Als ik n sms hoor binnenkomen merk ik dat ik tegen mezelf zeg: realiseer je dat dit niet een sms van hém is.

En toch is er dan direct een klein knoopje in mn maag.

En het is inderdaad nooit een berichtje van hem.

Ik had hem nodig voor warmte. Hij kon dat ook bij mij krijgen, maar kon dat ook op andere plekken krijgen, en deed dat ook.
Waar haal ik nu mn warmte vandaan? Waar kan ik het krijgen?
Weet dat ik het niet bij hem moet zoeken, opgegeven zaak.

Woede.

Verdriet.

Ik wil er zo graag klaar mee zijn. Ik wil het van mijn schouders af. Ik wil op een flatgebouw gaan staan en zo hup de hele ellende naar beneden flikkeren. Genietend van het geluid als het neerploft. Plof. Dood. Klaar.

ZIjn er dan geen liefdevolle herinneringen? Niet veel de laatste periode. Overschaduwd door wantrouwen. Wantrouwen dat nooit weerlegd werd. SLechts bij toeval nog bevestigd.
Ik wil geen verbitterde vrouw worden. Ik wil niet de rest van mijn tijd verspillen aan haat en woede die nergens toe dienen.

En ik heb geleerd. Dat wel. Geleerd mezelf als kostbaar te beschouwen. En mezelf zo te behandelen. Ik zal mezelf niet volledig meer ergens in storten. Niet mn ziel en zaligheid blootleggen, niet direct. Dat moet verdiend worden. Ik wil niet voorzichtig worden, maar verstandig.

Als liefde goed zit, dan is tijd niet erg. Door tijd leer je vertrouwen. En als je vertrouwt dan kun je durven je kwetsbaar op te stellen. Daar heb ik geleerd.

Dat is toch een pluspuntje. Ik ben kostbaar.