Het Gevoel

Je vraagt je soms af hoe het komt dat ´het gevoel´ ineens bij de ander zomaar..poef..weg is..als sneeuw voor de zon..
Zo lijkt het wel tenminste, zo beleef je het..zo voelt het aan..omdat het je overkomt.
Maar eigenlijk hebben er veranderingen plaats gevonden onder je neus, en je zag het niet...
Niet omdat je stekeblind was, maar omdat het zó subtiel ging,(die verandering van inzicht bij partner) dat je er simpelweg geen erg in kon hebben.
En toen het daadwerkelijk op ging vallen, was het te laat..
Ook de omgeving helpt er aan mee, en daar heb je helemaal geen kijk op of controle over.
Als beiden wegen(dreigen te) gaan scheiden, ben je niet op de hoogte van die ene lonkende collega, of 'die blik' bij de slager die daar de aanzet voor is...
Maar dat hoeft niet de enige oorzaak te zijn..
Het kan ook geheel in de persoon plaats vinden, die verandering.
Het besef kan de kop opsteken dat dit het niet is waar ze echt gelukkig mee zijn...alhoewel ze van iemand houden..en dachten dat ze gelukkig waren..maar niet voelen..niet meer.

Er zit een zaadje wat ontluikt..een zaadje waar je geen weet van had..die er al vanaf de geboorte zat...(levensloop)
Een hoge drempel is te nemen als men het punt bereikt dat 'doorgaan' met de huidige relatie geen enkele zin meer heeft..eigenlijk omdat het pijn doet...het leven wat je nu lijd..aan twee kanten..
Pijn voor jou omdat je zo niet meer wil leven en voor iets anders wil(moet) kiezen, en pijn over het feit dat weet dat je iemand pijn en verdriet gaat doen(terwijl je dat eigenlijk niet wil doen)..zelfs je kinderen (indien je die hebt)
Sommigen lopen jaren gebukt onder schuldgevoel voordat ze de grote stap nemen,en trotseren de meningen van de familie en omgeving, die allemaal beamen dat het schofterig is als je voor jezelf zou kiezen..kiezen voor de dingen die je gelukkig maakt...als je er niet in slaagt dat in je huidige positie te doen..om wat voor reden dan ook.. (ik heb het hier over een serieuze keuze of verandering, niet om te lellebellen of kroegtijger te worden, alhoewel dat ook gebeurt)
(indien kinderen, is het de liefde en kwaliteit van de vader die zijn banden in stand houd, al is het op een andere manier, kinderen accepteren de situatie beter en sneller als ze zien dat vader gelukkig is, al woont hij niet bij mama.
Ik ga er even vanuit dat mama dan ook gelukkig is al dan niet met nieuwe partner, en is vader daarbij gelukkig= kind gelukkig...dit natuurlijk alleen als er met respect uit elkaar gegaan is én omgaat vanwege de kinderen en henzelf.
Ik gebruik nu 'vader' als voorbeeld, moeder kan ook.
Ik begrijp dat er vele varianten zijn in omgaan met kinderen en medewerking van beide ouders is vereist) Er zijn er ook die hun in stilte gegroeide 'tegenzin en hét gevoel' uithuilen in de armen van een ander, als ze er een gevonden hebben...
Hun 'niet (genoeg) tevreden zijn' in de relatie kan niet geuit worden, en zoeken een 'ander' waarbij ze denken dat dat wel kan..(ook geen garantie op een blijvertje)
Beiden wegen hebben geleid naar het verdwijnen van 'het gevoel'...

