Als ik dit zo lees loopt het allemaal over van de onzekerheid en de onduidelijkheid. Je weet eigenlijk niet wat je aan hem hebt. En je probeert wanhopig er wel van van te maken, en positieve signalen er uit te pikken. Maar eigenlijk weet je niet waar je staat. En ga je je dat wel afvragen, waar je eigenlijk staat, dan ziet het plaatje er niet zo best uit.
Hij wil geen commitment naar jou toe. En jij geeft hem de mogelijkheid dat uit te spelen. En hij heeft in het verleden dingen meegemaakt die het nu moeilijk maken. Maar bottomline is dat hij geen commitment naar jou toe wil. En jij wel commitment van hem vraagt.
En hij wel dingen blijft zeggen als: ik hou van je maar jij verdient wat beters. Ik hou van jou, maar onder de huidige omstandigheden.....
Eerlijk gezegd denk ik dat je daar niet meer in mee moet gaan. Geen spelletjes meer. Serious business. Zo leidt het tot puinhoop. Jij met de billen bloot, hij met de billen bloot. Of jullie gaan serieus een relatie aan, of jullie laten elkaar los. Jij zult daartoe het initiatief moeten nemen. Om dat uit te gaan spelen. Hij doet dat niet. Jij zult hem de duimschroeven aan moeten draaien. Want zo wordt jij er erg ongelukkig van. En dat kan niet de bedoeling zijn, toch?
Ik hoop dat je je een beetje herkent in wat ik schrijf. Ik ben er niet bij, he, ik ben buitenstaander. Dus jij hebt beter zicht hierop. Maar ik vrees dat jij aan het bungelen bent, omdat hij zich niet wil uitspreken.
Je hebt helemaal gelijk, ik ben aan het bungelen. Ik moest mijn verhaal even van me af schrijven. Als ik zelf een objectief advies aan een vriendin moest geven, had ik dit ook gezegd. Het is allemaal zo moeilijk. Hij laat aan alles merken dat hij mij eigenlijk niet kwijt wil, maar dat hij dit wil voor mijn eigen welzijn (en natuurlijk ook die van hem, want negativiteit doet hem natuurlijk ook niet goed). Het is daarom ook niet een smoes, zoals vele misschien zullen denken. Ik heb reacties gehad van de omgeving als: "hij probeerd de break up heel rustig te brengen, om jou geen pijn te doen". Maar dit is simpelweg niet het geval. Ik zie ook dat hij het er moeilijk mee heeft, hij zoekt nog meer contact met mij dan ik met hem. Aan zijn woorden merk ik dat hij zo struggeld. Dat hij bang is om mij weer onder ogen te komen, omdat hij zich dan weer verliest in zijn verliefdheid naar mij toe en dan weer aan mijn lippen hangt. Hij denkt nu met zijn verstand wat ik erg goed begrijp en ook accepteer! Maar ik vind daarom wel, dat we er op een rustige manier uit kunnen komen, of verder kunnen kijken. Zijn angsten belemmerd ons samenzijn. Want hoe het nu is, is dat er dagelijks contact is. En nee, zo werkt het niet. Ik heb hem al duidelijk aangegeven dat we het er van de week face to face over moegen hebben, het kunnen afsluiten met uiteraard geen contact of dat we weer gaan daten, waar ik overigens zelf ook voor open sta omdat ik merk dat deze rust me zelf ook goed doet! Maar hem vwrliezen, daar is hij me te dierbaar voor. Dat er dus een keuze moet komen daar ben ik het zeker mee eens. Met de dagen begin ik er ook wat rationeler over te denken. Ik zal hem moeten zeggen dat als hij nog een toekomst met mij wil bekijken, we dat op een kalme manier aan kunnen pakken. En dat het anders gewoon klaar is en dat er geen weg terug is. Klaar is klaar. Ik ben benieuwd of het er deze week van komt. Naar zijn zeggen zal hij kijken of hij de vrijdagavond of zondag kan. Maar dat is ook maar af te wachten. Als het uiteindelijk niks meer is, treft mij geen blaam meer. Ik heb er dan alles voor gedaan. Zijn verlies.
Kunnen jullie elkaar even met rust laten? Het vervelende van de situatie is dat jullie elkaar niet los willen laten, maar dat op deze manier de zaak alleen maar chaotischer wordt. Want hij durft de beslissing niet te nemen. Maar hij durft je ook niet los te laten. Of dat begrijpelijk is, of niet, dat kan ik hiervandaan natuurlijk niet zien. Terwijl dit voor jou allemaal heel slecht uitpakt. Jij krijgt ZIJN probleem op je bordje, terwijl je dat niet kunt oplossen. Daardoor kom jij in het moeras terecht. Of het zijn schuld is of niet, dat weet ik niet. Maar het is zijn probleem.
Wat nu steeds meer jouw probleem wordt. Zonder dat dat de oplossing dichterbij brengt..........
Bescherm jezelf hier een beetje tegen. Je mag van hem houden, hem niet kwijt willen, alles. Maar hij moet aan zijn probleem gaan werken. Anders komen jullie niet verder. Hij zal zijn angsten tegemoet moeten treden. Anders komen jullie niet verder. Dat zou jouw prioriteit moeten zijn. Verder komen. Niet stil gaan staan in het moeras. Niet bungelen.
