Het beloofd een stralende dag te worden, qua weer dan...

afbeelding van Dee

Elke keer als ik naar je kijk gaat er een golf van misselijkheid door me heen, krimpt mijn maag samen en voel ik de tranen weer omhoog komen. Ik zou zo graag een hekel aan je willen hebben, al was het alleen maar om dat verchrikkelijke gevoel niet steeds meer te krijgen.

Dat houden van zo zeer kan doen.

Elke ochtend neem ik me voor om deze keer niet in te storten als je naar je werk gaat, niet weer te gaan huilen om vervolgens de rest van de dag met dikke ogen rond te lopen. Ik heb het tot op heden nog niet voor elkaar gekregen en ook nu zit ik gewoon weer te janken.

Als jij er bent huil ik niet, loop ik stralend door het huis terwijl ik het toneelstukje wel achterwege kan laten want je weet heel goed dat ik verdrietig ben. Maar ik wil er gewoon goed uitzien, je laten zien wat je straks gaat missen en op sommige momenten zie ik dat het werkt.
Vooral als we het over de toekomst hebben en je beseft dat ik straks misschien wel een nieuwe relatie zal krijgen, krijg je het behoorlijk benauwd. Want jij wilt mij dan wel niet meer maar iemand anders mag mij natuurlijk ook niet hebben.
Zo dubbel eigenlijk. Moeilijk he, stoere man, nog van me houden maar dat eigenlijk niet meer willen.