Onrustige tijden, dat zijn het. Liefdesverdriet gaat met ups en downs en in de loop der tijd zijn die ups en downs zich anders gaan manifesteren. In het begin was het één grote down, daarna begonnen de ups wat te komen en wisselden elkaar in rap tempo af; soms zelfs per uur. Gaandeweg werd het iets stabieler en was de gemiddelde duur van een up of down misschien een paar dagen, of nog meer. Het karakter bleef echter steeds hetzelfde; een down was een periode waarin ik me extreem rot voelde omdat het over was met M. en ik haar vreselijk miste, gepaard gaande met idealisatie, het visualiseren van verschrikkelijke dingen, zoals zij met een nieuwe vriend en de realisatie dat het definitief over was. De ups werden meestal in het leven geroepen door afleiding, focus op iets anders, waardoor ik merkte dat ik niet voortdurend aan die downs vastzat en er leven was na de dood, wat het (soms bijna euforische) gevoel versterkte. Onzekerheid is soms eng (in de down) en soms spannend (in de up).

Maar het karakter is dus wat veranderd. Ik ben gaandeweg de stempel 'herdefinitie' gaan plakken op het proces wat ik nu lijk door te maken. De letterlijke ups en downs worden nu vooral veroorzaakt door mijn leven nu, lijkt het. Misschien is dat ook wel de natuurlijke staat? Een up op het moment dat er leuke dingen gebeuren, een down op het moment dat het maar saai voortkabbelt en alles stil lijkt te staan. En dan is het het gevoel dat juist uit die up of down voortkomt, dat maakt hoe ik aankijk tegen de breuk met M. In een up houdt me dat niet echt bezig, denk ik er misschien hooguit terloops eens aan en doet het me dan niet zoveel en voel ik me sterk, in een down wil het aloude gevoel van haar erg missen en me rot voelen dat we niet meer bij elkaar zijn de kop nog wel eens opsteken.

Een kleine nuancering moet ik nog wel even maken. Niet alleen in saaie tijden, als alles maar wat voortkabbelt, wil ik nog wel eens in een down terecht komen, maar ook juist op het moment dat er van alles gebeurt. Soms verlang ik dan juist naar rust en stabiliteit en merk ik dat de herdefinitie juist een periode van ongelofelijke instabiliteit behelst. Laatst kwam ik tot de conclusie dat het dan misschien niet alleen zozeer M. is die ik in die tijden ga missen, maar misschien ook mezelf. Mezelf, hoe ik was, toen. Stabiel, rustig. Meestal is dat wel op momenten dat er weliswaar veel gebeurt, maar dat niet alles wat er gebeurt zonder meer als puur positief te ervaren is. Soms gebeurt er binnen de stroom der dingen wel eens wat, wat me met mezelf confronteert.

Dat heb ik bijvoorbeeld heel sterk gehad met A. Toen zij en ik nog niks met elkaar hadden, was iedere confrontatie met haar spannend en leuk. Kort nadat wij wat met elkaar kregen, kwam de andere kant naar voren. Het stuk in mij dat niet mee wilde, dat nog vastzat aan M. Dat stuk dat soms voelt als een ijzeren deur met een stevig slot, die de toegang tot mijn hart verspert. Dat stukje in mij waarvan ik in de afgelopen anderhalf jaar wel gezegd heb dat het 'doodgegaan is' na de breuk met M. Mijn moeder spreekt dan liever van 'coma', want de dood is onomkeerbaar en zij - met ook haar ervaringen - weet zeker dat dit stukje wel weer uit zijn coma zal ontwaken.

Verneukeratief is het wel. In eerste instantie, als je iemand leert kennen, enthousiast zijn en naar diegene toetrekken, om vervolgens, als puntje bij paaltje komt, te voelen dat diegene op die deur staat te rammen maar geen doorgang krijgt. Doet je afvragen of de deur vanzelf een keer weer opengaat of dat het slechts een select aantal personen lukt, waaronder waarschijnlijk M. Of - zo denk je wel eens in de down - zou alleen M. dat lukken?

Het rotte van het feit dat M. wel steeds blijft terugkeren, is dat dat het gevoel voedt dat het gemis van haar een soort constante factor geworden is, een stukje van mij geworden is waar ik niet (zo makkelijk) meer vanaf kom. Alsof het de basissituatie is. En dan word je nog minder vrolijk. Maar ja, zo gaat dat in de downs he.