Praat er met hem over. Zorg dat je een uitweg vindt. Maar zorg dat er duidelijkheid komt. Anders wordt de chaos groter. Dat kan niet, dat gaat niet goed. Maar eigenlijk geloof ik dat jij precies hetzelfde zegt als ik.
Bedankt voor je reactie! Hier heb ik echt wat aan. Mijn hoop is overigens langzaam steeds meer aan het weg ebben. Ik hoor nauwelijk meer iets van hem, maandag een (helaas emotioneel) belletje, waarin hij zelfs zei dat hij van me hield (?) en woensdag alleen een appje met "Goedemorgen" . Ik vind dat hij heel erg raar bezig is! Hij wil mij idd niet loslaten, maar ook niet vast in zijn leven houden ofzo? Wees dan niet zo'n lafaard en zeg dat het helemaal over is OF dat je het nog een kans wil geven. Hij gunt me dus klaarblijkelijk niet eens de zekerheid zodat ik sneller over hem heen kan komen. Is dat nou de vent waar ik verliefd op ben geworden? Hij zou me nog laten weten of hij vrijdag of zondag wat kon afspreken. We hebben elkaar dan een maand niet gezien. Maar het is nu donderdag, en zal vast weer tot het laatste moment moeten gaan zitten wachten op zijn antwoord. Ik begin het zo zat te raken, voel me af en toe net een hondje die zit te wachten tot zijn baas thuis komt! Het verdriet is nog steeds aanwezig, maar ik begin mezelf wel steeds meer te realiseren dat ikzo'n onstabiel persoon niet meer in mijn leven wil. Het is het gewoon niet waard. Waar zijn ex bij hem is vreemdgegaan, zou ik hem dit nooit aandoen. Waar zijn ex hem in de steek liet, zal ik dit nooit doen. Toch wordt ik zo ondergewaardeerd en kan hij blijkbaar niet eens het respect voor mij opbrengen door een beslissing te maken. Het ergste vind ik nog dat ik alle pestzooi over me heen heb moeten krijgen de afgelopen maanden, en alles van iedereen aan heb moeten horen over zijn huwelijk. Maar ik had het er voor over, het zou wel goed komen dacht ik.. en vervolgens, als ik niet meer nodig ben wordt ik klakkeloos gedumpt. Zodat meneer zeker weer vrolijk verder kan gaan met zijn leven, wellicht met een andere vrouw waar hij een nieuwe start mee kan hebben. Want ja, alle nasleep van zijn huwelijk heb ik al over me heen gekregen.
Gedroeg hij zich nou maar eens als een respectvolle partner. Ik verdien dit niet. Als meneer trek had in asperges, stonden er dezelfde week nog asperges op tafel. Als meneer een bepaald speciaalbiertje niet kon vinden verraste ik hem ermee. Toen meneer zijn glazen werden gestolen door zijn ex, zamelde ik zegels in waardoor zijn kast weer kon worden gevuld met kristallen glazen. Ik maakte het huis vrolijker, ondanks bijna alles gestolen was door zijn ex. Ik zorgde dat er weer lampen op de kast stonden zodat het niet meer zo donker was in huis. Als meneer pijn in zijn rug had, masseerde ik hem. En nee, ik ben verre van perfect. Maar mijn verdriet is groot. Het muurtje wat ik om me heen had gebouwd had hij afgebroken. Nu voel ik me alleen nog maar gebroken. Maar het is mijn eigen schuld, ik had kunnen weten dat een relatie met een net gescheiden man nooit zou werken. Hoe dan ook, een rebound ben ik zowiezo geweest aangezien hij nu nog dingen moet gaan verwerken. Je kan in dit leven maar beter iemand zijn die minder voor een ander doet, zodat je niet zo snel wordt geschaadt. Waar is hij als ik hem dan eens echt nodig heb, mijn hart op tafel leg? Nergens. Hij is er niet en is er nooit geweest. Ik was niks meer dan een leuning voor hem. Het is zo jammer hoe je je kan vergissen in mensen. Zucht.
Je bent hem zat aan het worden, he......... Zo te lezen....... Er is geen evenwicht, en er is misschien nooit evenwicht geweest. Jij geeft, en hij neemt. Uiteindelijk is dat nooit een basis voor relatie. Relatie hoort te zijn: jij geeft, jij neemt. En hij geeft, en hij neemt. Omdat je daar beiden gelukkiger van wordt. En dat zie ik bij jullie niet (meer).
Soms is het niet erg, he, een beetje meer geven dan nemen. Omdat die ander het moeilijk heeft, en steun nodig heeft. Maar dat kan alleen tijdelijk. Anders groeit het scheef. En blijkbaar kan hij wel nemen, maar niet geven.
Hij heeft zijn kans gehad. Jij bent een enorme hoop wijzer. Ietsje droevig, maar een enorme hoop wijzer. Deze man wordt het niet voor jou. Hij heeft eigenschappen die niet goed voor jou zijn. Dat weet je nu, dat herken je nu. Je bent dus wijzer geworden. Dat is de les die je geleerd hebt.
