Het zoveelste verhaal over dat gemis

afbeelding van Gast

Ja, hier ook weer zo'n schrijnend geval. 't Misschien eens deugd om mijn verhaal te vertellen aan mijn mensen die ons helemaal niet kennen.
Ik en mijn vriend waren 12 jaar bij elkaar en hebben elkaar leren kennen toen we een jaar of 20 waren. We woonden nu 8 jaar samen.
Wij hebben altijd heel goed kunnen opschieten. Hij was mijn allerbeste vriend. Alles pikte hij van mij maar liet zich ook niet doen. Ik voelde mij altijd heel veilig en geborgen bij hem en hij zag mij ook gewoon graag. Maar toch in die laatste 2 jaar kroop er stilaan het beestje van gewoonte, dan verveling en uiteindelijk toch frustraties voor elkaar. En dat eigenlijk allemaal zonder echt ruzie te maken. De SLEUR, zeg maar.
Uiteraard hebben wij een deel gemeenschappelijke vrienden waar we ons echt altijd mee amuseerde. Er was ook een vrouw van onze leeftijd die toen getrouwd was met een man van in de 60 (en niet eens een echt fris geval), waarvan ze nu een jaar gescheiden is. Maar zij is een grote, mooie madam met een tof karakter. Ik wist dat mijn vriend haar ook een heel ferme vond maar veel mannen vinden dat (terwijl het niet een echt klassieke schoonheid is). Ik beschouwde ze ook als een vriendin.

Nu kwamen we anderhalve maand geleden op het punt dat ik eindelijk (allicht toch veel te laat) samen met hem naar een relatietherapeut ben gegaan. Ja, ik voelde het wel aan dat er iets serieus mis was maar ik wou het toch een kans nog geven. Ik wou immers mijn beste vriend niet kwijt. Maar eerlijk is eerlijk, als je op je 30ste geen passie meer kan opbrengen voor iemand... ga je dan nog 40 jaar bij elkaar blijven zonder die seksuele aantrekking af en toe?
Dus tijdens dat gesprek liet ik vallen dat ik wel wou proberen via de therapeut misschien een nieuwe boost aan onze relatie te geven. Maar daarna ging het mis. We spraken niet tegen elkaar, heel ongemakkelijk eigenlijk en na 2 dagen vroeg ik hem "hoe zit het nu?". Na lang twijfelen zei hij "je weet dat het al lang niet gaat zoals het hoor" en voilà dat was het einde. Na twee dagen wenen, praten (wat eindelijk kon) en nog wat wenen voelde ik wel een opluchting en hij ook! We woonden nog samen zoals voorheen want we waren eigenlijk allang gewoon vrienden, gingen ook gewoon gaan eten en op stap. Uiteraard was wel het plan dat hij niet te lang ging blijven.
Ik had hem wel gezegd dat als hij wou gaan fuiven of rondfladderen ik het liefst had dat hij vertrok want dat zou wel wat raar zijn.
Amper 2 weken later begon ik wat nattigheid te voelen toen hij opnieuw met een vriend uitging. Ik weet het, het is niet netjes maar ik heb hem opgezocht via de "vind my iphone app". En ik zag dat hij bij die vrouw was blijven slapen. Hij beweert nog altijd dat hij gewoon dronken was geworden op een feestje en daar op de zetel is blijven slapen. Hij wou mijn niet kwetsen door te zeggen dat hij met haar en wat vrienden van haar weg was geweest. Hij wist toen al dat het niet correct was, maar ze hadden nog niets gedaan.

