Het onmogelijke gebeurde.. En ik snap het nog steeds niet. Ben zo in de war door dit alles. Gister gezellig met vrienden op stap, waren ook vrienden van hem bij maar dat was geen probleem. Daarna aan het eind van de avond kwam ik mijn ex tegen. Mijn hart zat in mn keel maar ik wist dat het kon gebeuren en hadme hier mentaal op voorbereid. Hij zag me dansen en ging meteen naar een van zn vrienden toe en zei hey das mn ex waar je mee danst. Daarna zei ik hem maar hoi en vroeg hoe het met zn opleiding ging. We hadden een beetje gepraat en ineens zoende hij me. Ik was helemaal overdodnerd, NIet verwacht dat hij me nog ooit zou aanspreken laats staan zoenen. Ik kreeg een sms meteen daarna dat het leuk was me gezien te hebben en dat we moesten praten. Ik reageerde hier niet op., Kreeg n kwartier later een nieuwe sms of het wel mn goede nummer wasof dat ik niet reageerde. Ik zei dit is mn goede nummer en verder zei ik niets. Hij voegde me ineens weer toe die zelfde nacht op hyves en stuurde een prive bericht over da twe moeten praten als ik nog van m hou en het niet zomaar weer goed kon zijn nl. Vandaag smste hij me meerdere keren en vroeg minsens 3x of hij langs kon komen. Ik zei dat ik het niet wist omdat ik gewoon geen zin heb die gevoelens terug te krijgen en direct mezelf weer in het ongeluk te storten. Uiteindelijk stemde ik in. Hij kwam langs, we hadden allemaal gezellig buiten zitten kletsen en sigaretje gerookt. Op een gegeven moment zei ik dus, je wilde praten? Hij zo eh ja, maar kwam niet echt wat uit. Niet verwonderlijk want dat was nooit het geval bij hem. Dus ik zei ja wat wil je wil je het weer goed hebben. Hij zo ja. Ik zo aha denk je dat dat nog kan na alles wat er gebeurt is. TOen zei hij ja dat weet je nooit zeker maasrja t zal ook wel niet zomaar zijn. Dat beaamde ik want ik weet niet eens of ik het wel wil en kan. DDaarna gingen we naar binnen en ofcourse hoe kan het ook anders werden we ontzettend intiem. Ik heb er geen spijt van. It is what it is. Ik ben niet emotioneler niet meer verlangen ik mis m niet meer als dat ik eerst deed. Ik kan in zekere zin het nu een echte plek geven. OMdat ik weet dat hij WEL om me geeft spijt heeft en me zelfs terug wil. En wat ik daar mee doe is nu allemaal in mijn handen en kan ik eindelijk gewoon ff zelf beslissen hoe en wat.
En ja ofcourse hou ik van hem, zielsveel. Maar niemand in mijn omgeving mag hem nog, hij liegt zoveel, hij nam geen verantwoordelijkheid en liet me met n kind zitten, hij negeerde me was ongelofelijk hard. Ik weet niet of ik dit wel kan en dat ik het wil. Iemand zo een kans geven die er al ontzettend veel van me heeft gehad...
Heb mezself voorgenomen dat ik iig niets vanuit mijn kant qua initatief toon want ben enorm op mn hoede