Vijftien maanden. Vijftien maanden heeft het me gekost om eruit te breken. Na een relatie van nog geen half jaar. Leuk hoor, die redenatie van 'het duurt de helft van de relatieduur om het te verwerken'. Nót.

Vijftien maanden om de kettingen van me af te werpen. Om de loden last in mijn hart kwijt te raken. Om de angst dat ik het niet zonder zijn hulp en bevestiging af te kunnen los te laten.

Afgelopen maandag zat ik bij mijn huisarts. Hij vertelde me dat ik al een jaar niet meer was geweest en grappig genoeg - tot op de dag exact - bij hem in de praktijk was geweest.

Toen zat ik zo verschrikkelijk diep in mijn verwarring en paniek dat ik de praktijk verliet met een homeopathisch middel een een recept voor antidepressivum in mijn tas. De huisarts zei toen 'neem eerst het homeopathische medicijn en als je geen verandering ziet ga dan over een week over op de antidepressiva'.

Die week gebeurde er van alles. Ik had, 2,5 maand na de breuk, weer contact met de ex. Dat verliep dramatisch anders dan ik gewild had en hij wilde het contact permanent verbreken. Ik ben na het ontvangen van zijn mail toen vroeg ik de ochtend naar hem toegegaan en die dag viel het eerste kwartje.

Dat eerste kwartje was: 'Ik ben als enige verantwoordelijk voor mijn eigen welzijn'.

De meeste mensen weten dat wel. Het is een feit.
Maar die dag kwam het ook gevoelsmatig heel hard binnen. Ik kon hem niet verantwoordelijk stellen voor mijn levensgeluk (of ongeluk). Gesprekken met mijn vader, met mijn beste vriendinnen - ze riepen allemaal 'he he...zie je dat nu pas in?'. Volgens mijn vader was ik als klein kind al zo. Ik wilde een vriendinnetje dat kwam spelen niet naar huis laten gaan. Ik kon niet tegen alleen zijn en had altijd bevestiging nodig. Bij het maken van een tekening kon ik mijn vader 100x vragen...'Zo goed papa? Zo nog mooier papa? Of zo, papa?'.

En in de kern is er weinig veranderd.

Hoe dan ook, dat eerste kwartje was een knop die omging. Het veranderde nog weinig richting mijn gevoelens naar de ex, het gevoel van amputatie, het gevoel van onvolledigheid zonder hem.

Maar het bracht wel rust. Vanaf die nacht sliep ik weer na 2,5 maand nachten lang kettingrokend op de bank te hebben gezeten.
Wanneer ik wakker werd kon ik besluiten om niet te gaan piekeren maar het naast me neer te leggen tot de ochtend.
Ik gooide de antidepressiva (nooit ingenomen) weg en bedacht een actieplan. Als ik immers verantwoordelijk was voor mijn welzijn moest ik niet op dezelfde manier doorgaan.

Wat binnen mijn kracht lag deed ik. Ik veranderde van baan. Ik stopte met roken. Ik begon met yoga.

Maar de verbinding met de ex bleef. Er bleef een sterke afhankelijkheid. Een maalstroom van zinnen die eigenlijk altijd begonnen met het gevoel 'maar ik hou van hem dus ik kan niet zonder hem'.
Hij bleef mijn 'gevoelsmatige' vangnet. Hij bleef mijn geliefde - zo om de 2 maanden - en ik deed het met de kruimeltjes affiniteit die ik van hem kon krijgen.

En begin vorige week viel het tweede de kwartje.

Na vijftien maanden; vijftien maanden gemis, vijftien maanden verwarde liefde en vijftien maanden worsteling en verdriet.

Met die ene mail die hij me stuurde vorige week viel dat kwartje. En het was warempel weer zo simpel, in een zin te vatten eenvoudig. En ik had het allang kunnen zien maar niet gewild. En het was me al duizend keer verteld, maar had niet willen luisteren. Het kwartje valt kennelijk pas wanneer het kan vallen en dan denk je...ahhhh zit het zo?

Net alsof iemand eindelijk een zaklamp in het donker had aangedaan en dat in een snel vaart over de gehele relatie had geschenen.

En door dat licht veranderde mijn perceptie van heel veel herinneringen. En ook mijn gevoel van hulpeloosheid of afhankelijkheid van zijn vangnet.
Dat vangnet blijkt namelijk in dit nieuwe licht een illusie te zijn.
Het bestaat niet en heeft zelfs nooit bestaan.

Dat is wel een vreemd nieuw gevoel. Ik heb al een jaar gedacht dat ik het niet zonder hem zou kunnen. Een kapotte koelkast veroorzaakte een volledige crisis - want nu moest ik dat alleen (lees: zonder hem) oplossen.
En als je je dan ineens realiseert dat die hulp er eigenlijk nooit wezenlijk was is dat wel een vreemdsoortig wakker worden.

Door dat tweede kwartje ben ik eindelijk los. Het was het besef dat zijn kant van het verhaal en van de relatie niet onwil was maar onmacht. Maar dat ook in onmacht een keuze ligt. Een keuze om respectvol en omwille van het beste voor een ander te handelen, dat is ook liefde - en niet alleen omwille van je eigen bestwil.
En ja, ik zie ook dat zelfs het maken van die keuzes soms door mist versluierd kan worden en dat je vervolgens verkeerd gaat handelen.
Maar ik realiseer me nu dat de andere partij, ja zelfs de geslagen hond ofwel de gedumpte partij, net zo zeer een keuze heeft om zich respectvol te laten behandelen.
En dat zolang je die keuze niet maakt je jezelf gevangen houdt in een ingebeelde gevangenis.

Afgelopen maandag zat ik dus bij de huisarts een en ander te bespreken.
Mijn vraag aan hem was 'zal ik gaan praten met een psycholoog?'.
Zijn antwoord verbaasde me enigszins. Volgens hem liep ik op het juiste pad. Had ik de kracht gevonden om te stoppen met roken. Bracht de Yoga me in mijn lijf en in het moment. Hij vond dat we dit 'natuurlijke proces' nu even niet moeten verstoren met externe invloeden. Was van mening dat op een verkeerd moment therapie ook kan schaden.
En eigenlijk kan ik me daar nu wel in vinden. Laat mij maar nog even zelf aanrommelen en zoeken voor ik weer de steun extern op zoek.

Vijftien maanden hebben me hierheen gebracht. Nieuwe inzichten maar vast ook met nieuwe diepgewortelde onrusten. En daar moeten we het mee doen, back to the future.

Maar er is weer ruimte in mijzelf om onafhankelijk van wie dan ook mijn leven te leiden.

Ik loop weer écht in mijn eigen schoenen.

En dat is wel een feestje waard lijkt me!