Maar ja, ik was gekwetst maar kom ik geloofde hem wel. Een week later wou wel graag gaan verhuizen en nog een week later was hij weg, naar zijn beste vriend. Allemaal goed en wel, we hoorden elkaar nog iedere dag en zagen elkaar veel. En toen kwam mijn verjaardag eraan en ik zeg tegen hem dat ik een klein feestje wou geven of hij ook wou komen. Maar dat weekend kon hij niet want hij was weg met een vriendengroep. Ik vroeg of die vrouw er ook bij was en gaf schoorvoetend toe... toen wist ik helemaal hoe laat het was. Kwaad dat ik was, dat hij zo zat te liegen tegen mij. En toen is het liefdesverdriet begonnen. Daarvoor mistte ik hem nog niet echt omdat hij er altijd was maar nu... Een dag later op mijn verjaardag zelf heb ik uit hem gesleept dat hij zelf al met haar naar bed geweest toen hij nog bij mij woonden. Naakt naast mij in bed want meneer kan niet met kleren aan slapen. Ik voelde me vies en gebruikt, hij had zelf zijn was nog gebracht. En het liegen dat is wat me zo hard kwetst.

Hij blijft bij hoog en laag beweren dat er niets was voor ons breuk en ik geloof hem nu wel. Maar slecht 3 weken na een breuk van een relatie van 12 jaar, dat voelt in mijn hart toch als verraad. Op "papier" kan het wel uit zijn maar je gevoel heeft zo geen tijdsgrenzen hoor.
En maar wenen, hij ook! Hij voelt zich nu zo schuldig dat hij mij zo kwetst. Hij wil me ook niet kwijt als beste vriendin en er komt nooit iemand tussen. Hij vindt het ook allemaal zo snel. Je kent dat wel. Ik wil ook vrienden blijven, hij heeft zijn gevoel gevolgd (kan wil eens zijn dat hij binnenkort heel hard de deur tegen zijn neus krijgt). Zij wil hem daarin ook vrijheid geven want ook zij voelt zich schuldig en heeft vooral heel veel schrik dat zijn onvermogen mij zomaar te vergeten, hun relatie wel eens zuur kan opbreken.

Heel deze historie is nu een week geleden. Dan pas is het me doorgedrongen hoe definitief onze beslissing was. Daarvoor was het precies een spelletje "het is uit maar doen nog alles samen". En ja, ik slaap niet meer en ben al 2 kilo lichter. En dat allemaal voor een relatie die ik mee heb beëindigd. Voor een kerel, die ondanks dat hij echt een prima man is, mij toch zo voorgelogen heeft. Mijn moeder gaat nu wat nachten bij komen slapen... want ik kan de eenzaamheid niet aan. Ik heb hem, haar en nog wat mensen van FB gegooid. Zijn nummer geblokkeerd en alles van gsm gegooid want ik heb me gerealiseerd dat ik hem moet loslaten (en hij mij) om verder te kunnen. En dat gaat niet als ik te pas en te onpas berichten naar hem stuur en omgekeerd (waarin hij dan altijd sorry sorry sorry zegt). Laat staan dat ik hem zie of haar op foto's!
Contact houden met hem zou wel beetje wraak zijn, zowat op zijn gevoel spelen en hem ook slecht laten voelen maar ik ga er dan ook niet op vooruit...

Gisteren was hij nog wat spullen komen halen toen ik niet thuis was en 's avonds op de whap vertelde hij dat aan het wenen was als een klein kind (terwijl ik hem in die twaalf jaar tot aan onze breuk nooit heb weten wenen). Dan denk ik "jongen hoe kan je nu gelukkig worden en verliefd zijn in een nieuwe relatie als je je zo voelt?". Ik zou op den duur nog medelijden krijgen.
Maar ondertussen zit ik met mijn verdriet en ik heb niemand die wacht op me thuis, in tegenstelling tot hem. Het is alsof ze me een deel van mijn lichaam hebben gepakt. Ik wil hem niet terug, dat eindigt toch in tranen (en trouwens hij zal dat ook niet willen) maar ik mis hem zo ontzettend veel mijn maatje. Maar nu moet hem leren eerst niet meer missen en dan pas kunnen we afspreken zoals vrienden.

