Na weer een maandje niet bloggen toch een kleine blog van mijn kant.
Het gaat goed met mij, het is nu ruim 6 maanden geleden dat mijn grote liefde mij aan de kant zetten, notabene per sms.
Het hakte erin, maar ik ben er bovenop gekomen, ja ik denk nog steeds aan hem, hij zal ondanks alles een plekje in mijn hart heeben, dat heb ik geaccepteerd.
Maar ik heb nu ook gevoelsmatig geaccepteerd dat het nooit maar dan ook nooit meer goed gaat komen, niet over 5 jaar niet over 10 jaar...zijn issues zijn van die aard dat hij nooit in staat zal zijn een relatie met mij te onderhouden waarin ik krijg wat ik nodig heb.

En dat laatste is belangrijk, kijken naar wat jij als persoon nodig hebt, niet alleen wat hij nodig heeft of hoe zielig hij is of wat dan ook, je moet jezelf op de eerste plaats zetten, en weten wat jij nodig hebt.
Langzamerhand is dat besef gekomen en gegroeid, om goed te doen voor een ander moet je eerst goed doen voor jezelf.
In vele verhalen ( ook in die van mijn ) zie ik zoveel mensen bezig met de ander, bang dat ze vergeten worden, bang dat het nooit meer wat zou worden, bang om de volgende stappen met hun eigen leven te beginnen omdat dat dan zou betekenen dat het echt echt echt over was.
Want zolang je nog verdriet hebt ( ook al wil je dat het over was) is nog je laatste band met je ex.

Ik ga niet tegen je zeggen dat je maar niet verdrietig moet zijn, zodra het genoeg voor jou is stop je daar vanzelf mee, maar ik kan je wel aanraden om het niet te prikkelen, om het niet te voeden ( vandaar ook de no contact rule voor 60 dagen) je gaat je misschien niet meteen beter voelen, maar je maakt het in ieder geval niet erger.
Elke keer dat ik deze regel zelf brak voelde ik me als een pionnetje weer een paar stappen terug gezet.

Nu een half jaar later kijk ik weer naar voren en ik date zelfs weer met een ontzettend lieve man.
Deze geeft mij wat ik nodig heb, en aan zijn reacties en houding te zien doe ik hetzelfde voor hem (hoef ik nog geeneens moeite voor te doen )
Hij accepteerd dat ik aan een aantal dingen moet wennen en pusht mij niet om super verliefd te gaan doen...en weet je langzaam komt het vanzelf.
Nee hij is niet mijn grote liefde, maar hoeveel kan je daar nu van hebben?

Tijd heelt niet alle wonden maar haalt er wel de scherpe kantjes vanaf.
Ik wens jullie hetzelfde toe...en ik weet zeker dat dit ook komt voor de een wat sneller dan de aller, en met af en toe een terugval, maar ook dat hoort erbij!

Liefs