wetenschapplijk is ook bewezen dat dat "lekkere gevoel" maar maximaal een jaar duurt: http://www.elsevier.nl/nieuws/wetenschap/nieuwsbericht/asp/artnr/75526/z...

LONDEN - Onderzoek van de universiteit van het Italiaanse Pavia leert dat verliefheid binnen een vaste relatie niet veel langer duurt dan een goed jaar. De Italiaanse onderzoekers kwamen tot deze wetenschappelijke conclusie na metingen van de hoeveelheid van bepaalde eiwitten in het bloed van enkele tientallen proefpersonen.
De gemeten eiwitten, zogenoemde neurotrofines, zijn medeverantwoordelijk voor lichamelijke tekenen van verliefdheid, zoals 'vlinders in de buik' en zweterige handen. De hoeveelheid eiwit in het bloed van mannen en vrouwen die net aan een relatie waren begonnen, was veel hoger dan bij mensen in een relatie die al enkele jaren duurde of bij alleenstaanden.
Bron: Noordhollands Dagblad, 29-11 2005.

Natuurlijk wordt hier niet gerept over liefde, maar over de biochemische verschijnselen die optreden bij de hormonale verliefdheid. Toch is het mij opgevallen dat die twee dingen vaak met elkaar verward worden. Ik spreek niet over de puberale kalverliefdetoestanden, die je als hartstochtelijke liefdesverklaringen op cu2-pagina's kunt zien ("i luv u sjon!"). Maar ook als men iets meer verstand begint te krijgen, wordt dat prikkelende gevoel verward met een daadwerkelijke affectie en betrokkenheid tot 'de ander'.

In dit opzicht snijdt het bovenstaande onderzoek hout, wat mij betreft. Vaak zie je dat het helpunt in een relatie na ongeveer een jaar ligt. Ik stel nu, dat bij 'ware liefde' mensen door die verliefdheid naar elkaar toe groeien, elkaar dermate interessant vinden dat zij elkaar proberen te begrijpen, dat die verliefdheid alleen een tijdelijk hechting was voor iets dat daarna onlosmakelijk van elkaar verbonden is.

Is die 'connectie' er niet, dan blijft die verliefdheid het hoogtepunt; men consumeert het alleen, geniet van het tintelende gevoel dat die ander (al dan niet indirect) veroorzaakt en laat het daar dan ook bij. De ander veroorzaakt een prettige sensatie, en zolang dat duurt, is er geen reden om er een einde aan te maken. Dit betekent dat men zich ook zelfstandig ontwikkelt binnen dat jaar, en als de neurotrofines zijn uitgewerkt, komt men tot de ontnuchterende conclusie dat er verder niets anders is dat ze bindt. "We zijn uit elkaar gegroeid" of "hij/zij is niet meer de persoon waarop ik verliefd ben geworden" is dan een veelgehoorde reactie. Ik vind dat dat een teken is, dat men ondertussen weinig naar elkaar toe is gegroeid, te weinig aanvankelijke raakvlakken heeft gehad, behalve een gelijktijdig optredende biochemische huishouding.

Hio,
volgens mij zit ik in de situatie van je vriendin, ongeveer dan. Ik heb net mijn verhaal gepost. Misschien herkenbaar voor je? Ik ben er zelf nog totaal niet uit in ieder geval, maar ben wel van plan er alles aan te doen!

Wat naar mijn idee vaak meespeelt in dit soort situaties en mischien ook in die van jou pippeloen, onbewust is de partner die het niet meer zien zitten vaak al bezig geweest om zich heen te kijken, hebben ze zich al op glad ijs begeven door zichzelf toe te staan zich te interesseren voor iemand anders, zichzelf toegestaan iemand anders zo dicht bij te laten komen dat er al gerommel in hun onderbuik plaatsvindt.Dan zijn ze erg dicht bij de volgende stap dat gedrocht dat ze Roze wolk noemen.Vaak is dat gerommel al genoeg om vreselijke twijfel te zaaien over hun eigen relatie, de band die ontstaan is met hun partner als leeg of onvoldoende te beschouwen. Dan willen ze op onderzoek met alle gevolgen van dien.In veel gevallen komen ze er vroeger of later achter dat ze zich vreselijk vergist hebben, in de meeste gevallen is er dan al zoveel kapot gemaakt en het point of no return overschreden dat een weg terug onmogelijk is.

Om overigens nog even terug te komen op het verliefdheid gebeuren te dicht bij laten komen...

Ze heeft me ooit wel eens vertelt, zat ze heel erg mee, dat ze een keer "verliefd" was op een filmster!! Iets onmogelijks dus... Misschien moet ik haar dat voorbeeld nog eens voorleggen.... En daarmee laten zien dat verliefdheid eig niet zoveel voorsteld en redelijk bedrieglijk kan zijn.

Zie wel.. Nu eerst even een tijdje net doen alsof het mij allemaal niet deerd

Pippeloen,
Ik wens je veel kracht toe, ik weet niet of het voor iedereen hetzelfde werkt maar bij is dit voorlopig nog een onmogelijke opgave.Ik neem het me voor maar als ik het al uitvoer voel ik me na een aaantal dagen zo verrot dat ik toch weer op de een of andere manier contact leg en mijn emoties de overhand laat en dus eerlijk ben en mijn gedachten over de situatie open met haar deel. Wat voor mij meespeelt is dat ze zegt dat er nog zo veel gevoel van haar voor mij is , dat wij in principe een goed paar zouden zijn alsof we al 10 of 15 jaar bij elkaar zijn maar dat ze niet opnieuw verliefd op me kan worden en ze dat een voorwaarde vindt om opnieuw te beginnen omdat ze anders niet de kracht kan vinden om er 100% voor te gaan.De gevoelens die ze voor me heeft interpeteer ik als liefde, houden van, mischien ten onrechte maar het enige dat ontbreekt is de roze wolk(in haar ogen)die ze dus ergens anders gevonden heeft.Ik kan me er moeilijk bij neerleggen, ik weet dat ik er misschien beter aan doe het contact te verbreken of te doen alsof het me niet raakt maar dat is zo waanzinnig moeilijk.

Succes met jouw poging!