Het lijkt wel alsmaar moeilijker te worden

afbeelding van SadEyes

Ik huil nu al zes weken lang mijn ogen uit mijn hoofd. Ik val 's avonds huilend in slaap en wordt 's morgens weer huilend wakker. Ik ben het zo zat!! In het begin had ik er nog wel eens een dag tussen zitten dat het iets beter ging (want dan had ik weer hoop dat het misschien toch nog goed kon komen allemaal), maar sinds afgelopen maandag weet ik dat er geen enkele hoop meer is. Ik heb nog één keer met hem gesproken om te kijken of we de zaken een beetje fatsoenlijk op kunnen lossen, maar dat was een grote vergissing. Hij had mij steeds beloofd dat hij me goed verzorgd achter zou laten, maar daar is nu geen sprake meer van. Ik kom wat hem betreft binnenkort op straat te staan zonder een cent. Het kan hem niets meer schelen. Toen ik hem vroeg: dus eigenlijk laat je me gewoon barsten?, zei hij: ja. En dan die blik erbij in zijn ogen! En dit is dan dezelfde man die mij de afgelopen twee jaar zo goed en liefdevol heeft verzorgd toen ik zo ontzettend ziek was. Ik kan er gewoon niet bij met mijn verstand. Wat ben ik blind geweest de afgelopen 15 jaar! Ik moet gewoon niet meer met hem praten. Hij was zo ontzettend gemeen tegen mij. Zat alleen maar met een verheerlijkte blik in zijn ogen over die andere vrouw te praten. Hij weet hoe erg hij mij daarmee kwetst, maar doet het desondanks toch. Hoe gemeen kan je zijn? Ik heb hem sinds maandagavond niet meer gebeld of ge-sms't. Het is eindelijk tot mijn botte hersens doorgedrongen dat deze vent het niet meer waard is om hem te blijven vertellen hoeveel ik hem mis. Ik mis mijn man zoals hij vroeger was en niet de man die hij nu is geworden, want dat is een ongelooflijke kl**tz*k. Maar waarom blijf ik dan zo verschrikkelijk veel huilen? Wil iemand mij alstjeblieft vertellen dat dit ooit ophoudt en dat er weer betere tijden komen, want ik heb er een hard hoofd in momenteel.......

afbeelding van kiki70

oh meid toch

Je blijft huilen omdat je zoveel onrecht is aangedaan en dat moet juist slijten
hij weet je iedere keer te krenken en dat doet het meeste pijn, en daarom huil jij ook zoveel.

Als ik je kon steunen vanuit hier zou ik het zo doen, meid
niemand verdiend verdriet

dikke knuffel
Kiki

afbeelding van SadEyes

@kiki70

Precies, kiki70! In het begin huilde ik vnl. omdat ik hem zo verschrikkelijk miste. Nu is het meer omdat ik het zo ontzettend oneerlijk vind wat mij wordt aangedaan. Ik ben zo vreselijk kwaad.

Je steunt me al door te reageren op mijn blog. Het doet zo goed dat jullie tenminste begrijpen hoe ik me voel.

afbeelding van dedroomvaltinduigen

Ik voel met je mee...

Ook ik heb een kerel waar ik 18 jaar bij ben geweest en die nu de laatste 3 weken een volslagen vreemde voor me geworden is. Het is zover opgelopen dat ik afgelopen week bijna de politie heb moeten bellen. Daar heb je dan 2 kinderen mee. Ook ik voel hetzelfde als jij. Ik mis de man die ik 3 weken geleden kende, de man die hij nu is mis ik totaal niet. Wat een enorme KLOOTZAK! (zo dat lucht op...)

afbeelding van SadEyes

@dedroomvaltinduigen

En ik voel met jou mee, dedroomvaltinduigen! Heel veel sterkte!

afbeelding van stuurloos

@sadeyes

Wat een herkenning. Wat zijn het toch een stelletje ongelofelijke hufters die ons zo behandelen. Wij moeten sterk worden en hen laten zien dat we ze niet nodig hebben. Ik weet het; makkelijker gezegd dan gedaan. En die valse hoop die je gehad hebt, is ook killing. Je blijft maar hopen en fantaseren dat het allemaal goed komt. Hele scenario's spelen er af in je hoofd; dat hij op een gegeven moment aan je deur staat met heel veel spijt en een grote bos bloemen en vraagt: ben ik nog steeds de man van je leven??? We kunnen het allemaal leuk in ons hoofd hebben, en we maken de fout om hem te gaan idealiseren. En je wilt zo graag dat het goed gaat; je zou er alles wel voor over hebben. En dat is nou net het foute; we moeten er niet alles voor over hebben. We moeten aan onszelf werken en dat is zo moeilijk en confronterend. en we moeten ook niet iemand terug willen hebben die ons zo behandelt. Bij mezelf is het gewoon puur een verslaving en afkicken doet heel veel pijn. Ik heb nu erkend dat ik zelf ziek ben in mijn hoofd. Ik heb het zelf allemaal laten gebeuren en ik heb toegelaten dat ik werd behandeld als een hond. Bij ons is het nu 7 maanden over, en nog steeds ben ik er compleet ziek van. En nu inderdaad een scheiding regelen. En hierin moet jij ook zakelijk zijn want anders sta je straks inderdaad op straat met niks. Neem je eigen advocaat die voor jouw belangen vecht. Maar het is allemaal zo ontzettend moeilijk. Ik weet waar je doorheen gaat en ik leef met je mee! Misschien voor jouw eigen gemoedsrust zou het het beste zijn om helemaal geen contact meer met hem te hebben. Dan pas kan het een klein beetje gaan slijten. Heel veel sterkte!! stuurloos

afbeelding van kiki70

respect voor de hond

Een hond.. een hond behandel je als respect meid
een hond blijft immers je beste maatje
deze mannen behandelen ons als grofvuil die je zo maar even aan de kant
van de weg zet..zo is het, maar een hond behandel je goed, dat is een trouw maatje

Sterkte

Kiki

afbeelding van SadEyes

@kiki70

Als grofvuil aan de kant gezet. Tsja, volgens mijn man was onze relatie over de houdbaarheidsdatum heen. Ik ben een zak chips die te lang op de plank heeft gelegen.

afbeelding van SadEyes

@stuurloos

Bedankt voor je reactie stuurloos en je hebt helemaal gelijk. Het zal er inderdaad op uitdraaien dat ik een advocaat moet inschakelen, maar het voelt nog steeds raar dat ik die stappen moet ondernemen tegen de man waar ik 6 weken geleden nog zielsveel van hield.