Dus vanmorgen na weer een slapeloze nacht heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb hem verteld dat ik hem niet meer wil zien en dat hij zoveel mogelijk komt halen als ik er niet ben. En dan heb ik alles van mijn telefoon gegooid, dan is de stap kleiner om snel iets te sturen. Ik heb onze gemeenschappelijke vrienden een mooi bericht gestuurd met stand van zaken (want die wisten nog van niets), heel neutraal. Toch schrik dat ze partij zouden kiezen kreeg ik wel enkele toffe reacties terug. We zouden met z'n allen binnenkort weer afspreken en mijn ex heeft gezegd dat zij even een stap opzij zetten zodat ik met de vrienden meekan.

Zie je het is allemaal zo verwarrend... dus nu even klaarheid, elkaar niet meer zien of horen tenzij het echt noodzakelijk is ivm het huis en onze dieren.
Maar ondertussen zit ik met dat verdriet, mijn soulmate weg. Dat gekwetst zijn door dat liegen (of verzwijgen zoals hij het zegt). Trillen, misselijk, huilen en huilen... af en toe even een moment van bezinking, het gevoel dat het goed is... dan weer kwaad op hem. Mijn emoties gaan op en neer en terug op en neer. Word er echt heel lastig van en zwak.

Dat is mijn verhaal. Herkenbaar voor velen denk ik wel. Ik had graag toch een beetje advies, of troost, of even om te zeggen of ik goed bezig ben of niet. Mensen zeggen dan ga uit met vrienden, ga iets leuks doen. Moeilijk als je maar een paar vrienden van jezelf hebt die ook een huishouden hebben en kinderen. Ze doen hun best die enkele vrienden dat ik heb. Je vrienden leer je kennen in nood, wel ik vind het maar triestig dat het er zo weinig zijn (waar zijn die 250 "vrienden" van facebook?). Even zelfmedelijden nu : )

Bolieke

afbeelding van Hetlevenismooi

@Bolieke

Je hebt er goed aangedaan om alles stop te zetten.
Wat een rot streek van beiden. En achteraf krokodillentranen van ex.
Ga je liefdesverdriet aan en laat je lekker verwennen door je lieve moeder.

Welkom hier...al is het natuurlijk pijnlijk...hoop dat je snel sterker wordt.

Veel liefs!

afbeelding van waterman

Hoi Bolieke

Ik vind dat je een beetje een moeilijk verhaaltje vertelt. Het moeilijke vind ik dat ik eigenlijk niet snap of het, voordat het gedonder met die extra mevrouw begon, of het toen aan was of uit tussen jullie. Jullie lijken er dan al een punt achter gezet te hebben, na de gesprekken met de therapeut, maar jullie hadden blijkbaar nog wel verwachtingen van elkaar.

Het was dus nog niet zo vrijblijvend geworden als jullie naar elkaar toe suggereerden. Maar dan denk ik eigenlijk, dan hebben jullie die relatietherapie niet echt serieus opgepakt. Jij lijkt er voor te willen gaan, je wil je relatie nog een boost geven, maar dat lukt niet in een keer. Daarna praten jullie echt, zeg je, maar is duidelijk wat jullie van elkaar willen?

Nu is het natuurlijk enorme puinhoop. Hij heeft een ander, en jij vindt dat dat niet kan. Of vindt je dat het wel kan, maar vindt je het erg dat erover gelogen is? Maar hij vindt niet dat er gelogen is, maar dingetjes achtergehouden.........

Maar........... de kernvraag is: Hebben jullie eigenlijk nog wat met elkaar????????????????? Wil hij nog wat van jou? Wil jij nog wat van hem? Weten jullie dat van jezelf? Weten jullie dat van elkaar? Willen jullie nog wat van elkaar? Zo ja, waarom maken jullie daar dan niet serieus werk van? Het probleem ligt dan duidelijk genoeg op tafel. Maar het is duidelijk geen vrijblijvend spelletje meer. En je kunt niet meer terug naar eerdere situatie. Die bestaat niet meer......

Dus...... wat wil jij? Hoe wil jij het? Gaat hij daarin mee, probeer het dan. Gaat hij daarin niet mee, laat hem dan los.

