Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Het zou toch nu juist beter moet gaan met me?
Sorry voor weer een lap tekst, ik voel me gewoon zo verdrietig en ik wil niet steeds mijn vriendinnen lastig vallen etc...en hier kan ik zo lekker anoniem van me af schrijven....
Nu al bijna 3 weken geleden dat ik hem echt het huis heb uitgezet.
Vorige week ging het redelijk met me, iedere dag een klein stukje beter leek het wel. Totdat ik zondag avond een terug val kreeg, en bijna meer huilde dan de dag waarop hij me vertelde dat hij niet met me verder wilde.
Ik ben deze hele week verdrietig opgestaan en huilend naar bed gegaan. En overdag voel ik niets anders dan dat nare, brandende lege gevoel van binnen en ik kan alleen maar aan hem denken, ook al doe ik mijn best om ergens anders aan te denken. Ik kan niet genieten van de dingen, het lukt gewoon niet.
Ik zou gisteravond wat gaan drinken met zijn moeder om even rustig te praten, de laatste paar keer dat we elkaar hebben gezien waren er altijd mensen omheen.
Maar ik kon het simpelweg niet opbrengen...
Ik dacht dat ik het geaccepteerd dat hij niet met me verder wil, dat ik niet ga blijven gissen naar het waarom, wat is er gebeurd en komt hij ooit terug? Ik heb met mezelf afgesproken dat ik mijn energie ga steken in mezelf, in het nu, ik het doorgaan met mijn leven maar toch merk ik dat ik de afgelopen dagen weer constant redenen probeer te bedenken en aan mezelf ga twijfelen, wat had ik beter kunnen doen etc.
Ik weet dat IK niets beter had kunnen doen. Ik heb mezelf 100% gegeven in deze relatie, ik was volledig mezelf...het ligt allemaal aan hem. Dat weet ik, maar mijn hart weet dat niet denk ik.
Ik hoop zo dat ik me volgende week een beetje beter voel...ik heb voor hetere vuren gestaan dan een gebroken hart, en ik heb mezelf er altijd doorheen weten te slepen. Maar zo, zoals ik me nu voel, heb ik me nog nooit gevoeld en zeker niet zo lang achter elkaar. Ik ben er klaar mee, ik wil me gelukkig voelen, met mezelf, en genieten van de zomer. (zoals sommige weten, ik woon in het buitenland, een warm buitenland) Maar zolang ik mezelf blijf kwellen met gedachten lukt dit niet 
- corny's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Hey is 3 weken geleden, je
Hey is 3 weken geleden, je moet het echt de tijd geven en niet forceren om alles te vergeten.
@mimoza
Ben het hiermee eens. 3 weken is nog echt heel kort, niks orceren, dan stagneerd het proces alleen maar. In het nu proberen te leven en aan jezel werken, sdat is het enige dat in deze ase belangrijk is, weet ik uit ervaring.. de TIJD moet zijn werk kunnen doen. Heel veel sterkte.
Het ene moment voel je je
Het ene moment voel je je terug beter worden, het andere moment lig je weer op je bed te huilen van verdriet. Dit is allemaal normaal. En voor de buitenwereld is het misschien AL 3 weken geleden, maar eigenlijk is het nog MAAR 3 weken geleden. Niemand kan op zo'n korte tijd iemand "vergeten" en het een plaats geven, ook als jij het was die hem hebt buitengezet. Je moet niet vergeten dat liefdesverdriet een rouwproces is. En rouwen gebeurd met ups en downs, maar uiteindelijk kom je er wel. Je hoeft niets te forceren als je er niet klaar voor bent, neem de tijd om te helen. Maar (en dat is vaak het moeilijkste, maar wil het je toch meegeven) het is wel de bedoeling dat je vooruit gaat. Na verloop van tijd is het beter dat je toch eens uit gaat, ook al heb je er geen zin in. Zo haal je jezelf uit je isolement. Maar voor nu geef ik je de raad om te rusten, te helen. Geloof me, je komt er wel, ieder op z'n eigen tempo..
Ik wens je veel succes!!
Groetjes!!
@ Keelia
Dankjewel voor je mooie woorden Keelia.
Nu is het zo dat ik, hie verdrietig ik me ook voel, me niet wil en ga opsluiten in huis. En als ik dat al zou willen dan zouden mijn vrienden dat niet toe staan, ik word echt aan mijn haren naar buiten gesleept als ik dat al zou proberen.. Ik heb gelukkig een hele lieve vriendengroep die voor me klaar staat en bij wie ik dag en nacht terecht kan.
Ik doe veel leuke dingen, ga uit, blijf bij vriendinnen slapen etc maar als ik alleen ben steekt dat k?t gevoel weer de kop op. En soms ben ik zo intens verdrietig dat ik het gewoon allemaal even niet meer weet.
En ook al ben ik degene die hem eruit heeft gezet, dat heb ik alleen gedaan omdat HIJ aangaf niet meer verder met mij te willen. Maar hij had niet gedacht dat ik hem eruit zou zetten, meneer had al helemaal bedacht dat we gewoon samen konden blijven wonen, maar dan als vrienden. Jaja, want wat is er nou relaxter, in je mooie nieuwe appartement blijven , of terug naar het huis van je ouders, op een stapelbedje bij je broer op de kamer?? Maar ik ben sterk geweest en heb hem de deur gewezen, zodat hij goed inziet wat de consequenties zijn van zijn besluit. Aan het begin dacht ik nog dat hij misschien hierdoor zou inzien wat hij mist, en terug zou komen maar nee, die hoop heb ik opgegeven. En ik denk dat ik daardoor, door die hoop op te geven, deze week weer zo een terugval hen gehad.
Maar ik ga nu mijn energie steken in mezelf weer terug vinden. We zijn een maand verder sinds hij het heeft uitgemaakt, en ik leef nog steeds. En ik heb er alle vertrouwen in dat ik hier beter en gelukkiger uitkom