Omdraaien, weglopen.............
Heel veel sterkte! Ik snap het verdriet. Maar ga weer voor jezelf zorgen. Zoals altijd.
Waterman
Jouw woorden doen me goed, en wat geweldig dat je de tijd neemt om te reageren! Als laatste wil ik eraan toevoegen dat hij heel veel voor mij heeft gedaan, dat wel. Het was ook geven en nemen in onze relatie, begrijp me niet verkeerd. Ik ben trots op hem dat hij het allemaal zo goed voor elkaar heeft. Hij heeft een mooi huisje, een topbaan en een leuke omgeving die hij maar al te graag met mij wilde delen. Het enige wat inderdaad niet tergen elkaar op kon wegen, was de drama van wat er echt toe deed. Het was gewoon teveel, teveel voor mij. Teveel voor hem. Ik kreeg alles over me heen en heb er echt mee proberen te dealen. Maar tevergeefs. Ik merk aan hem dat hij zich niet beseft hoeveel moeite en kracht mij dit gekost heeft. Maar ik deed het voor hem. Zoals jij al mooi verwoord: als het niet in balans is, houdt het op. En juist de dingen die er toe deden zoals dit, wogen niet tegen elkaar op. Het is gewoon heel verdrietig allemaal. Ik laat mijn hoop varen. Hopelijk ziet hij ooit in wat hij heeft verloren.
En juist de dingen die er toe deden zoals dit, wogen niet tegen elkaar op. Het is gewoon heel verdrietig allemaal. Ik laat mijn hoop varen. Hopelijk ziet hij ooit in wat hij heeft verloren.
Heel veel sterkte! Ik denk dat je de goede dingen doet, en je het goed ziet. Dat maakt het niet makkelijker, maar wel makkelijker om te accepteren dat dit het beste is.
Jammer dat er hier op jouw blog een vrij eenzijdig geluid lijkt te klinken die vooral inspeelt op de teleurstelling, gekwetsheid, onzekerheid en het verdriet wat jij nu ervaart – en vervolgens met een veroordelend vingertje verontwaardigd wijst richting de man, zijn acties en gedrag, in jouw verhaal.
Het verhaal dat je hier vertelt, is een behoorlijk gecompliceerde situatie. Vanuit compassie, denk ik dat we er ook vanuit kunnen gaan dat geen van beide partijen in dit verhaal voor deze situatie gekozen heeft. Daar geldt niet 1 invalshoek of benadering op.
Via ‘Tinder’ kwam je in contact met een man die na een huwelijk van 12 weken (?) weer was gescheiden. Gebaseerd op wat jij hier vertelt, kenmerkte zijn relatie/huwelijk en uiteindelijke scheiding zich door allerlei emotionele en financiële drama’s. Vreemdgaan, affaire, leugens, verraad, disrespect, wantrouwen, beroving van imboedel, etc, etc. Moet een behoorlijk traumatische en gebeurtenis voor hem zijn geweest.
Ik kan mij zo voorstellen – en dit vermoeden wordt eigenlijk ook door de details in jouw verhaal bevestigd – dat de gebeurtenissen uit zijn verleden bij hem op emotioneel gebied behoorlijk wat schade hebben aangericht. Emotioneel aangetast, denk ik zo. Wellicht was dit in het begin van jullie relatie niet zo heel aanwijsbaar, omdat de focus en aandacht lag op het genieten en leren kennen van elkaar. Mogelijk werden er gepraat over de drama’s uit zijn vorige relatie en kortstondige huwelijk, als iets ‘dat achter hem lag’ en ‘gebeurd was’.
Heel aannemelijk dat de beschadigingen die hij uit zijn verleden had opgelopen en dus met zich meedroeg, zich begonnen te verweven in jullie samenzijn. Mogelijk begon, tijdens jullie relatie, zijn verwerking en besef over de ellende uit zijn vorige relatie pas echt. Begon het gevoel en de ervaring van de gebeurtenissen pas echt in te dalen. Liep hij tegen behoorlijk wat dingen aan, die zich in jullie samenzijn begonnen te manifesteren.
Wat niet heel gek is: een (nieuwe) relatie kan je een behoorlijke confronterende spiegel voorzetten, waarbij partners op vele verscheidene emotionele gebieden een beroep op elkaar doen. Je raakt elkaar op gevoel. En dit zijn dan ook vaak bij uitstek de momenten dat de individuele gevoeligheden, beschadigingen en eventuele ‘issues’ naar boven komen.
En voor jou idem dito. Je werd, als ik je blog doorlees, veelvuldig geconfronteerd met ‘die ex’ en ‘de geschiedenis’, werd door hem en zijn omgeving deelgenoot gemaakt van de ellende, werd misschien ook onbedoeld in een rol geduwd die ook van jou emotioneel veel heeft gevraagd.
