Iets meer dan een jaar geleden was ik heel frequent op deze site te vinden. Iets meer dan een jaar geleden was één van de dingen die me nogal bezighielden, het Zwaard van Damocles. Dat is: de dreiging die in de lucht hing, dat mijn ex-vriendin, M., een nieuwe geliefde zou krijgen. Voor mij voelde dat destijds als de ultieme dreiging, het ultieme einde van wat er eventueel nog was.

In die tijd waren velen mij voorgegaan. Mensen die op deze site hun verhaal hadden gedaan, net als ik. die op een gegeven moment bericht deden over het feit dat ze erachter waren gekomen dat hun ex-vriendin een nieuwe vriend had. Ik was de laatste der Mohikanen, in die zin, dat mij toch steeds dat bericht bespaard bleef. Desondanks hing het boven mijn hoofd. Doordat er niks meer was wat ik kon doen om de situatie tussen haar en mij te veranderen, voelde het alsof ik een willoos slachtoffer was van het lot, dat ik niks anders deed of kon doen dan wachten totdat het noodlottige nieuws mij bereikte dat M. iemand anders had. Hoezeer heb ik dat moment gevreesd. Het Zwaard van Damocles hing boven mijn hoofd te bungelen.

We zijn zoveel verder inmiddels. Het is meer dan anderhalf jaar geleden dat ik mijn relatie met M. beeindigde. Het is meer dan een jaar geleden dat ik me actief bezighield met het Zwaard van Damocles. Het is ook meer dan een jaar geleden dat ik voor het laatst iets van haar vernomen heb. Dit alles na een relatie van dik vijf jaar.

Het is lang geleden dat ik hier iets gepost heb. Er is in de tussentijd teveel gebeurd om maar te pogen een 'update' te geven. Dat doe ik dan ook niet. Ik wil het nu graag beperken tot één punt.

En dat is het zelf ter hand nemen van het Zwaard van Damocles. Het feit dat er iets in mij is, dat wil dat M. een nieuwe vriend krijgt. Dat zelf het draadje wil lossnijden waar het zwaard aan hangt, zodat het maar moge vallen. Niet omdat ik het toejuich dat M. een nieuwe vriend krijg. Nog minder omdat ik erop zit te wachten dat een of andere klojo aan M. gaat zitten en intiem met haar wordt. Evenmin omdat ik denk dat dat is wat ik nodig heb om haar écht te kunnen loslaten.

Misschien is dat het wat nodig is om haar wakker te schudden?

Bij mij is er zoveel gebeurd in de anderhalf jaar nadat we uit elkaar gegaan zijn. Waarvan ik ongeveer een dik jaar lang op deze site verslag gedaan heb, waarna de klad er wat in kwam. Maar dat hield niet in dat het geen topic meer voor me was. Dat lag aan andere dingen. Maar ook nadat ik ben opgehouden met hier actief te posten, is er veel gebeurd.

Een heel korte samenvatting van de essentie. Na M. heb ik nog twee keer een relatie gehad. Eéntje van vijf maanden en ééntje van drie maanden. In allebei de gevallen is het geeindigd op mijn initiatief. Niet omdat de meisjes niet leuk waren of wat dan ook, maar in essentie omdat het gevoel niet op gang kwam, op de manier waarop dat wenselijk was. Een blokkade leek zich van mij meester te maken, waarover ik wel eerder schreef. De stalen deur waarop gehamerd werd. Maar omdat het leek alsof ze het niet voor elkaar kregen iets in de plaats te zetten voor het gevoel dat er nog steeds bij mij voor M. leefde. En leeft. Zo lijkt het.

Ik kreeg het vooral zwaarder naarmate ik langer wat met die meisjes had lopen. Ik voelde dat er dingen niet goed zaten, maar begreep niet wat. Want ze waren leuk, écht leuk, en ik had een klik met ze. Alles was goed. Rationeel viel er niks op aan te merken. Maar het gevoel voor M. bleef roet in het eten gooien. In het begin dacht ik dat ik op zoek was naar eenzelfde soort gevoel in het begin als ik met M. had gehad. Maar ik werd er op gewezen dat het gevoel dat je voor je eerste vriendin hebt gehad, iets is wat waarschijnlijk niet meer terugkomt. Een gegeven waar ik aanvankelijk bepaald niet blij van werd. Maar dat heeft vele anderen er niet aan in de weg gestaan om uiteindelijk toch een gelukkig liefdesleven te ontwikkelen. Dus... Hoe zit dat dan? Mijn conclusie luidde, dat ik wel op zoek zou zijn naar een gevoel, dat ervoor zou zorgen dat het gevoel dat ik voor M. heb gehad, niet langer actueel en belangrijk zou zijn. Dat is een gevoel dat ik nog niet gevonden heb.

