Langzaamaan verdwijn je in de verte, totdat je contouren, mij zo welbekend, steeds minder goed zichtbaar worden en uiteindelijk versmelten met de ondergaande zon.

'Het is beter zo,' zei je. Met een kalme stem, terwijl ik nog immer de vaardigheid bezat om via je ogen in de diepten van je geest te kijken. Je deed je best om luchtig en kalm te klinken, maar van binnen woedde een hevige storm. Jij wist het en je wist waarschijnlijk ook dat ik het wist. Toch deed je je best. Die band tussen ons, de band die het voor mij mogelijk maakte in het diepste van je geest te kijken, was nog te vers, te onaangetast om het jou te laten lukken om mij tegen te houden.

Zo onvoorstelbaar is het, wat er gebeurde met mij, nadat je verdwenen was. Wie had verwacht dat de wereld zo zou veranderen? Maandenlang hebben we langs elkaar heen geleefd en wellicht ons allebei afgevraagd hoeveel we nog van de ander hielden. Intiem waren we nauwelijks meer en de meeste gesprekken die we hadden gingen over problemen. Problemen tussen jou en mij, maar ook andere problemen.

Hoe anders is dat geweest, ooit. In de tijd dat we constateerden dat we na zoveel jaren nog steeds hand in hand liepen, dat we eigenlijk best een schattig stel waren met z'n tweeen. En dat vonden wij niet alleen, dat vonden velen met ons. Knus maakten we het samen, door in elkaars armen te liggen als we een filmpje gingen kijken. Door middenin de zomer, terwijl iedereen niet wist hoe snel ze naar buiten moesten gaan om te genieten van de zon, in onze ochtendkleding te blijven zitten, met de gordijnen dicht, spelletjes spelend en tussendoor heftig de liefde bedrijvend. Zonder enige twijfel konden we voor elkaar te kiezen, in de moeilijkste situaties. We stonden elkaar bij. We begrepen elkaar wel niet altijd, maar dat was niet erg - altijd kwam het goed.

Weet je nog, die keer, helemaal in het begin, dat we het een week lang hebben volgehouden om elkaar op de meest speciale manier 's ochtends vroeg bij het wakker worden een lieve boodschap te laten vinden? De meest prachtige creaties ontving ik van je. Soms moest ik meerdere lagen van prachtig in elkaar gevouwen pakpapier verwijderen om daarin het briefje van je te vinden, waar niets meer opstond dan dat je van me hield, of me lief vond, of...

'Het is beter zo,' zei je. Het is beter als onze wegen scheiden. Het is beter als we afstand nemen, als we niet meer tegen elkaar zeggen hoe bijzonder we elkaar vinden, als we niet meer 's nachts naast elkaar slapen, als we niet meer samen koffie drinken om over de meest uiteenlopende onderwerpen te praten, als we niet meer vrijen, als we niet meer langer dan beleefd is in elkaars ogen kijken... Het is beter als we niet meer elkaars geliefden zijn.

Zo'n eenvoudig zinnetje, zo'n eenvoudige boodschap, kan de hele wereld veranderen. Na onze laatste maanden van lethargie, gewoonte, misschien zelfs wel sleur (wie had ooit gedacht dat we daarin allemaal zouden vervallen?), zou het misschien voor bevrijding zorgen. Wat het dan ook zou veranderen, het lag niet in de verwachting dat het de hele wereld zou zijn. Zo fijn was het toch niet meer? De twijfels vraten jou en mij toch op en de knoop was nu toch doorgehakt?

Het effect van het zinnetje is misschien nog wel schrijnender dan het gevolg. Het effect ervan is, dat als wij elkaar zien, wij naar elkaar toneel gaan spelen. We houden van elkaar, maar we uiten het niet meer. We voelen ons aangetrokken tot elkaar, maar we blijven van elkaar af. We willen onze diepste geheimen en onze grootste belevenissen met elkaar delen, maar we doen het niet meer. We willen bij elkaar uithuilen, maar we kunnen het niet meer. We willen trots over elkaar praten, maar we durven het niet meer, bang voor de pijn die dat met zich meebrengt.

Zo forceren we dat die band, die mij de unieke kijk binnenin jouw fascinerende en diepe geest heeft gegeven en die jou bij mij hetzelfde heeft laten zien, verdwijnt. Totdat we op een dag eraan gewend zijn geraakt en het gevoel langzaamaan, met de opkomende zon verdwenen is, om het mogelijk te maken om een nieuwe band te laten groeien, met iemand anders, die nu nog anoniem is, nietszeggend is, ergens rondloopt maar je weet niet waar.

Het voelt alsof het zo niet werkt. Met jou is een deel van mijzelf verdwenen. Dat deel was niet inwisselbaar en zal het ook nooit worden. Lege woorden zijn het, de woorden van de mensen die troostend proberen te zeggen dat het nare gevoel wel weer overgaat en je vanzelf weer iemand tegenkomt. Vanzelf weer iemand tegenkomt? Hoe inwisselbaar is datgene wat je bent kwijtgeraakt? Braaf zeg ik 'ja, dat weet ik ook wel,' terwijl ik me wederom besef dat het leven raar in elkaar zit, maar dat er al een poosje helemaal niks meer van klopt.

Ik betrap me erop dat ik nog steeds sta te staren, terwijl de zon inmiddels achter de horizon is verdwenen. Me afvragend of je beseft wat de gevolgen hiervan zijn. Of je het ten volle beseft. En tegen de tijd dat ik wakker word uit mijn apathie en mezelf terugvind, besef ik dat langzaamaan onze herinneringen beginnen te vervagen.