Waarom zou je vasthouden aan iets waarvan je weet dat het je diep van binnen niet gelukkig(genoeg) maakt?
Hoe vaak en hoeveel zie je niet om je heen?
Stellen die bij elkaar blijven omdat ze er al zoveel jaar hebben opzitten..maar de zogenaamde liefde is ver te zoeken.
Ze leven met elkaar een leven..maar of het het leven is wat ze echt willen..?
Eentje lijkt altijd de underdog te zijn (die jij nooit zal worden)
Geld, afhankelijkheid, verstrengelde belangen, kinderen....herinneringen..weinig zelfvertrouwen en respect...allemaal redenen om te blijven..
Maar het zaadje groeit door..Je ziel wilt een andere richting uit..
En eens komt de dag dat je die drempel overgaat...al is het met pijn in het hart, en weet je niet wat je verder moet doen of kan verwachten. Het gevoel is verdwenen..en je kán niet meer... ---------

Waarom zou je willen blijven bij iemand waarvan je weet, dat nooit het hele hart je zal toebehoren? Waarom zou je genoegen willen nemen met iemand die maar 'half' van je houd ipv helemaal?
Als je inziet dat je eigenlijk 'niet meer gewenst' bent in hun leven, en het zonder jou willen stellen? Waarom zou jij nog vasthouden?
Doet het geen pijn genoeg? al die afwijzingen en goed bedoelde smoezen om je niet te hard te laten vallen?.. Hoe kan je iemand van je laten (door)houden..?
Zelfs in je eentje houden van voor twee is niet genoeg...
Net zoals de golven op het strand niet te houden of te beteugelen zijn, zo is dat ook met levens die zijn beloop hebben...
Als de fut en rek eruit is, is het eruit,om wat voor reden dan ook..en kan je er weinig meer aan veranderen. Als bij de een het gevoel, het hart heeft verlaten of is onderweg..dan is er gewoonweg geen houden aan.
Je kunt dan praten als brugman..maar dat zaadje praat je niet weg wat er zit..en als je het weet weg te beredeneren met alle goede voornemens in het vooruitzicht stellend,...eens steekt dat zaadje weer de kop op..Als 'het' toen al niet aanwezig was in die mate dat een relatie overeind blijft, dan komt het eigenlijk nooit..Iemand blijft dan bij je uit medelijden of vanwege jouw overredingskracht..
Maar zou je dat werkelijk willen..? Iemand liefhebben die jou nooit op díe manier zal liefhebben? Een heel zwaar gevoel zal je met de tijd op je schouders sluipen...juist op die momenten die 'er toe doen'. Het bv stilzwijgend het bed verlaten na een liefdesnacht...
De afdwalende blik als er wat vertelt wordt..
De 'monotone' manier van spreken bij enige interesse...
Die éne blik..
Dat worden allemaal dingen die je verdrietig maakt...eigenlijk is 'de glans' er vanaf...
En als je dat voelt, dan laat je na nog enig sputteren toch los...
Je neemt dan toch die duik in het diepe..die je al voor zolang vreesde...hij is eindelijk daar...
Wat een bevrijding zal je ervaren...
En waar je ineens al die moed en lef vandaan haalt om overeind te krabbelen en door te gaan? ..
Al sla je me dood Ineens lijkt alles minder eng en 'gevaarlijk'..
Het verdriet dat je hebt, laat je de stappen vooruit zetten..
Je zal tot het besef komen, je wéét dat je het oude niet meer terug wil, omdat je weet dat het niet meer is zoals het moet zijn, wat je nodig hebt..
Je staat weer overeind en along the way wordt je sterker en krachtiger...zal je ups en downs beleven..de ergste en de leukste, de vervelendste en hoogst aardige...er zal genoeg shit over je heen komen o yeah..
Of dacht je dat het vanaf hier rozengeur en maneschijn was ? hahah effe lachen
Nou maak je borst maar nat! Er zit nog heel wat in het verschiet voor je..
Begrijp dat het niet jouw schuld was of tekortkomingen..door jou is 'het gevoel' niet verdwenen..
Het was dat ene zaadje wat ging groeien....ook bij jou...

Maar ...het zonnetje schijnt..de lucht is blauw...en er is zeker weten iemand die opnieuw tegen je zal zeggen: Ik hou van jou....