Hij realiseerde zich uiteindelijk tijdens jullie samenzijn, dat hij er niet langer meer toe in staat was om jullie relatie voort te zetten. Hij kan, in ieder geval momenteel, niet de partner voor jou zijn die jij (volgens hem) ook verdient. Naast de emotionele verwerking van het gelede trauma met zijn ex-vrouw, tel daar ook nog eens bij op zoals je zelf al aangaf: de druk van zijn twee bedrijfjes, de afstand, de onzekerheid. De man was, meer dan begrijpelijk, emotioneel overweldigd en zal onder flinke druk hebben gestaan.
Hij liet je weten:
DALF schreef:
“ik ben nog verliefd op je, maar ik moet eerst aan mezelf werken voordat ik jou gelukkig kan maken. Je verdiend een hele man, geen halve. En ik wil een toekomst met je, alleen dat gaat niet zoals ik me nu over mezelf voel. De negativiteit overheerst de positieve dingen. Je moet niet op me gaan wachten, dat staat mijn ontwikkeling in de weg. Maar ik wil wel contact met je houden over hoe het met ons gaat.........”
Een heel moedig, oprecht besluit, die getuigt van zelfreflectie en zeker ook respect voor jou. Hij had, uit comfort, ook gewoon bij je kunnen blijven, maar hij kiest bewust om dit niet te doen. En hierin lijkt hij zich wel degelijk te bekommeren om jou en wat jij verdient – maar is zich tevens ook bewust wat hij mogelijk op dit moment zelf nodig heeft. Vandaar, in mijn beleving, suggereren dat er ‘spelletjes worden gespeeld’, komt op mij in ieder geval erg kortzichtig over.
Ondanks dat je hier, neem ik aan, heel veel verdriet van hebt, vermoedelijk in verwarring zal zijn, je machteloos voelend en worstelen met het gevoel ‘verlaten te zijn’, lijk ook jij in staat te zijn om zijn beslissing heel oprecht en moedig te ontvangen. Bewonderingswaardig:
DALF schreef:
“ik realiseer mij ook dat ik zijn keuze erg verstandig vind. Het had niet juist geweest om op deze basis door te blijven gaan. Ik vind zijn keuze dan ook heel verstandig en eerlijk tegenover mij.”
Tot zo ver, lijkt er tussen jullie in de huidige situatie, een oprechte, emotioneel reflectieve en respectvolle verbinding en begrip te bestaan. Iets dat voor jullie beiden, ook al is er sprake van een door hem geïnitieerde breuk in het samenzijn zoals dit voorheen werd vormgegeven, mogelijk ontzettend vruchtbaar zou kunnen zijn voor zowel individuele, als wellicht ook gezamenlijke ontwikkeling in een eventuele toekomst.
In welke vorm dit dan ook zou kunnen zijn.
Echter, vanaf dit punt, denk ik als toeschouwer een emotionele verschuiving bij jou te zien plaatsvinden. Er wordt met een zeer subjectieve verontwaardiging en bovendien ook zeer eenzijdige speculatie/interpretatie gereageerd waar het gaat over de man in jouw verhaal:
waterman schreef:
“En hij wel dingen blijft zeggen als: ik hou van je maar jij verdient wat beters. Ik hou van jou, maar onder de huidige omstandigheden.....”
“Eerlijk gezegd denk ik dat je daar niet meer in mee moet gaan. Geen spelletjes meer.”
“Jij zult hem de duimschroeven aan moeten draaien. Want zo wordt jij er erg ongelukkig van. En dat kan niet de bedoeling zijn, toch?”
“Jij krijgt ZIJN probleem op je bordje, terwijl je dat niet kunt oplossen. Daardoor kom jij in het moeras terecht. Of het zijn schuld is of niet, dat weet ik niet. Maar het is zijn probleem.
Wat nu steeds meer jouw probleem wordt. Zonder dat dat de oplossing dichterbij brengt..........”
“En blijkbaar kan hij wel nemen, maar niet geven.”
“Er is geen evenwicht, en er is misschien nooit evenwicht geweest. Jij geeft, en hij neemt.”
Mede door juist dit soort (en ja, in mijn beleving zijn dit emotioneel sturende) reacties en het gebrek aan andere invalshoeken die vaak helpen om een eentonig klinkend geluid van nuance te voorzien – zie ik jou van een oorspronkelijk begripvol en oprecht gevoel ten opzichte van deze man, emotioneel steeds meer verschuiven richting boosheid, cynisme en verontwaardiging.
En voordat mijn tekst door omstanders verkeerd geïnterpreteerd gaat worden: ik zeg hier niet dat jij deze gevoelens niet behoort te hebben. Ik begrijp heel goed de emotionele rollercoaster van allerlei tegengestelde en met elkaar in conflict zijnde emoties en gevoelens. Boosheid, cynisme, verontwaardiging, het komt allemaal voorbij in een verwerkingsproces.
Zonder dat jij dit wellicht zelf in de gaten hebt, denk ik hier toch waar te nemen dat jij hier, mede beïnvloed door de toon en benadering waarmee een gebruiker op jou reageert, emotioneel een richting op wordt gekanteld.
