Vreemd genoeg is me wat vreemds overkomen. Ik hoop dat het heel lang gaat volhouden dit. Want het voelt enigzinds wel goed aan.

Deze week had ik een avond waar ik flipte. Zijn gemis, nog steeds na al die tijd. Ik besefte dat we nooit meer bij elkaar zouden komen. Voor mijn gevoel was dat echt zo. Het leven had geen zin meer. Alles wat ik opgekropt had ging eruit voor een groot deel. Ik jankte de hele avond. Ik huilde mezelf in slaap. Iets wat al een enorme tijd geleden was. Ik had het echt niet meer...
Ik miste hem zo.

Die ochtend werd ik wakker en ik was boos. Hoe durft hij eigenlijk?
Hoe durfde hij me te laten geloven dat hij verliefd op me was en me verliefd op hem te laten maken om vervolgens me te laten zitten? In mn eentje, verlangend naar hem. Hoe durft hij? Waar haalt hij verdomme dat lef vandaan!
En ik maar denken dat ik hem niet waard was, hij is mij niet waard! MIJ niet waard. Ik was zo boos. Hij verdient MIJ niet, er zal vast iemand zijn die mijn liefde WEL waardeert en mij WEL verdient. Dat is hij dus niet.
Het voelde goed, die boosheid. Ik wou niks meer van hem weten. Wat een ongelooflijke lafaard is het eigenlijk. Ik moest op hem afstappen wrm hij zo vreemd deed, net of hij geen mond had. Ik was er voor heilig overtuigd dat meneer me gebruikt had, nooit verliefd op me was gwst. Gwn zo laf was hij eigenlijk? Hij durfde niet eens op me af te stappen om me te vertellen hoe hij zich voelde, nee ik moest op hem afstappen omdat hij zo vreemd deed ineens!

Die nacht droomde ik over hem. We hadden in die droom zo'n lol samen.
Hij bleef contact met me zoeken op wat voor manier dan ook. Ik droomde over toen eigenlijk. Over hoe het was. We leken net twee jonge kittens die met elkaar speelde. Elkaar kietelen, optillen en met elkaar weglopen, nouja hij met mij dan. We hadden alleen oog voor elkaar en ik was in die droom zo gelukkig.
Ja zo was het wel, en zo kan het nog worden. Als het "ijs" maar gebroken word. Als we nou eenmaal niet zo vreemd tegen elkaar blijven doen. Want we zijn stiekem nog dol op elkaars gezelschap. Gwn omdat het klikt en er soms toch nog vonken overspringen.

Wat ik wel merk is dat ik gwn heel wisselvallig ben met mn gevoelens.
Maar die droom liet me weer ff nadenken. Ik was niet zo boos meer.
Gwn omdat ik niet weet wat ik moet geloven. Volgens vrienden was hij verliefd op me. En dat geloof ik nu ook wel. Hij was echt verliefd op me, maar hij kwam tot een besluit van iets, kwam ergens achter en toen was hij plotseling veranderd. Iedereen was verbaasd. Maar dat doet er eigenlijk niet zoveel meer toe. Of hij het nou wel of niet was, ik moet verder. IK ja, IK. IK moet nu aanmezelf denken en werken ipv aan hem.

Ik zat op de fiets vanmiddag en genoot van het windje dat door mn haren streelde. Van de ochtendzon die opkwam in het bos. Het zonlicht dat door de bomen op de grond terecht kwamen. Het zijn de kleine dingen die het doen.
Die je gelukkig kunnen maken. Maar daar was ik allang achter gekomen.

Ik zal hem blijven missen maar ik moet nu echt aan mezelf gaan denken.
Hij is op dit moment niet de jongen meer waar ik verliefd op werd. Hij is veranderd op een bepaalde manier. Op een slechte manier, hij heeft zn leven niet meer op orde. Maar dat geeft niks, als ik dat maar heb.
Hij heeft een plekje in mn hart. En omdat ik ga verhuizen moet ik veel dingen achter gaan laten. Maar dat geeft niks, want nu kijk ik er met een glimlach naar terug. Het is leuk gwst zo, tijd voor iets anders.

Als ik aan mn woonplaats denk, denk ik aan mn familie, mn vrienden, mn ex, mn hobby's. Heb met niemand ruzie, ik kan alles met vrede afsluiten en opnieuw beginnen. Wie weet wat me daar te wachten staat. Ik kan nu al niet wachten.
Ik zal ze gaan missen. Vooral mn ex, maar ach. Misschien hé? Misschien is er toch wel iemand die mij zo kan laten zweven. Iemand die op hem lijkt maar dan gwn 10x zo beter is. Iemand zonder problemen.

Ik zal hem altijd nog blijven missen en denk elke dag nog aan hem.
Maar als ik terugdenk aan hem, en ik zag hem nog voor het laatst zo zitten. Als een hopeloos mannetje op de bank, is voor dat mannetje het vuur gedoofd.
Ik werd verliefd op een ander iemand. Iemand die ik nu niet meer zie.
En als ik hem zie, dan is het de persoon die in mijn ogen kijkt en dan snel weer wegkijkt. Maar niet de persoon die hij het meest van de tijd neerzet.
Een beetje een badboy, vreselijk.

Dus ook voor jullie. We zijn gwn zoveel met onze ex bezig, dat we onszelf gwn vergeten! Zoek het geluk weer op. Missen zal je ex nog cker lange tijd doen. Maar ondertussen? Probeer te genieten, te genieten van de ochtendzon. Te genieten van de momenten dat je met je familie in de keuken staat te dansen terwijl je samen eten klaar maakt als er een leuk liedje draait op de radio.
Probeer er voor anderen klaar te staan die het druk hebben gehad en je hulp nodig hebben of je steun. Probeer jezelf weer te vinden.
Denk nou eens aan jezelf. Morgen heb ik weer veel dingen te doen, leuke dingen.
Het word geweldig, en dat blijft het ook hopelijk voor lange tijd.

Ach wie weet, kom je weer bij elkaar na een lange tijd? Het zou zo toch eens kunnen. Maar ondertussen moet je gwn kunnen genieten! Als je 's ochtendsvroeg wakker word om 5uur denk dan niet van: verdomme, zo vroeg al wakker?
Nee, bekijk het positief. Loop naar je raam, doe dat open en snuif de ochtenslucht eens op. Zie de zon opkomen. Dan heb je toch een prachtige ochtend? En ook al huil je en maak jezelf kapot omdat je je ex zo mist. Loop dat naar dat raam, ook al is het diep in de nacht. Doe open, bekijk de sterren voor zover die zijn. Snuif de nachtlucht op, en probeer te genieten.
Het helpt mij wel altijd, het helpt me om tot mezelf tekomen en vrede te krijgen met dingen. Want zeg nou es eerlijk? Het leven is toch gwn geweldig?

Liefs,
Dearest...