Online gebruikers
- Kylielow
Herkenning voor mensen???
Weet niet waar ik dit precies moet posten maar denk wel dat het te maken heeft met het liefdesverdriet wat ik op dit moment ervaar. Het verwerken van het op het oog super contact maar wat uiteindelijk een hoop leugens waren van haar kant, en misschien nog wel verwerken van de relatie ervoor.... In het kort: ik merk bij mezelf een gevoel van depressie op komen. Depressie rondom hoe mijn leven er op dit moment voor staat, of ik niet een beetje blijf hangen of iets.. of ik niet straks alleen eindig en niet volledig naar mijn potentieel leef of ga leven.
Ik ben 24, HBO afgerond en woon op dit moment nog thuis bij mijn ouders. Ik werk als "adviseur" bij een helpdesk . En sport op "hoog" niveau en zie vrienden geregeld (dat wil zeggen, vrienden die ik zie buiten het sporten om) Heb niet heel veel vrienden die ik veel zie maar wel paar goede vrienden die ik zie. Daarbij ook bij het sporten wat vrienden en ook telefonisch contact (whatsapp e.d.) Op het eerste oog lijkt het prima, geen reden tot twijfels.
Toch ervaar ik een soort teneergeslagenheid zo niet lusteloosheid/depressief gevoel, alsof het niet klopt en ik iets mis. Dat wat ik mis zou de relatie zijn of het ernaar toe werken. Weten dat mijn weekend uit meer bestaat dan een keer wat ondernemen met vrienden, sporten en bij mijn ouders thuis zijn. Alsof de relatie de factor is die mij dan gelukkig maakt. Dit ontbreken ervan is op dit moment dus DE stemmingsbepaler, waardoor ik ook minder zin heb dingen te ondernemen.
Ik doe vrijwel alles, ik werk ik sport ik zie vrienden noem maar op. Maar niet met een gelukkig gevoel maar wel met het gemist zoals net omschreven. Herkennen mensen dit? Noem het zwaarmoedig/melancholisch...En hoe gaat dat weg.. want gadverdamme wat is dat een ontzettend rotgevoel.
- snaperniksvan's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van snaperniksvan
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
snaperniksvan
Ik herken het gevoel inderdaad, dat melancholische. Ik weet niet of het precies hetzelfde is, maar ik voel me vaak vervangbaar. Ik heb een goede baan, maar dat kan zo overgenomen worden. Het is ook weer niet zo dat ik de enige ben die dit werk kan doen. Dat idee. En zo is het bij meer dingen. Ik sport wel, maar op laag niveau, nou, daar was ik sowieso vervangbaar, haha.
Mijn relatie was zo dat ik daar eigenwaarde uit haalde. Ik had heel erg het idee dat ik voor haar heel erg speciaal was en dat we erg goed pastten, wat ik verder nooit zo heb gevoeld. Behalve bij misschien mijn ouders, maar dat is toch weer anders. Door het wegvallen van de relatie voel ik mij eenzaam en is er een gat in mijn leven ontstaan. Het gevaar is natuurlijk dat ik veel te veel waarde aan de relatie heb gegeven, maar dat is dan maar zo.
Misschien is dit ook bij jou het geval? Dat je nog zoekt naar iets waar je echt thuis bent en dat je dat in je relatie gevonden dacht te hebben?
klopt, dat je daar je ei in
klopt, dat je daar je ei in kwijt kon. Dat je bij frustraties of echt veranderingen in je leven daar een soort van op terug kon vallen. Dat is nu weg, dat moet je nu echt alleen doen.. ik denk dat het dat vooral is.. echt op je eigen benen staan en niet je maatje waar je mee kan sparren of het de goede keuzes zijn. Heb je dit ook evt in eerdere relaties gehad? Weet je hoe dat proces er een beetje uitziet? Ik heb dit eerder ervaren, soortgelijk denk ik.. en toen verdween dat uiteindelijk wel volgens mij.. dat je gewoon geniet van het op jezelf zijn enzo en het uieindelijk niet eens boeit wel of geen relatie en je daar vanzelf tegenaan loopt. Vraag me af of dat nu weer zo is aangezien ik toen 22 was bijvoorbeeld.. nu ben ik weer wat ouder enzo!?!?
Leeg emmertje
Ik herken wel wat je beschrijft. Niet zo zeer het depressieve gevoel maar alsof er nadat het verdriet van een verbroken relatie gedaald is, er een periode een soort van onbestemd gevoel heerst. Een beetje zoekende was.