Aan het begin van je blog was je, ondanks je verdriet, nog in staat om genuanceerder en met begrip naar de situatie te kijken. Je verklaarde: ‘Ik vind zijn keuze dan ook heel verstandig en eerlijk tegenover mij”.
En dan, na het verschijnen van de reacties waarin ‘spelletjes spelen’ wordt benoemd en er met achterdocht en heel eenzijdig wordt gewezen naar het gedrag van deze man, begin je een andere richting op te kantelen. Begin je naar hem te refereren als ‘lafaard’ en is de verontwaardiging voelbaar ‘of dit nu ‘de vent’ is waar je verliefd op bent geworden’. Voel je je ondergewaardeerd en verklaar je dat hij ‘kennelijk niet eens meer het respect voor jou kan opbrengen’.
Nogmaals, allemaal hele logische en begrijpelijke gedachten en gevoelens, die ik niet veroordeel. Echter, wanneer dit gestimuleerd en beïnvloed wordt door speculerende en eenzijdige interpretaties van toeschouwers of lezers die, mogen wij aannemen, niet persoonlijk betrokken zijn of concrete inzage hebben in de kwesties die tussen jou en je vriend hebben gespeeld of nog spelen, dan zet ik grote vraagtekens bij het rendement hiervan.
Jou stimuleren om ‘boos te worden’, met verontwaardiging gaan inspelen op ‘kijk eens wat hij jou aandoet’, ‘draai de duimschroeven bij hem aan’ en ‘hij neemt alleen maar’, ik vraag me af of dit de weg naar heling en verwerking is. Boosheid onderdrukt het verdriet. Kortstondig kan dit dan wel een ‘powerboost’ (ik verdien dit niet! Hij zoekt het maar uit!) opleveren, maar op de lange termijn zorgt het er veelal voor dat je niet bij je ware gevoel kan komen.
De suggestie dat er ‘spelletjes’ worden gespeeld. Kunnen wij, als lezers/toeschouwers op een forum, bepalen of dit wel of niet zo zou zijn? Ik zou zeggen: nee, dat kunnen wij totaal niet. Behoren we ook niet te doen. Niet dat het gebeurt en ook niet dat het niet gebeurt. In mijn beleving wordt er namelijk door het benoemen van ‘spelletjes spelen’, heel sturend en blindstarend invloed uitgeoefend op jouw beleving en perceptie van gebeurtenissen. Gevaarlijk gebied, aangezien dit geheel gebaseerd is op de eenzijdige interpretatie/speculatie van die ene gebruiker die hier op jou reageert. Daarbij, als hij inderdaad van die bewuste ‘spelletjes’ met jou zou spelen, zou hij jou niet hebben aangeboden om de huissleutel maar te houden, ‘voor als je weer langs zou komen’.
Ook het 'advies' om bij hem ‘de duimschroeven aan te gaan draaien’, trek ik ook in twijfel. Iemand op relationeel gebied tot iets dwingen, werkt meestal averechts. Of iemand trekt zich van je los en gaat jou harder van zich afduwen. Of voelt zich zodanig gemanipuleerd tot een keuze dat ermee wordt toegestemd, maar de vraag zal blijven of dit werkelijk oprecht en zuiver uit vrije wil is besloten (met allerlei gevolgen van dien).
Alsof ‘jou liefhebben’ niet gepaard kan gaan met de realisatie van jouw vriend dat wat jij nodig hebt of verdient, hij hier momenteel gewoonweg niet aan tegemoet kan komen. Je kunt ‘van iemand houden’, terwijl je je tegelijkertijd realiseert dat er teveel obstakels aanwezig zijn om deze liefde vorm te geven op een wijze die voor beide bevredigend is.
Eigenlijk nuanceer je dit zelf ook al heel scherp, gelukkig. Waarmee je voor mij eigenlijk bevestigt hoe noodzakelijk en essentieel het is om als lezer bewust te blijven dat, wanneer je je eventjes gaat begeven op gebieden die veel delicater en complexer zijn dan tekst alleen weergeeft, je er behoorlijk naast kan zitten.
DALF schreef:
“Hij laat aan alles merken dat hij mij eigenlijk niet kwijt wil, maar dat hij dit wil voor mijn eigen welzijn (en natuurlijk ook die van hem, want negativiteit doet hem natuurlijk ook niet goed). Het is daarom ook niet een smoes, zoals vele misschien zullen denken.”
De ellende van zijn huwelijk en de dramatische gebeurtenissen die daarin zijn gebeurd, daar heb jij mee te maken gekregen. Gesprekspartner, deelgenoot. Je kunt je zelfs afvragen of…
DALF schreef:
“Hij vond het moeilijk om echte genegenheid te tonen. Er kwam nooit vanaf zijn kant dat hij van me hield, alleen als ik het zei. Nog nooit heeft hij mij recht in de ogen gekeken en verteld: jij bent de enige voor mij, ik hou van je.”
En:
DALF schreef:
“Hij raakte in paniek als ik wat met een mannelijke vriend wilde gaan doen, of als ik een berichtje kreeg van een ex en daarop reageerde.”
