Na twee maanden terwijl het al uit is nog bij mn ex in huis te zitten, komt de dag dat ik uit huis ga dichterbij. Komend weekend is het zover.
Dan ga ik naar de kamer die ik via via tijdelijk kan betrekken tot ik een eigen huisje krijg. Onlangs vroeg ik hem of ik het 1 weekje kon uitstellen omdat ik de kamer nog niet in kon. Hij zei het heeft geen haast en dat hij graag contact wil houden en bang is dat hij mij misschien heel erg gaat missen. In combinatie met nog een paar dingen kwam dat bij mij over alsof hij er nog niet uit i wat hij wil.
Dat zaaide bij mij weer twijfel. Net dus maar even een gesprekje gehad wat hij nou wil, of hij gewoon even een time out wil of echt over en uit. Hij weet inderdaad niet echt wat ie wil maar uiteindelijk kwam het erop neer dat we maar gewoon echt moeten stoppen en dus ook geen contact houden. Dit ook omdat ik dat liever niet wil, omdat dit te pijnlijk is. Ik ben het ermee eens maar het doet ongelooflijk veel pijn.
Na twee goede weken gehad te hebben, ben ik weer terug bij af na it gesprek, en ben ik nu weer misselijk van verdriet, en voel me weer ongelooflijk kut. Het idee dat het afscheid volgende week dus echt definitief is wordt ik gewoon letterlijk ziek van.
Wat zijn gevoelens en relaties toch moeilijk.
Waarom laat god (of cupido) je zoveel van iemand houden en lief en leed met diegene delen, om hem vervolgens van je af te pakken en je met zoveel pijn achter te laten?! Dat is toch niet eerlijk?

Strax zit ik dus in mn eentje op die kamer, en moet ik in mn eentje verder gaan. Ik weet echt niet hoe ik mn toekomst zonder hem voor me moet zien. Alles waar ik van droomde met hem is weg.
Hoe weet ik of we wel de goede beslissing nemen? Hoe kom je hier weer bovenop?
Hij is mijn eerste grote liefde, mn eerste samenwoon ervaring, mijn eerste lange relatie, mn eerste serieuze relatie.
Kon iemand me maar vertellen dat je hier overheen komt en dat alles goedkomt, ook zonder hem. Want ik zie het nu echt niet.
Ik heb weer een gigantische knoop in mn maag.