Hier zit ik dan alleen na 1 jaar en bijna 2 maanden alles gegeven te hebben. Na bijna elke dag te horen dat ik de ware was, dat ik het beste was wat haar ooit was overkomen. Dat ze me nooit zou verlaten, dat ze voor altijd bij me zou blijven. Dat ik de sleutel van haar hart had gevonden en ze hoopte dat ik die nooit terug zou geven. Ze praatte na een maand al over samenwonen, kinderen krijgen, trouwen. En ik had toen zoiets van rustig aan alles op z'n tijd. Later is dat gevoel bij mij ook gegroeid en wilde ik ook voor altijd bij haar zijn.Ik stond altijd voor haar klaar en vroeg bijna niks terug,alleen eerlijkheid.
En nu is het uit, zomaar opeens,ze zegt dat ze niet meer van me houd zoals ze dat ooit deed. Letterlijk van de één op de andere dag ben ik alles kwijt. Ik zit nu al dagen naar de telefoon te staren, op msn en stuur haar om de haverklap smsjes met lieve teksten en gedichten. Ik heb nergens meer zin in school, werk, de toekomst,ik deed alles voor haar en nu is ze er niet meer. En wat doet zij,zij gaat alleen maar op stap,weg met vrienden net alsof ze er al overheen is.
Ze zegt dat ze vrienden wil blijven,dat ik haar altijd kan bellen als ik haar nodig heb. Ik mag nog langskomen als ik dat wil bij haar familie. Ze wil opnieuw beginnen, eerst vrienden worden en dan misschien ooit. Maar wat moet ik dan, voor altijd blijven wachten. En als ik dan ooit over haar heen kom en zij opeens beseft wat ze mist. Dan kan ik haar toch niet zomaar terug nemen, na alle pijn die ze me heeft bezorgt. Dus wat er ook gebeurd het is toch al kapot, al vanaf het moment dat zij aangaf dat ze twijfelde over ons. En toch blijf ik hopen dat de enige persoon waar ik ooit echt van heb gehouden, de enige waar ik het afgelopen jaar voor heb geleeft ooit nog bij me terug komt en dan zal ik haar toch weer alles vergeven zoals ik altijd heb gedaan. Want als je echt van iemand houd dan heb je alles voor elkaar over.