….de erfenis is geweest van wat hij vanuit zijn vorige relatie heeft meegemaakt en nu met zich meedraagt. Waar het ook naartoe te leiden is: het kunnen in een relatie in ieder geval lastige obstakels zijn die commitment en vertrouwen onder druk zetten.
De benadering ‘dat hij van zijn problemen, jouw probleem maakt’, vind ik zelf erg zwart-wit gesteld en zonder nuance. Tenslotte, en dit klinkt mogelijk een beetje flauw, was jij op de hoogte van zijn geschiedenis. Je kreeg al snel te maken met de omgeving, de verhalen, de restanten van zijn vorige relatie die in de vorm van foto's, spullen, hakken die nog langs de bank lagen, zelfs trouwmenu's en een lingerieblad met een bonnetje erop, verspreid door zijn huis lagen. Het was niet zo, dat ‘zijn problemen’ jou ineens, uit het niets, zijn overvallen en je gedwongen werd om daar eigenaarschap over te nemen, toch? Of, maar dit kun jij alleen bepalen, dat hij er automatisch vanuit is gegaan dat jij wel even zijn ‘dingen voor hem zou oplossen’.
Je hield van hem en ik doe even de aanname dat je dus, logisch, ‘zijn problemen’ erbij nam.
En nu, wellicht initieert hij een breuk, juist omdat hij zichzelf realiseert dat hij eerst ‘schoon schip behoort te maken’. Dat is aannemelijk. Een andere invalshoek is: misschien mag je er best van uitgaan dat hij jou hierin emotioneel dus wenst te ontzien. Wat ook de redenen van zijn besluit moge zijn (zelfs in de gevallen, dat er een ander in het spel lijkt te zijn) dan nog is hij in ieder geval eerlijk tegen je geweest. Er wordt veelvuldig gesproken over ‘bungelen’, maar bungelen zou zijn om bij je te blijven, terwijl hij worstelt met allerlei innerlijke conflicten omtrent jullie samenzijn, maar hier ‘niet aan durft’. In die zin, zou compassie – hoe moeilijk wellicht dan ook, naast het verdriet en teleurstelling dat je nu ervaart – mogelijk op de langere termijn veel meer opleveren.
Wellicht wordt zijn keuze gestuurd door het besef dat hij erkent dat dit zijn probleem is, waar hij jou verder niet langer mee wil belasten? Zo delicaat kunnen dit soort kwesties liggen. Daarom stuit het me altijd tegen de borst, wanneer er dit soort uitspraken worden gedaan.
Ook deze invalshoek:
waterman schreef:
“Want hij durft de beslissing niet te nemen. Maar hij durft je ook niet los te laten.”
Volgens mij heeft hij wat betreft jullie relatie, wél degelijk een beslissing gemaakt:
DALF schreef:
“….maar ik moet eerst aan mezelf werken voordat ik jou gelukkig kan maken. Je verdiend een hele man, geen halve. En ik wil een toekomst met je, alleen dat gaat niet zoals ik me nu over mezelf voel…”
Ik denk, en deze zal heel moeilijk zijn en misschien ben je daar op dit moment nog niet, dat er twee elementen zijn om hier te onderscheiden. Hij houdt van je, maar is nu niet in staat om een relatie met jou voort te zetten. Hij kan geen relatie met je aangaan, maar koestert wel de wens om contact met jou te blijven houden. Wat blijft er, voor jou, voor 'jullie' over, om een eventueel contact voort te kunnen zetten? Zijn er gronden waar jullie elkaar in tegemoet kunnen komen? Of zijn deze gronden, door zijn initiatief en realisatie, momenteel onbegaanbaar geworden?
DALF schreef:
“Maar ik wil wel contact met je houden over hoe het met ons gaat.........”
Het woordje ‘ons’, kan hier mogelijk gebruikt zijn als in: hoe het met zowel jou, als ook met hem (= ‘ons’ beide, individueel) zal gaan en niet zozeer ‘ons’ = ‘wij samen, als stel’. Heb je overwogen dat het ook op deze manier bedoeld kan zijn?
DALF schreef:
“Gedroeg hij zich nou maar eens als een respectvolle partner. Ik verdien dit niet. Als meneer trek had in asperges, stonden er dezelfde week nog asperges op tafel. Als meneer een bepaald speciaalbiertje niet kon vinden verraste ik hem ermee. Toen meneer zijn glazen werden gestolen door zijn ex, zamelde ik zegels in waardoor zijn kast weer kon worden gevuld met kristallen glazen. Ik maakte het huis vrolijker, ondanks bijna alles gestolen was door zijn ex. Ik zorgde dat er weer lampen op de kast stonden zodat het niet meer zo donker was in huis. Als meneer pijn in zijn rug had, masseerde ik hem.”
Even een vraagje: stel dat er nooit een breuk was gekomen, waren bovenstaande voorbeelden, waaruit blijkt hoeveel je voor hem over had en hebt gedaan, dan ook benoemd? Had het je dan ook zo dwars gezeten? Was jij er dan ook zo verontwaardigd over geweest?
