Helaas maar na zo'n 2 jaar is het dan uit. Het is nu zo'n maand geleden dan ze niet meer wist dat ze verder wou, maar pas vandaag besef ik dat het echt definitief uit is. Ze heeft me namelijk verteld dat ze heeft afgesproken met een andere jongen en dan ze gezoend hebben (wellicht meer maar dat weet ik niet). Ik weet niet wat ik moet doen of voelen. De ene moment denk ik: "wat heb ik in godsnaam verkeerd gedaan, waarom nu al een ander, wat is ze nu aan het doen, had ze al contact met die ander voordat het uit was" en na een tijdje denk ik weer: "ik ben blij dat het uit is, als ze nu al een ander kan hebben dan stelde ik toch niks voor (beter nu na 2 jaren uit dan na 10 jaren samen zijn geweest en dan uit), nu ben ik vrij en nog jong (23 jaar), ik kan mn leven radicaal omgooien.

hoe dan ook op dit moment krijg ik haar maar niet uit mn hoofd. dagen duren erg lang. Elke dag sta ik op en ga weer slapen met gedachten aan haar. Ik kan nergens meer echt van genieten. Alles wat ik doe lijkt eerst leuk maar daarna komt het slechte gevoel al snel weer terug. Ik weet dat ik net zoals mn ex ook zo snel mogelijk mijn leventje weer moet oppakken, dat ik weer leuke dingen moet gaan doen, maar het is zo moeilijk. Ik weet echt niet hoe ik over haar heen moet komen. Ik denk dat schrijven zal helpen. Vandaar mijn blog.

Op het moment heb ik echt het gevoel dat ik zielig ben. Dat ik niks voor haar heb voorgesteld. Het is zo moeilijk om geen contact meer te hebben. De ene moment weet je precies wat elkaars agenda is en opeens nadat het uit is weet je niks meer. Ik vraag me de hele dag af waar ze mee bezig is. Mist ze me? Denkt ze nog aan me? Wil ze me nog terug? De hele dag door om de uur moet ik dwangmatig haar hyves pagina bekijken, of kijken of ze online is op msn, kijken of ze misschien toevallig een sms heeft gestuurd. Dit kan ik maar niet stoppen.

Ik wil haar haten, maar hoe kan ik haar haten als ik zoveel van haar hou. Ik zag het gewoon niet aankomen. Ik dacht dat zij het nooit zou uitmaken. Ze heeft me gepakt. Ik heb dit nog nooit gevoeld, misschien mis ik haar daarom juist zo erg, omdat ik nooit gedumpt ben. Misschien is dit voor mij een goeie les. Dat ik niet alles kan maken, dat ook ik gedumpt kan worden.

Ik weet het allemaal effe niet meer, voor de relatie was ik een erg zelfverzekerde jongen. Iemand die echt van het leven kon genieten. Nu is dat allemaal weg. enige wat over is, is zelfmedelijden, en onzekerheid. pff wanneer zal dit gevoel overgaan.... Het liefst wil ik ook iemand leren kennen, waardoor ik haar zal vergeten, dat ik zal inzien dat er nog wel leuke meiden zijn, maar ik kan me er gewoon niet voor openstellen, en het is niet goed om zonder alles verwerkt te hebben iets nieuws te beginnen. Ik moet gewoon geduld hebben denk ik. Tijd zal alle wonden helen. Hopelijk kan ik ooit later lachend terugkijken naar deze dag, de dag dat ik me zo kapot voelde dat ik mijn gevoelens op internet moest zetten. Dat is het enige wat ik echt hoop. dat ik hier sterker uit zal komen.