Het is zover morgen ga ik naar die kamer.
Met een gebroken hart en emmers vol tranen ben ik mn spullen aan het inpakken, en hij is weg naar vrienden.
Dit maakt het nu wel heel definitief. En nog steeds hoop ik dat hij over een tijdje zegt dat het allemaal een vergissing was, maar ik heb zo'n gevoel dat dat niet gaat gebeuren.
Dat maakt het nog meoilijker en pijnlijker, ik hou nog steeds zoveel van hem, maar heb het idee dat hij er al vrede mee heeft en al verder gaat met zn leven. Ik hoop zo dat h ij me gaat missen, maar ik weet het niet....
Dit doet zo'n pijn.Ik ben op van verdriet!
Heb volgende week een weekje vrij genomen om aan het idee te wennen dat ik in mn eentje op die kamer zit en alleen verder moet. Ik heb helemaal niks meer, en zie het niet meer zitten allemaal. ik heb er echt geen zin meer in, niet dat ik dood wil ofzo maar in alle andere dingen, ik ben gewoon moe. En wil gewoon even helemaal niks meer. Ik heb ook niemand waar ik met mn verhaal heen kan, mn vrienden zijn allemaal met andere dingen bezig, die wil ik er niet mee lastig valen.
Eigenlijk is het enige wat ik wil bij mn moeder zijn en uithuilen, maar zelfs dat gaat niet, die woont in Curacao nl. Ik wil gewoon een troostende knuffel, voel me gewoon zo kut op het moment.
Ben blij dat ik hier mn ei kwijt kan in ieder geval.

Ik lees hier verhalen van mensen die na 1 jaar alles weer helemaal zien zitten, ik zie mezelf echt nog niet op dat punt, ook niet over een jaar. En ik vind het zo knap van hen.

Alle reacties zijn welkom.

Groetjes,
Quiche