Maar voor de rest... herdefinitie. Herdefinitie gaat gepaard met experimenteren. Het komt misschien vooral neer op de vraag wie ik nou eigenlijk ben, wat ik nou eigenlijk kan, waar ik nou eigenlijk sta, wat ik nou eigenlijk van dingen vind. Het lijkt erop dat ik jarenlang een ander beeld van mezelf gehad heb dan de meesten om mij heen. In mijn jeugd zijn er wat dingen gebeurd die er waarschijnlijk de oorzaak van zijn geweest. Toen ik wat ouder werd, ging dat heel erg bijtrekken. Toen ik wat met M. kreeg, ging dat een stuk langzamer, want ik was tevreden met mij, met ons, en ik hield heel veel rekening met haar. Na afloop van onze relatie zei ze tegen me dat ze het gevoel had dat ze zichzelf 'afgevlakt' had en ik bereikte de conclusie pas maanden later dat ik dat zelf misschien ook wel gedaan heb. Zij was iemand die zich, zonder solide reden overigens, snel voor dingen schaamde. Nu concludeer ik wel dat ik me daar misschien veel door heb laten beinvloeden; dat ik haar ertoe in staat zag om zich plaatsvervangend voor mij te schamen als ik helemaal mezelf was (want zo'n conventioneel en politiek correct type ben ik niet) en dat ik me daarom maar inbond, zodat zij zich fijner voelde bij me. Niet op alles; ik bleef heus nog een heel stuk mezelf, maar doorgaan met experimenteren, met misschien mezelf vinden, was iets wat er niet door gestimuleerd werd.

Na de breuk heb ik een poosje in de grot gezeten en toen ik daaruit begon te komen, merkte ik ook dat de breuk een stukje vrijheid had opgeleverd. Met niemand meer rekening hoeven houden, bracht met zich mee dat mijn ontwikkeling zonder remming doorgezet kon worden. Ook bestond de angst om uit elkaar te groeien er niet meer, simpelweg omdat we al uit elkaar waren. Achteraf gesproken lijkt het erop dat M. dit ook een beetje zo gevoeld heeft, misschien ook de behoefte voelde om zich los van mij te ontplooien, als ik terugdenk aan de dingen die ze hierover vrij kort na de breuk nog tegen me gezegd heeft. In het begin leek ze daar ook druk mee bezig te zijn. Misschien nog wel, maar daar weet ik niks van omdat ik haar al zo lang niet meer gesproken of iets over haar gehoord heb. Grappige realisatie ergens, dat we misschien allebei met eenzelfde soort ding zaten.

De herdefinitie is bij mij al een aardig stuk op weg en heeft me wel veel dingen geleerd naar mijn eigen gevoel. Misschien weet ik nu meer over mezelf en geeft me dat een goed gevoel. Een correcter (en positiever) beeld van mezelf dan ik eerder had. Tijdens de relatie met M. echter, heb ik nooit echt bewust me niet zo blij met mezelf gevoeld. Zij was minder blij met zichzelf dan ik, leek het. Vreemd eigenlijk.

Wel rijst bij mij af en toe eens de vraag wanneer het proces van herdefinitie als (min of meer) afgerond voelt. Wanneer heb ik er echt genoeg van? Wanneer kan ik de stabiliteit hervinden, wat neerkomt op stabiel zijn, voortkabbelen, zonder dat er speciale dingen gebeuren, maar me toch gewoon gelukkig voelen, ook zonder relatie? Het zal wederom de tijd zijn die het leert.

Maar zoals ik mijn vorige blog al inleidde: ik heb veel verhalen gehoord van mensen die soms jaren beziggeweest zijn met de breuk met hun eerste geliefde te verwerken. Misschien doe ik het eigenlijk nog wel helemaal niet zo gek. Neemt niet weg dat ik me verheug op het moment dat het echt allemaal afgesloten is en ik me er echt bij neer heb kunnen leggen dat de wegen van M. en mij nooit meer zullen samengaan, alle herdefinitie ten spijt. Want dat blijft voor mij nog wel een boeiende vraag: wat zou M. van de geherdefinieerde mij vinden?