Voordat ik wat met mijn eerste vriendinnetje na M. kreeg zeker, maar ook daarna, heb ik nog enigszins het geloof gehad dat hoe rot het ook allemaal was gelopen met M., het leven voor de romanticus die ik ben niet ineens betekenisloos zou hoeven worden, want ik zou wel weer iemand tegenkomen, op wie ik wel weer verliefd zou worden, waarna alles wat geweest was, letterlijk tot het verleden zou kunnen gaan behoren. Hoezeer zij me nog bezighield, hoezeer ze me in haar greep had, hoeveel ik ook aan haar dacht, ik voor haar meende te voelen... Duidelijk was dat zij en ik niet meer bij elkaar gingen komen en hoe rot dat ook was, het zou wel weer goedkomen, vast. Aanvankelijk moest ik even een appeltje schillen met mijn zelfvertrouwen en dergelijke, maar dat bleek allemaal wel goed te komen.

Maar het bleek dus niet zo te zijn. En of dat nou is omdat ik daadwerkelijk me nog teveel aan M. vasthoud (wat vast zo lijkt als je alleen deze blog leest, maar dit is even een moment in de tijd) óf omdat die meisjes mij het gevoel niet hebben kunnen geven dat het gevoel dat ik voor M. heb gehad er niet meer zozeer toe deed, weet ik niet.

En dat is misschien wel de crux. Het van me afzetten is op een gegeven moment vrij aardig gelukt. Ik was niet meer zozeer met M. bezig. Af en toe nog eens een melancholiek buitje, maar voor de rest kon ik het aardig van me afzetten. Totdat ik dus weer een intieme relatie kreeg. Tot twee keer toe. Toen kwam het weer keihard van boven zetten.

Meer dan een jaar is het geleden dat ik nog contact met M. heb gehad. Daarna heb ik haar ook lang met rust gelaten, omdat ik dacht dat dat was wat ze wilde. Maar toen het al dreigde mis te gaan met mijn tweede vriendinnetje vanwege dit alles, besloot ik dat het, na al die tijd, misschien een idee zou zijn om weer contact met haar te zoeken. Ik heb haar twee brieven gestuurd in de afgelopen twee maanden. Allebei oprecht. De eerste was weliswaar een beetje in de stijl zoals ik steeds contact met haar had gezocht na de breuk; oprecht en eerlijk, maar wel vooral de positieve kanten noemend. De tweede was aanvankelijk niet bedoeld om te versturen, maar had ik geschreven toen ik in bed lag te piekeren en ineens boos werd omdat ik wíst dat ik niet op een reactie op mijn brief hoefde te rekenen. Die tweede brief bevatte de rest van de waarheid. Een waarheidsgetrouwe samenvatting van hoe het afgelopen anderhalf jaar voor mij geweest is. Niet echt leuk om te lezen, denk ik, maar desondanks wel oprecht en het gevoel dat ik voor haar heb en gehad heb zou erin te lezen moeten zijn geweest. Desondanks geen reactie.

Extern gezien dus een patstelling. Als ik hier uit wil komen, moet ik dat alleen doen. Iets wat ik al langer dan een jaar had aangenomen, maar omdat dit steeds jammerlijk leek te mislukken had ik nog een poging gewaagd, in de hoop dat de tijd misschien dingen had veranderd, contact mogelijk had gemaakt. Maar niet dus.

Dus... Ik ben zo langzamerhand geneigd om dat Zwaard van Damocles, dat in zekere zin nog steeds boven mijn hoofd hangt omdat ik nog immer geen lucht heb gekregen van het feit dat ze een nieuwe vriend heeft, zelf ter hand te nemen. Te pakken, toe te laten slaan. Hit me. Raak me vol in de borst, steek me in mijn hart. Inmiddels heb ik genoeg pantser opgebouwd; ik ga dat overleven. Het is een gegeven. En meisje... Lieve M.... ik hoop ergens diep van binnen dat jouw beleving van dit alles niet zo afwijkt van die van mij. Als het ervoor nodig is dat jij dat eerst ervaart, eerst ervaart dat niet alles verleden tijd is simpelweg door het vinden van een nieuwe geliefde, hoe leuk en knap ook en hoezeer alles ook klopt, om erachter te komen dat wij misschien nog dingen met elkaar uit te zoeken hebben...

...dan zij dat maar zo.