Herken je dit?

afbeelding van Gast

Ik voel me alleen.
4 maanden ben ik nu weer alleen en nog steeds denk ik heel vaak terug aan die mooie tijd met hem!
Het is niet eerlijk, ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld met iemand. Ik ben zo teleurgesteld in het leven. Ik weet niet of ik ooit nog zo gelukkig kan worden. Ik voel me vaak zo depri. Waarom kan zoiets gebeuren in je leven. Word het ooit nog een keer anders?
Ik ben weer op een datingsite gegaan. Maar ook dat geeft me geen bevredigend gevoel, herken je dit?
Of zou ik er nog niet aan toe zijn?

afbeelding van denkertje_

zeer herkenbaar

Ja erg herkenbaar Jankie81!
Maar ofdat je nu al toe bent aan een nieuwe relatie? Als je nu nog depri bent en verdriet hebt om je ex, dan kan je nog niet beginnen aan een nieuwe relatie.
Pas als je je weer lekker voeld en je alles een plaatsje hebt kunnen geven dan kan je weer iemand toelaten!
Dus neem de tijd en dan komt het wel weer goed met je;)

Voor mij is het pas 2 weken uit, en denk zal ik nu al toe zijn aan een ander, maar dan zou het puur zijn om haar te vergeten en dat zou oneerlijk zijn tenopzichte van de nieuwe liefde, dus voorlopig moet ik er ook niet aan denken.
Het komt vanzelf wel weer, en eigenlijk stiekum hoop ik dat 't nog goed komt niet nu maar wel ooit, al is het over een jaar!

afbeelding van onbruikbaarverklaard

onbruikbaarverklaard

eerlijke

afbeelding van Désirée17

ja hoor, die sites werken NIET

Ha Jankie,
Die sites werken niet, voor geen millimeter. En waarom niet? Omdat het niet automatisch de aardigsten zijn de er op staan. Ik heb me op diverse sites aangemeld, maar telkens ontdek ik dat ofwel het fatsoen, de aardigheid ontbreekt, ofwel ik sta zelf helemaal niet open voor echt contact, ofwel ik ben misleid door de lettertjes die lijken te boeien en dan is iemand in het echt zo anders, dat je je afvraagt: wat doe ik hier en nu met hem? Mijn idee is nu dat ik iemand real life tegen moet komen of niet. En ik zit heeeeeel erg veel alleen. En dat laat ik dan maar. Vanaf volgende week ook nog baanloos, dus dat valt allemaal niet mee. Ik troost me met lezen, koffie drinken, soms mijn open haard aan (moooooooie vlammen, heerlijk warm) en hoop dat het gauw weer warm wordt buiten. En ja, ik vind mezelf soms heel zielig dat ik alleen ben. En ja, het is een taboe als je dit (te vaak of te lang) blijft uiten naar vriendinnen met een man of vriend, want zij zijn "ook alleen geweest" (twintig jaar geleden voordat zij hun man ontmoetten). Daar houd ik dus ook mee op. Ik kan het eigenlijk maar tegen heel weinig mensen zeggen zoals het echt is. Het doet zeer, ik vind het zonde dat zo'n liefhebbend iemand als ik haar liefde niet kan laten stromen, ik heb pijn van de desillusie en ik zou willen dat ik mijn lief en leed met de liefde van mijn leven kan delen, warmte, aanraking, lol, woorden, stilte, de warmte van de haard. Dus ja, ik herken het.
Liefs van Désirée