He bah, denk je als je ex op een ander persoon uit is. En het is nog maar zo kort geleden. Voor sommige is het werkelijk waar voor andere gelukkig niet. Want hoe zit het nou? Het liefst wil je haar terug. Op die ene site is zij de ander tegen gekomen en spreken af. Maar wat doe jij?

Ik dacht wat zij kan, kan ik ook. Je wilt haar vergeten en gaat ook op zoek, maar al dwaal je langs de smoelenboeken van diverse personen, je kunt haar niet uit het hoofd zetten. Hoe komt dat? Waarom is het zo lastig. Dat is iets wat ook ik graag wil weten. Overal ben ik er mee bezig. Ben ik even afgelijd van mn werk dan denk ik alweer aan d'r. Voor iedereen is het natuurlijk lastig, maar voor jou net even wat meer. Het geluk wat je denkt te hebben, dat ben je plotsklaps kwijt.
Maar uiteindelijk wil je haar terug? Ook ik wil haar terug. Maar dat gaat niet zomaar natuurlijk. Want vaak is het niet voor niets zomaar voorbij. En terwijl je jezelf ten rade gaat wil je wijzer worden over hoe je haar kan terugwinnen of wat je nou fout hebt gedaan. Veel mensen hebben een gevoel van ongeloof en sommige worden boos.

Terwijl je verder denkt, bedenk je je de mooie en minder mooie tijden, hoe je elkaar te hulp schoot als het nodig. Een schouder om op te huilen een knuffel om je te troosten. Fijne gevoelens die je had als je tegen elkaar hangend een leuke film zat te kijken. Of zelfs je bed te delen met die ander. Dat is in ene keer een gemis. Het prettige gevoel wat je hebt bij het denken van voorgaande punten is gewoon niets meer waard. En terwijl je tranen laat kijk ik nog even naar haar foto's, van zowel haar alleen als de leuke tijden die je samen had.

Dit kan toch niet zomaar, waarom nou? Hoe doet ze dat? Ik had het idee dat ze gelukkig met me was, maar blijkbaar niet anders zou ze zo niet doen. Het gevoel van wanhoop wordt sterker als je blijft denken en zou willen dat ze terugkomt. Het gevoel zit er nog, maar dat wordt lang afbouwen heel lang. Het is zelfs zo sterk dat je wel wilt maar niet kunt eten.

Zwaar is het op je werk, je kan bijna geen moment zonder. Je kijkt of ze toch niet stiekem een berichtje heeft gestuurd dat ze spijt heeft en je terug wilt. Maar helaas, toch weer een teleurstelling. Je wilt er toch niet aan geloven. Ze wilt je wel terug als het de tijd maar heeft. Ondertussen ben je druk bezig op je werk en denk je er toch weer over na om het tij te laten keren.
De woorden die ze zei waren vaak, "ik wil je nooit kwijt", "ik wil je niet kwijt", "Je bent m'n alles" en "Ik hou van jou voor altijd". Daar aan terugdenkend kun je toch zeggen dat het mooie tijden waren. Maar het is over, voorbij. Balen als een stekker. Je voelt je weer ellendig als je hier over nadenkt. Toch wil je het gevoel even vergeten en ga je andere dingen doen, maar je kunt het niet loslaten.

Uiteindelijk zit je er nog mee en wordt het toch langzamer minder. Je wilt je vastklampen aan haar als je haar toevallig ziet en mee wandelen. Lekker door het bos, lekker langs de grote rivieren. Uitwaaien over de dijken. Door mooie natuurgebieden. Zomaar wat dingen die je hebt gedaan en toch nog wel eens opnieuw zou willen doen.

Tot je na paar weken even het besef heb dat je spullen hebt liggen van elkaar. Dat moet nog uitgewisseld worden. Je schrijft leuke gebeurtenissen op en geeft die aan haar samen met een leuke kaart. Je hoopt dat ze je nooit vergeet en dat dat wederzijds is.
Haar ouders hebben je altijd gemogen en die geef je tot slot nog een mooi boeketje en bedank ze voor de tijden. Want ook een indruk achterlaten als je wegbent is belangrijk.