IK heb hulp. Na elk gesprek gaat het ook wat beter. Maar het lijkt echter maar tijdelijk te werken. Ik heb ook veel steun van enkele vrienden. Door er over te praten gaat het beter, maar zoals gezegd tijdelijk. Als de boost is uitgewerkt, beging het rot gevoel opnieuw. Ik denk dat ik nog steeds niet geaccpeteerd heb dat dit voor latijd zo blijft. Ik kan het gewoon niet geloven dat dit me overkomen is. Mijn kinderen die moeten opgroeien in een gebroken gezin. Als er iets is wat ik ze zou willen besparen.....
Waarom moest dit in godsnaam gebeuren. Ik zal het nooit begrijpen. Ik dacht werkelijk dat een scheiding mij nooit zou overkomen. Fout! Het is gebeurd. Het is iets waar ik totaal geen zeggenschap over heb. Het gebeurd en je kan er niets aan doen. Bij tijd en wijle ben ik radeloos. Deze bui zal wel weer overgaan.... Het gaat soms ook tijden goed met me, moet je weten. Maar toch, ik heb gevoel dat alles zonder mijn gezin zo doelloos is. Ik leef nergens voor.
Ik weet ook niet waarom ik deze blog gestart ben. Het is soms alsof ik hoop dat er iemand is die het allemaal ongedaan kan maken. Alsof ik hoop een tip te krijgen waardoor ik de klok 1,5 jaar terug kan draaien. Weet niet wat ik nog moet schrijven. Bedankt voor jullie steun.