Het kan je helpen, als startpunt van het ‘relativeren’, om jezelf in ieder geval allereerst te verlossen van het gewicht dat verbonden is aan ‘Schuld’.

‘Schuld Hebben’ of ‘Schuldig Zijn Aan’, heeft een hele negatieve en zware connotatie, waar meestal ook nog eens een boetedoening aan verbonden zit. Begrijp je waar ik naartoe wil?

Als je het hebt over een breuk, of een relatie/samenzijn dat uiteindelijk tot een einde komt, praat ik zelf liever niet in schuld of ‘schuldigen’. Omdat het eigenlijk veelal eerder een optelsom is van acties & reacties en twee partijen die met elkaar ‘in beweging’ zijn. En in die bewegingen ben je constant in ontwikkeling. Je maakt keuzes, neemt stappen, struikelt, glijdt uit, doet een stap de andere richting uit en al doende leer je.

Soms ontstaat hieruit voor beide partijen een bevredigende dynamiek en soms blijkt het samenzijn voor 1 of zelfs beide partijen gewoonweg onvoldoende bevredigend. Daar hebben beide partijen onlosmakelijk hun ‘aandeel’ in, maar de gevolgen die daaruit voortkomen bekijk ik liever als het proces van ‘lerende zijn’. Ik denk wanneer je jezelf als schuldige aanwijst voor het feit dat je partner het samenzijn niet meer wilde voort zetten, of bij je is weggegaan, of niet meer met jou in gesprek wenst te gaan, en zelfs al het contact verbreekt, je jezelf wel met een heel zwaar juk opzadelt.

Ik begrijp je behoefte om met haar te willen delen dat haar vertrek uit jouw leven jou zoveel pijn doet. De zin- en vormgeving van jouw leven is namelijk verstoord door haar vertrek en het is begrijpelijk dat jij iedere keer weer bij haar uitkomt, omdat zij de tastbare reden is waardoor jij je nu in deze positie bevindt.

Ik kan en wil voor jou niet bepalen wat ‘wel en wat geen normaal menselijke reactie’ is. We hebben ieder onze eigen normen daarin en wat voor mij 'normaal zou zijn', hoeft voor jou natuurlijk niet te gelden. Hoe jij je voelt is wel een heel menselijke, begrijpelijke gevoelsbeleving. Ik denk dat er velen hier zijn, die hetzelfde hebben ervaren.

De vraag die je jezelf alleen wel kan stellen, is of jouw ex-vriendin momenteel de ‘juiste’ persoon is, die jou kan troosten of supporten met de rouw waar jij momenteel doorheen gaat. Vanuit haar kant bezien, als ex-vriendin die de keuze maakte om de relatie te beëindigen, kan zij natuurlijk niks met jouw bekentenis dat je alle zingeving in jouw leven bent kwijtgeraakt door haar vertrek. Ook essentieel om te gaan beseffen is: wat jij 'van haar wil', namelijk dat zij weer bij jou terugkomt, kan zij jou niet (meer) geven. Welk contact er dan ook is of er mogelijk nog zou kunnen zijn: het is niet gelijkwaardig.

Dat is de keiharde kant van een relatiebreuk. In jouw geval is je ook nog eens ter deel komen te vallen, dat zij niet in staat is (of om welke reden dan ook de wil niet meer heeft) om te communiceren. Je bent dus echt op alleen jezelf aangewezen. De support van een sociaal netwerk kan hierbij enorm helpen, al is het maar om af en toe te kunnen putten uit standpunten en visies vanuit andere windrichtingen.

Met een deskundige psycholoog of therapeut gaan praten kan ook heel vruchtbaar zijn. In ieder geval om jou te begeleiden om de zingeving in je eigen leven weer te gaan vinden. IK denk dat er qua zingeving wellicht wel wat helderheid (licht) mag komen.