Gewenningen die er waren vielen weg, en het nieuwe wat er op mijn pad kwam of er inmiddels al was kon ik nog niet zien. Alsof ik mijzelf even moest herijken. Ik heb dat altijd na iedere verbroken relatie zo een fase.
Een beetje vergelijkbaar met een leeg emmertje wat overgebleven is en wat langzaam opnieuw gevuld weer gaat worden met iets nieuws wat niet direct gerelateerd is aan een relatie.
@torn..zwemmen
Zoals jij het omschrijft inderdaad..alsof het pad getekend was voor jou en n ex...maar dit nu is uitgegumd en je n nieuw blaadje hebt...waarop je het moet gaan tekenen. Klinkt wat metaforisch maar heb t eens eerder zo gehoord...alleen tijdens dit geteken overheerst dat zwaarmoedige en soms hulpeloze. Ik hoop dat het die fase is en weet dat misschien ook wel, maar zwemmende in die fase ben ik te druk met het hoofd boven water houden en zie ik niet waar ik naartoe zwemmen en of ik de goede kant op zwem
@snaperniksvan: metaforen
Als ik even mee ga in de metaforische omschrijving die jij beschrijft is het voor mij niet zo dat alles uitgegumd is. Wil ik ook helemaal niet. Voor mij blijft het een vorm van bestaansrecht houden, ondanks dat het verleden is blijven er wel delen van bestaan die ik verder meeneem. Een tekening of schilderijtje wat je ophangt naast alle andere tekeningen langs de wand van je memory lane.
En als je nu een probeert met minder druk bezig te zijn met je hoofd boven water proberen te houden en te willen zien of je de goede kant op zwemt ? Of je zelf gewoon laat meedrijven op de stroom van het moment. Misschien geeft dat wel een minder depressief gevoel en ontzettend veel ruimte en rust in je hoofd.
99,99 van de 100 keer komen we toch vanzelf wel weer boven drijven, ook al is er op dat moment de overheersende gedachte dat het niet zo is.
Goed omschreven waarvoor mijn
Goed omschreven waarvoor mijn dank! Weet niet in hoeverre ik daar nu al toe in staat ben om me mee te laten voeren..maar dat zal stukje bij beetje gaan denk ik. Wat je zegt 99.99% komt vanzelf goed! Dat is een geruststellende gedachte in ieder geval.
@snaperniksvan
Ik heb een gevoel dat ik mezelf (nog) niet ben. Ondervind dat gevoel alleen bij deze laatste ex, heb dat nooit eerder ervaren.
Heel eng vind ik het, mijn ik kwijt te zijn, niet helemaal natuurlijk, maar het plaatje is niet compleet.
Daarom ga ik ex zaterdag zien om het te normaliseren.
Hoop dat het snel voor jou in balans gaat komen!
Liefs
@snaperniksvan
Ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt. Overigens is de angst alleen over te blijven denk ik bij iedereen bijna wel even aanwezig na een relatie.... En als je logisch nadenkt: hoeveel mensen blijven er echt alleen over? Uiteindelijk echt niet zoveel, en de mensen die alleen overblijven kiezen daar vaak zelf voor...
En is dat alleen nou eigenlijk echt zo erg? Als jij alleen volledig je draai in het leven weer gevonden hebt, is alleen misschien helemaal zo erg niet.... Ook alleen zijn heeft zo zijn voordelen.... Net als het samenzijn overigens, maar ik denk dat je pas echt iemand aantrekt als je lekker in je vel zit en je goed voelt, dus dat de basis moet zijn het gelukkig zijn in je uppie zonder iemand... Vooral als je gewend bent geweest het een langere tijd wel te hebben, is het gemis daarvan natuurlijk logisch....
Je bent 24 en hebt je HBO afgerond en hebt een baan... Oftewel, je bent nog hartstikke jong, hebt de juiste papieren, een goede baan en bij je ouders thuis de ideale startbasis.... Nu komt het sparen en het een eigen plek zoeken. Alles op zijn tijd! Misschien is het juist wel heel lekker om eerst een tijdje alleen te hebben gewoond voordat er iemand naast je komt te staan... Op die manier besef jij dat je het alleen allemaal prima kunt, en dat zal je hoe dan emotioneel minder afhankelijk maken....
Geniet even van het hier en nu, want het leven is veel te kort! Jouw tijd op relatiegebied komt nog wel...