Snap je een beetje wat ik wil zeggen? Ik heb geen gelijk, hoor, als jij denkt dat ik het fout zie.

afbeelding van Bolieke

Zo'n verhaal van iemand kan

Zo'n verhaal van iemand kan idd wat ingewikkeld worden ; )
Ik zal het proberen te schetsen. We zijn vrijdags naar zo'n therapeut geweest, voor de eerste keer. Zij duidde ons erop dat het tijd was onze relatie aan te pakken en ik wou dat nog wel doen. Hij zei van ook. Maar daarna 2 dagen beeld maar geen klank. Dus zondags heb ik hem de vraag gesteld van hoe zit het nu... en dus kwam het eruit dat hij het al langer het gevoel had dat het gewoon op was onze relatie. En ik had dat gevoel ook wel. Toen hebben dus besloten echt uit elkaar te gaan.
De dagen daarna was er zo'n druk van onze schouders dat we eindelijk echt hebben kunnen praten maar zeker niet in het vooruitzicht terug te starten samen. Dat is nooit de bedoeling geweest en nu in de toekomst ook niet.
En eigenlijk ging het wel goed met mij, soms eens een dipje (vooral bang voor de toekomst) maar da's normaal na 12 jaar maar overwegend echt opluchting.

Maar hij woonde nog bij mij en eigenlijk veranderde er gewoon niet veel tussen ons, buiten het feit dat we nu geen koppel meer waren maar vrienden, wat we eigenlijk al een hele tijd gewoon waren maar we niet wouden toegeven. Dus het was wel gedaan maar dat definitieve afscheid, ja die was er nog niet!
En dan vertrekt hij en bam... een heel leeg huis maar tot daaraantoe. Maar dan kwam heel die zever aan het licht dat hij al een ander had zo snel, zelf toen hij nog bij mij woonde (toen was het wel al uit tussen ons voor alle duidelijkheid). Ik vond dat heel onrespectvol van hem en haar omdat ze toch een vriendin was, met haar tussen de lakens om dan 's avonds bij mijn in bed te kruipen (we hebben groot bed) en dan het verzwijgen om mij niet te kwetsen, ja dat is gewoon uitstel van executie! En nog extra kwetsend uiteraard.

En dan was het heel rationeel denken van mij ineens gedaan... immens verdriet over het verraad vooral. En wat ik dacht dat ik allemaal onder controle had, toekomstvooruitzichten, daar steekt mijn gevoel nu stokje voor.
Als ik hem dan hoor, dan is het weer beter maar daarna eens zo slecht. Kan hem moeilijk missen, ja, hij is altijd mijn maatje geweest hé. Dus ik heb niet echt liefdesverdriet (want liefde is er niet meer) maar gemis-verdriet, verraad-verdriet.
En hij heeft ook verdriet, hij mist mij ook en hij heeft ook veel schuldgevoel-verdriet. Ik ben toch zijn maatje die hij kwets maar hij kan zijn gevoel over die vrouw ook niet veranderen dus meneer zit in een dubio tot en met! Vandaar dat ik die afstand moet nemen, zowel voor hem als voor mij zodat we elkaar niet meer gaan missen. Het loslaten dus eigenlijk.

Ik hoop dat het wat duidelijker is nu?

afbeelding van waterman

Bolieke

Knipoog OK.....

Citaat:

Zij duidde ons erop dat het tijd was onze relatie aan te pakken en ik wou dat nog wel doen. ........
Toen hebben dus besloten echt uit elkaar te gaan.
De dagen daarna was er zo'n druk van onze schouders dat we eindelijk echt hebben kunnen praten maar zeker niet in het vooruitzicht terug te starten samen. Dat is nooit de bedoeling geweest en nu in de toekomst ook niet.
En eigenlijk ging het wel goed met mij, soms eens een dipje (vooral bang voor de toekomst) maar da's normaal na 12 jaar maar overwegend echt opluchting.

Dit stukje, hierin zit de kern van de verwarring, he.... Dat je eerst het nog wel wil proberen, en dan zegt dat je besluit echt uit elkaar te gaan..........

