Het deed raar, hij kwam zijn dossier ophalen op mijn werk. Het was alsof wij 2 vreemden waren. Hij zei amper goeiedag en keek mij amper aan. Mijn collega naast mij deed zijn babbel en ik babbelde wel wat mee, maar voor de rest... Ik had gedacht dat we elkaar wel vriendschappelijk gingen begroeten. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan. Gewoon een goeiedagje en een vraagje van hoe gaat het? Maar niets. Ik heb ook wel niets gevraagd, aangezien ik al eerder eens contact had gezocht, vond ik dat hij wel eens wat moeite kon doen. Het deed pijn.
Mijn collega, zei me nadien, dat is echt geen jongen voor jou. Die is veel te afstandelijk en heeft een veel te groot ego. En misschien heeft hij wel gelijk.
Maar toch, hierdoor, is heel mijn dag al naar de knoppen. Eerst kon ik wel wenen, nadien voelde ik mij vooral leeg. En dit voor een weekend waar ik mijn kleintje weer niet bij mij heb, pffff...
Ik heb ook zo'n drang om hem eens mijn gedacht te mailen, maar is dat wel slim...?
Over 1 ding ben ik wel tevreden. Hij zal het niet aan mij gezien hebben. Ik had vandaag net mijn nieuwe outfit aan en voelde mij dus zelfzeker.

Mannen kunnen toch zooo hatelijk zijn!