Ik weet niet of er anderen zijn die het hebben, maar ik heb moeite om mijn gedachten en gevoelens duidelijk over te brengen. Gewoon omdat ik er de juiste woorden niet voor vind. Ik weet wat ik voel, en denk, maar als men het aan mij vraagt kan ik er geen antwoord op geven, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik voel alles gelijk: leeg, blij, opgelucht, bedroefd, boos, verliefd, gemis, hoop,... zelfs euforisch soms. Ik wist niet dat het mogelijk was om alles gelijk te kunnen voelen, maar het is wel zo. Boos probeer ik zo klein mogelijk te houden, ik vind dat nergens voor nodig. Leeg is vrij algemeen, terwijl gemis specifiek voor mijn ex is. Ja, ik ben ook nog steeds verliefd op haar. Maar ik ben blij dat ik haar geluk tenminste niet meer in de weg sta, en opgelucht dat ze de moed heeft gevonden voor haar eigen te kiezen. Bedroefd ben ik, om het verlies, de pijn, die ze daarvoor heeft moeten veroorzaken bij mij. Hoop. Hoop dat het terug goed komt, al moet ik daar realistisch in zijn en mag ik mijn hoop niet vestigen op een nieuwe relatie met haar.

Er zijn nog zoveel andere gevoelens, gevoelens die ik niet kan benoemen.

Ik hunker naar haar, gewoon haar aanwezigheid, haar lach, haar stem. Meer moet het niet zijn. Maar de gedachte haar te zien brengt alleen maar nare emoties naar boven, iets wat ik ten alle tijden wil vermijden. Als ik haar nog eens zie, moet ik rationeel blijven, mijn zwakte niet tonen, ik moet haar laten zien dat ik sterk ben. Ik wil dat, gewoon voor mezelf.

Ben ik nog steeds van plan bij haar terug te komen? Ja, daarom dat ik rationeel wil blijven. Ik ga haar niet terugkrijgen door mij emotioneel op te stellen. Maar van zodra ik merk dat het volledig hopeloos is, stop ik ermee, en dat gevoel kan ik nog niet bevestigen, want ik heb haar al drie weken niet gesproken of gehoord. Zolang is de relatie al uit, 3 weken.