Gelukkig nuanceer je dit zelf uiteindelijk ook weer:
DALF schreef:
“Als laatste wil ik eraan toevoegen dat hij heel veel voor mij heeft gedaan, dat wel. Het was ook geven en nemen in onze relatie, begrijp me niet verkeerd. Ik ben trots op hem dat hij het allemaal zo goed voor elkaar heeft. Hij heeft een mooi huisje, een topbaan en een leuke omgeving die hij maar al te graag met mij wilde delen.”
Ondanks de reactie die hier, wederom, weer heel sturend inspeelt op bovenstaande frustratie van je:
waterman schreef:
“Je bent hem zat aan het worden, he......... Zo te lezen....... Er is geen evenwicht, en er is misschien nooit evenwicht geweest. Jij geeft, en hij neemt.”
waterman schreef:
“Deze man wordt het niet voor jou. Hij heeft eigenschappen die niet goed voor jou zijn.”
Wederom, na het lezen van dit soort emotioneel sturende boodschapjes waarbij we ons sowieso kunnen afvragen hoe correct en juist dit door een toeschouwer wordt weergegeven, vraag ik me af wat voor jou op de lange termijn het (positieve?) rendement hiervan zou zijn? Wie van ons hier, kan voor jou, of voor deze man, eens even gaan bepalen ‘dat hij eigenschappen heeft, die niet goed voor jou zijn’? Dat deze man ‘het niet voor jou wordt’. ‘Dat hij geeft en jij neemt’.
Jouw verhaal geeft voornamelijk details en gebeurtenissen weer. Om vervolgens, notabene als toeschouwer/lezer, gebaseerd op alleen tekstinterpretatie, allerlei ‘eigenschappen’ aan jou of jouw vriend te gaan toeschrijven, vind ik zelf heel erg tricky. Omdat er emotioneel zoveel gaande is. De acties en/of daden, de keuzes, de belevingen, de gevoelens, worden allen beïnvloed door allerlei factoren, waarbij we kunnen afvragen of de eigenschappen die hier even worden toegeschreven, wel representatief zijn.
Ik mis in de reacties aan jou, de nuance. Er wordt gesteld:
Citaat:
“Of jullie gaan serieus een relatie aan, of jullie laten elkaar los. Jij zult daartoe het initiatief moeten nemen. Om dat uit te gaan spelen.”
Ik val zelf over dat ‘uit gaan spelen’. Alsof we met strategie bezig zijn, en niet met twee mensen die heel veel voor elkaar voelen, elkaar liefhebben, maar waarbij spijtig genoeg heel veel factoren ervoor zorgen dat een stabiel en plezierig samenzijn momenteel niet kan worden gewaarborgd.
Er wordt hier ook even gesteld, alsof er maar twee opties mogelijk zijn: óf een serieuze relatie aangaan, óf elkaar volledig en compleet loslaten. Mijn ervaring is dat er verscheidenen constructies mogelijk zijn; niet alleen maar of ‘aan’ of ‘uit’.
Uiteraard is dat aan de betrokken partners en hun verlangens, behoeften en wensen daarin, en de mate waarin zij uitgerust zijn om mee te bewegen in de veranderingen en ontwikkelingen die zij samen en ook individueel behoren of wensen door te maken. Dat hij niet meer met jou kan samenzijn op de manier zoals het voorheen was, maakt jou niet minder, noch betekent dit dat jij ‘niet voldoet’ of ‘niet goed genoeg’ zou zijn. Het heeft niets met jouw validatie te maken. Mogelijk dat hij jou juist zodanig hoog heeft zitten, dat het hem conflicten oplevert om jou dit ‘nog langer aan te doen’.
Ik denk dat het voornamelijk neerkomt, om jezelf hier te gaan wenden tot de keuzes die jij zelf hebt en kan nemen. Hij heeft een positie die hij in deze inneemt, maar: JIJ hebt deze ook. Het is helemaal niet nodig om met duimschroeven en andere emotionele pressiemiddelen aan te komen om hem een keuze af te dwingen. JIJ hebt hierin, vanuit compassie voor hem, maar ook wel degelijk compassie voor jezelf, ook een keuze. Hij kan jou momenteel relationeel niet bieden wat jij verdient of waar jij (en hij waarschijnlijk ook) behoefte aan hebt. Wat betekent dit voor jou?
Ga je vervolgens akkoord met dát wat hij je nog wel kan en wenst te bieden (bijvoorbeeld vriendschappelijk contact?), of kun je dit gewoon niet opbrengen? Wat uiteraard je goed recht is. Nogmaals, ook jij hebt hierin een stem, een keuze.
Veel langer dan mijn reactie oorspronkelijk bedoeld was, maar geschreven vanuit een andere invalshoek; een andere benadering. Mocht jij er niks mee kunnen, dan wellicht andere (nieuwe) gebruikers die zichzelf in jouw verhaal herkennen en worstelen tussen compassie en begrip, of boosheid en verontwaardiging.
Heel erg bedankt voor je reactie, ik moet je eerlijk zeggen: ik vind dat je een redelijk gecompliceerde schrijfstijl hebt, wat ietwat boven mijn denkniveau zit. Maar ik heb het wel begrepen, en ik wil er dan ook zo goed mogelijk op proberen te antwoorden.
