maar houd ik dat dan ook vol?? Ik weet niet hoe ik zal reageren als de relatie ( nouja je kunt het eigenlijk geen relatie noemen) als deze ten einde komt. Ik ken mijzelf een beetje en yep daar gaat weer verdriet van komen. En hoe ik dat dan ga oplossen ...geen idee...waarschijnlijk mijzelf inpraten...dit had geen toekomst, en we moeten allemaal door en iedereen wil gelukkig zijn.

afbeelding van Moerbei

Oooooooo meid wat

Oooooooo meid wat herkenbaar!!!!!!!!!!
Nee, die van mij is ook niet ondernemend en inderdaad, ik hou van een vol en bruisend leven.
En ook zoveel herkenning in je zin: "Eigenlijk als ik goed nadenk, vult hij niets in mijn leven aan. Wel vult hij iets op in mijn leven en dat is dan, het gek zijn op hem en toch de warmte van zijn armen om mij heen en aandacht welke eigenlijk tegenwoordig alleen maar negatief is, maarja is toch ook een vorm van aandacht."
Het ergste is nog dat ik zelfs van zijn 'saaizijn' en niets willen ondernemen de schuld op mezelf nam. Ok, zijn wij vrouwen goed in, I know, maar dat gaat ver...
Omdat hij, net als die van jou, in het begin wél ondernemend en bruisend was. Dus de conclusie die ik daarna trok was...dan ligt het vast aan mij. Ik wil te véél en daardoor kruipt hij in zijn schulp. Ik moet hem losser laten...dan kan hij zijn leuke zelf weer worden. Etcetera etcetera.
En ergens kan ik dat gevoel nog steeds niet van me afschudden. Dat ik denk...bij zijn volgende vriendin is hij vast heel anders. Dan wil hij wél uit eten, op verre vakantie, weekendjes weg, de kroeg in, leuke dingen doen... Dus de ontkenning dat hij zo ís, maar meer dat hij 'dat met mij niet wilde'. En die gedachte zou ik niet kunnen uitstaan, hè...
Ik gun zijn volgende vriendin een net zo saaie dude als hij bij mij was Knipoog

afbeelding van alex100

ja gaat ook gebeuren

Die volgende vriendin zal ook dezelfde behandeling krijgen. Dit is een visuele cirkel, bij bindingsangst. Zodra je hebt toegehapt en je geeft jezelf helemaal in alles...is voor hem de buit binnen en de lol eraf ...want we gaan ons na 3 maanden toch hechten aan iemand...dan rent hij weg, hij weet het allemaal niet meer...het voelt niet goed...we zijn te verschillend...enz.enz..Ow en dan zegt hij er natuurlijk wel ff bij...Het ligt niet aan jou. Nee gek....dat weten wij ook wel dat het niet aan ons ligt. Wij zijn niet veranderd. De enige die veranderd is ben JIJ. De man die niet weet wat hij wilt....Nee dat hebben wij dus niet. Bij ons is het....We gaan ervoor 100%.
Die van mij is daarbij ook nog eens jaloers, niet ziekelijk gelukkig. ( jaja daarvan heb ik er ook al 1 gehad...das echt niet te doen) En sinds gisteren heb ik dus maar eens een avondje voor mijzelf gehad met een Salsafeest. Ja dan hoor je niets meer als je een smsje zend. Ow nou of de duivel ermee speelt.....hij belt net...zijn oven en koelkast doen het niet. Heb hem verwezen naar de stoppenkast Glimlach En verder praatje pot. Ik ga hem nu weer beetje op afstand houden. Dat ik dan de touwtjes in handen heb. Maar hoelang dat ik dat dan weer volhoud??? Heb het zelf de afgelopen 2 maanden het 2 x uitgemaakt en hij kwam weer terug. Voor mij heeft hij meerdere relaties gehad welke allemaal zo'n 3 maanden duurden (ja die hechting hey) Sinds 4 jaar is hij gescheiden. En ik ben de langste relatie tot nu toe. Als hij mij heeft dan is het niet goed en als hij mij niet heeft....3x raden...dan is het ook niet goed.Maar of ik dit ga volhouden. Ik ga naar hem toe bijna hetzelfde gedrag vertonen, laat nu ook weer ff niets van mij horen. Wat een niveau ppff ik lijk af en toe wel een kind. Kreeg net een prive-berichtje van Stijntje. Daar stonden wijze woorden in.