Bij mij is het sinds begin november van het vorige jaar uit met mijn ex. We hadden bijna 2 jaar. Ik ben nu 21, zij is 18. Op dit moment zit ik in een dip(je), dus schrijf maar even van mij af. Hier volgt een korte samenvatting van hoe het gegaan is, en van mijn gevoelens op het moment.

Ze had na 3 weken al een nieuwe vriend, echt ongelofelijk voor mij. Had dit totaal niet van haar verwacht. Ze gaat nu met iemand van haar band, maar ze zweert dat dit niet de reden is dat het uitging. Het gevoel was weg en ze had moeite met mijn levensinstelling (ze wilde dat ik er met iemand over ging praten, een professional).

Heb nu al 3 maanden geen contact met haar. Ze stuurde wel een kaartje met mijn verjaardag waarop ze schreef dat ze hoopte dat alles goed ging met mij, mijn basketbal en mijn studie. Tevens kreeg ik een kaartje (en later ook een cadeautje) van haar ouders, wat me echt raakte.

Nu hoor ik zo af en toe van haar beste vriendin (die tevens mijn beste vriendin is) dat ze zou willen dat we gewoon vrienden konden zijn, ze mist me dus ook (op een manier). Ze zei laatst ook dat "het toch altijd wel heel leuk was..". Schijnbaar praat ze zo af en toe nog over mij en is ze altijd blij te horen dat het goed met me gaat.

Ik kan de gedachte dat ze ooit bij me terugkomt maar niet loslaten, terwijl ik dat toch echt moet doen. Het is niet enkel mijn gevoel dat dit zegt, maar ook mijn ratio. Ik ben veranderd als mens, in de richting die zij aangaf te willen zien. Minder passief, vrolijker in het leven, opener en minder afstandelijk. Tevens ga ik in therapie om dingen te leren verwerken die ik vroeger heb meegemaakt. Ik ben niet veranderd omdat zij dat wilde, het gebeurt gewoon. Het zou ook helemaal verkeerd zijn als ik dit omwille van haar deed. Uiteindelijk is het dus goed voor mij geweest dat ze het uitmaakte: het heeft me beter gemaakt, ik voel dit heel duidelijk.

Ik mis haar, niet zozeer als partner, maar vooral als persoon waar ik altijd leuke dingen mee ging doen. Diegene die ik iedere dag vertelde wat ik die dag had meegemaakt en waarmee ik altijd grappen kon maken. Toch weet ik dat we (op dit moment) geen vrienden kunnen zijn. Ik weet ook niet of ik dat uberhaupt ooit wil.

Kan ik haar wel serieus nemen als ze aangeeft weer vriendschap te zoeken met mij, terwijl ze 3 weken nadat het uitging al een ander had? Dan geeft ze toch geen zak om mij? Heb ik wel zin om aan te horen hoe fantastisch haar vakantie was met d'r nieuwe vriend? Denk het niet.

Aan de andere kant ben ik onlosmakelijk met haar verbonden. Ben goed bevriend met haar broertje en ben beste vrienden met haar beste vriendin. Het plan was ook dat we ooit elkaar weer opzochten voor vriendschap, maar ik weet het niet, ik weet het echt niet. Ik moet hier ook niet over nadenken, maar gewoon de tijd zijn werk laten doen.

In dit verhaal klink ik misschien heel negatief, maar dat is niet de allerdaagse werkelijkheid. Ik voel me vrij goed en merk dat ik het ook leuk kan hebben zonder haar. Het is gewoon weer zo'n zondag waarop je veel te veel tijd voor jezelf hebt.