Als ik in de spiegel kijk wordt ik moe van mezelf! Het verdriet straalt er aan alle kanten vanaf. Het is maar goed dat je er 2 dagen niet bent want ik wil gewoon niet meer dat je me zo ziet. Je zei me eens dat het je toch een prettig gevoel gaf dat ik het erg vondt dat je weg zou gaan. Jij misschien wel ja, ik dus even niet.

Zelfs nu je maar 2 dagen niet hier bent mis ik je en ik heb nou niet echt het vooruitzicht op verbetering want als er niets veranderd ben je binnenkort helemaal niet meer hier in ons huis en niet meer in mijn leven. Er is dan niets meer wat ons bindt, buiten een relatie van 7 jaar.

Elke keer als ik naar je kijk gaat er een golf van misselijkheid door me heen, krimpt mijn maag samen en voel ik de tranen weer omhoog komen. Ik zou zo graag een hekel aan je willen hebben, al was het alleen maar om dat verchrikkelijke gevoel niet steeds meer te krijgen.

Dat houden van zo zeer kan doen.

Elke ochtend neem ik me voor om deze keer niet in te storten als je naar je werk gaat, niet weer te gaan huilen om vervolgens de rest van de dag met dikke ogen rond te lopen. Ik heb het tot op heden nog niet voor elkaar gekregen en ook nu zit ik gewoon weer te janken.

Als jij er bent huil ik niet, loop ik stralend door het huis terwijl ik het toneelstukje wel achterwege kan laten want je weet heel goed dat ik verdrietig ben. Maar ik wil er gewoon goed uitzien, je laten zien wat je straks gaat missen en op sommige momenten zie ik dat het werkt.

Hoe bizar eigenlijk. Elke morgen wordt ik 'gewoon' naast je wakker, drinken we samen koffie en ga jij de deur uit. Net alsof er niets veranderd is terwijl mijn en ook jou leven helemaal op zijn kop staat. Het zou mischien makkelijker zijn als we ruzie hadden of als jij niet hier zou wonen maar toch ben ik ook heel blij dat je nog een poosje om me heen bent. Over bizar gesproken.

Weken heb je ergens anders gewoond en eindelijk was je er uit, je had besloten niet meer met mij verder te willen. Helemaal kapot was ik er van. En twee dagen daarna sta je weer op de stoep, kom je binnen, hou je me vast en kus je me.

En ze leefden nog lang en gelukkig?! Wie?! Ik niet in ieder geval. Niet met hem dan. Na bijna 7 jaar is het afgelopen, over en uit. Hij vertelde me zaterdag het 'goeie' nieuws en geloof me, ik heb nu nog dikke ogen van het huilen.
Je hoort wel eens: "ik heb er geen woorden voor", echt wel, ik heb er heel veel woorden voor en als het zou helpen zou ik ze hier allemaal opschrijven.

Het ging de laatste tijd al niet zo lekker meer, hadden al een poosje adempauze genomen maar net toen ik aan het zonder hem zijn begon te wennen kwam meneer weer terug. Uiteraard met veel mooie woorden en beloften en zie hier het armzalige resultaat.