Afgelopen maandag heeft mijn ex het uitgemaakt na 4 jaar relatie, waarvan 3 jaar samengewoond. Ik ben 26 jaar, hij wordt bijna 28 jaar. Ik voel me zooo ontzettend kut.
Afgelopen december zijn we samen op vakantie geweest. Dat liep niet zo lekker, waren afstandelijk tegen elkaar en de vakantie waar we zo naar uit hadden gekeken viel ontzettend tegen. Vervolgens hebben we eerste kerstdag 's avonds het met elkaar uitgepraat en besloten een einde te maken aan onze relatie. We hadden altijd veel problemen over uitgaan, drank etc. Hij komt uit een kroeggezin, ik niet en dat gaf een hoop strijd. Verder liep het leven echt gewoon goed. Tot dan rond de kerst. Hij wist eigenlijk ineens niet zeker of hij wel kinderen wilde. En al die verantwoordelijkheid. Dit viel mij erg rauw op m'n dak, want ik wilde dit erg graag. Als je zo van elkaar verschilt houdt het ergens natuurlijk op.
Na een paar dagen in een diep dal te hebben gezeten, kwam hij op zondag spullen halen. Hij was al eerder thuis en ik trof hem huilend aan in de slaapkamer. We hebben toen heel goed gepraat, eindelijk. We hebben toen besloten om samen in relatietherapie te gaan om te kijken of er wat te redden viel. De maand erna ging het naar mijn idee hartstikke goed. We praatte veel, deden leuke dingen samen. Ook als hij naar de kroeg ging hield hij rekening met me en ik met hem. Hij stuurde me elke dag lieve smsjes, dat ie van me hield, dat het goed kwam, noem maar op. Ook bij navraag bleef hij zeggen dat ie gelukkig was. We hebben toen een weekendje Antwerpen geboekt voor komend weekend, omdat hij dat ook graag wilde. Ook hebben we een vakantie geboekt voor de zomer naar Portugal. Samen, wel te verstaan. Ik heb hem toen nog gevraagd of we dat wel echt moesten doen, dat wanneer hij twijfelt we het gewoon zouden aanzien van de zomer. Maar nee hoor, ik moest gewoon boeken.
En vervolgens komt hij maandag van z'n werk thuis en maakt het doodleuk uit. Hij heeft er geen zin meer in, geen zin in een relatie, in rekening houden met iemand. Hij wil doen wat en wanneer hij dat zelf wil. Maandags is hij dan nog gebleven, hebben we nog wat gepraat. Dinsdags na z'n werk kwam hij langs om wat spullen te halen. Hij ging direct door naar de carnaval, want ja dat was iets wat hij wilde! En vervolgens komt hij de volgende dag vroeg de hond brengen die we samen hebben. Ik heb hem gevraagd of er iets met een ander meisje was gebeurt, maar nee hoor. Toen ik een paar uur later een vriendin van me belde bleek dat ie de hele middag en avond heeft staan zoenen met een of andere griet die zelf ook een relatie heeft. Hij heeft glashard tegen me gelogen.
Toen ik hem belde, was z'n telefoon uit. Na z'n werk rond half 5 kwam hij z'n kleding halen. Toen reageerde hij dat mij geen uitleg meer verschuldigd is, want het was nu toch uit? Hij mag nu doen wat hij wil en ik verwacht dat hij nog steeds rekening houdt met mij.
Maar dat verwacht ik helemaal niet, ik verwacht dat hij eerlijk is. Het was nog geen 24 uur uit en hij loopt de volgende al af te likken. Ik vind dit zeer respectloos. Hou kun je zoiets doen? We wonen in een klein dorpje waar iedereen elkaar kent, dus hij wist zeker dat ik het echt wel te horen zou krijgen.
Nu ben ik beurtelings erg boos en verdrietig. Ik mis hem zo erg, de kleine dingen. Samen wakker worden, een kus op mijn mond, een arm om me heen. Iemand die echt van mij alleen houdt, die mij speciaal vindt. Want dat vindt hij niet meer, zoveel is nu wel duidelijk.
Maar ik heb het dus echt niet aan zien komen. Het lijkt wel of het hem ineens heeft aangevlogen ofzo. Kijk, hem terug willen kan niet meer, als schreeuwt m'n gevoel soms van wel. Ik kan hem nu echt niet meer vertrouwen. Ik zit nog met zoveel vragen. Ik schrijf ze maar op. Vandaag moet hij toch komen voor de rest van de spullen, ik wil echt eens goed met hem praten. Ik heb zoveel vragen.

Hoelang duurt het voor je je weer een beetje gewoon gaat voelen. Ik ben gewoon verlamd nu, wil niks meer, vindt niks meer leuk. Mijn toekomst ligt compleet in duigen. Ik ben zo bang dat ik nu mijn hele leven alleen moet blijven, hij was echt mijn grote liefde. Wie wil me nu nog?

Bedankt.