Sta je absoluut achter je besluit, om uit elkaar te gaan? Dan moet je nu gewoon gaan loslaten. Hij zoekt het maar uit. Jij jouw leven, hij zijn leven. Dat doet pijn, dat loslaten. Maar dat is dan absoluut het beste. Elkaar nu ruimte gunnen, nu niet proberen vriendjes te blijven. Later misschien weer, maar nu niet. Nu kwetst het, nu doet het zeer. Dat snap ik!

Dank voor de uitleg, hoor!!!!

Sterkte!

afbeelding van Bolieke

Ik wou inderdaad nog wel

Ik wou inderdaad nog wel proberen er iets van te maken na dat gesprek bij die therapeut maar ik moet ook eerlijk zijn tegen mezelf... Ik wou nog proberen omdat hij toch mijn beste vriend is (maar meer ook niet, we kusten zelf bijna niet meer), omdat ik schrik had alleen te komen staan, wat met de toekomst? Het was allemaal zo veilig hé en een slechte man is hij nooit geweest. Ik heb het zo niet voor veranderingen maar wat zouden we daar mee opgeschoten zijn? We werden er allemaal maar ongelukkig van. Hij liep al maanden gefrustreerd rond ondanks dat hij zo'n rustige man is. En ik ook! Ik was al naar huizen en al aan het kijken, dat doe je niet in een gezonde relatie.

En tegen dat hij zegt van "ik zie het niet meer zitten" dan is het al verloren hoor. Dat zegt hij echt zo maar niet, daar zat hij al lang mee maar ook hij had wat schrik voor de gevolgen.
Daarmee na dat besluit, dat er zo'n druk van onze schouders viel. Dat we eindelijk onze gedachten konden wisselen, aja, we hadden toch niets meer te verliezen want het was toch al uit!

Maar deze afloop had ik dus ook niet verwacht. Of in ieder geval zo snel niet. Dan vraag je je toch onbewust af wat je ooit voor hem betekend hebt. Dat zijn nare gedachten want tuurlijk heb (en nog steeds) ik iets betekend voor hem. We zijn 12 jaar bij elkaar geweest en het was op zich een heel mooie breuk. Misschien iets te zacht. Hoe zeggen ze dat nu weer: zacht heelmeester maken stinkende wonden?
Dus idd we moeten elkaar nu loslaten en wie weet vinden we elkaar ooit terug op een ander niveau, als vrienden. Dat zal alleen de tijd uitwijzen maar het is verdomd hard om zo'n vaste waarde in je leven dat je die echt letterlijk moet afkappen. Het is alsof er een stuk uit mijn binnenste is gescheurd.

afbeelding van waterman

Bolieke

Knipoog Dit kan ik helemaal snappen........

Laat hem nu los, laat hem zijn gang gaan. Nu is dit niet bespreekbaar, nu is dit niet oplosbaar. Later blijkt wel of jullie toch vrienden kunnen zijn, nu zitten de emoties nog veeeeeels te hoog, en zijn de wonden van het losscheuren nog veels te vers, toch?

Heel veel sterkte!!!!!!!!!!

afbeelding van Bolieke

Zo 's avonds is het verrekte

Zo 's avonds is het verrekte moeilijk. Moet me weer heel hard inhouden hem niets te sturen ...
Mijn moeder gaat deze nacht bij me slapen maar moet morgen aan het werk. Ik heb al schrik! Mijn weekend geraakt stilaan gevuld, maar toch kijk ik er niet naar uit ...
Was het al maar 2015, dan zijn we dik 4 maanden verder en hopelijk sta ik verder dan.
Ik hou me voor ogen dat ik eigenlijk nog maar 1 week in deze toestand zit maar het lijkt wel al een eeuwigheid.

Ik ben zo moe en toch zo bang op te gaan slapen. Die dromen... Dat leeg gevoel als ik wakker word ... Vanalles dat ik zit te bedenken in de uren dat ik niet kan slapen. Heel diepe zucht.