Jouw benadering op mijn verhaal vind ik echt verbazingwekkend goed. Ik ken je niet, maar ik heb mij nog nooit in mijn leven zo goed begrepen gevoeld. Het klopt inderdaad, dat ik kwa emoties heen en weer ga en dat andere reacties mij wel degelijk beinvloeden. Toch zie ik dit niet als iets heel slechts, de boosheid die boven kwam dreigen het verdriet inderdaad ietwat onderdrukte. Inmiddels ben ik weer een week verder, en ben gevoelsmatig ook weer een heel stuk verder...
Zondag is hij richting mij gekomen, en zijn we op een terrasje gaan zitten. Hij zocht toenadering, pakte mijn hand. Etc. Ik liet dit over mij heen komen. Was eigenlijk heel blij dat hij dit deed, ik had hem immers 4 weken niet gezien. Het was in het begin een beetje ongemakkelijk, omdat we beide niet goed wisten wat we moesten zeggen. Maar dit was al gauw over. Op gegeven moment heb ik maar de stoute schoenen aangetrokken, en heb hem gevraagd hoe hij er op dit moment in staat. Ik heb tegen hem gezegd dat ik er voor open sta om af en toe te daten en contact te behouden, of dat het helemaal over zou zijn en ik dit ook zou accepteren vanuit een rationeel opzicht. We zijn er uiteinlijk uitgekomen dat we elkaar op reguliere basis willen blijven spreken/afspreken (wanneer dit uuitkomt) en we in de tussentijd vooral de rust weer terug kunnen vinden, en aan onszelf kunnen werken. We hebben afgesproken om ook niet met andere mensen bezig te gaan, omdat we ons wel willen richten op elkaar zolang dit contact goed blijft. Het was weer heel fijn, en hij toonde meer genegenheid dan ik had verwacht. Hij miste me echt, en om eerlijk te zijn had ik nog nooit zo'n voldaan gesprek met hem kunnen voeren. We zaten echt op 1 lijn, details zijn verder niet heel erg nodig.
Het mooie aan deze uitkomst is, is dat ik er (verassend genoeg) zelf ook heel goed in sta. Ik had eigenlijk van mezelf verwacht dat ik naar zijn pijpen zou gaan dansen, en ik zou doen wat hij zou willen in de wanhoop dat hij me dan uiteindelijk terug zou nemen. Dit is op dit moment niet het geval. Ik merk hoe bevredigend ik het zelf ook vind, deze rust. Maar dat hij me te dierbaar is om te katen gaan als dit niet zou hoeven. Dit heb ik ook aan hem verteld en hij begreep het. Hij vond het overigens ook erg goed van me dat ik op dit moment zo hard aan mijn leven aan het werken ben (ik ben aan het afvallen, beter werk aan het zoeken, mijn rijbewijs bijna heb etc). Kortom: We willen allebei kijken waar dit naartoe loopt met de ruimte van een "date-periode". Wel moet ik zeggen, dat als hij alleen vriendschap had gewild, ik meer afstand had genomen. Maar nu ik weet dat hij genoeg om mij geeft om mij te behouden als meer dan dat, wil ik het er op wagen. De wanhoop is in ieder geval weg. Ook al was het helemaal over geweest, dan had ik ook opgelucht geweest. Want de situatie van afgelopen weken was niet te doen. Ik sta weer met beide benen op de grond.
Wel moet ik zeggen, dat ik kwa contacteren naar hem toe, het wel wat af laat weten. Ik heb nu zoiets van, laat hem maar tegen mij praten over de whatsapp, of laat hem mij maar bellen. Ik merk wel dat het sinds maandagochtend verdacht stil is vanaf zijn kant. Maar ik gun hem die tijd, het was zo'n emotionele rollercoaster zondagmiddag met alles van dien. Maar het is uitgesproken. En ik geef hem nu de ruimte die hij nodig heeft. Ik sta er op dit moment vrijwel relaxt in al merk ik dat ik wel een beetje kriebelig begin te worden dat hij nu zo weinig laat horen, en dat ik niet meer zoveel zin heb om mezelf kwetsbaar op te stellen door contact met hem te zoeken. Omdat hij die ruimte nodig heeft. Ik begrijp het volkomen, maar is het dan echt zo moeilijk om mij goedemorgen of slaaplekker te wensen? Dit deed hij in onze relatie ook gewoon... Als het nu alsnog over gaat, dan mocht het niet zo zijn. Het liefst geef ik hem mijn liefde, maar ik ben nog jong en heb de wereld aan mijn voeten.
Hoi xDalf
ik zag dat je eventjes online was, maar omdat ik jouw verhaal eventjes wou doorspitten en er enkele 'grote' antwoorden op volgden die minstens even leerrijk waren, heeft me dat wat tijd gekost en heb ik gezien dat je alweer offline bent
Mijn bijdrage is dan ook niet meer dan dit
Je hebt niets meer bijgepost op je blog maar toch ben ik benieuwd hoe het nu met je/jullie verder gaat?
Kunnen jullie het nog altijd vinden in jullie afgesproken 'situatie'?
Hoi xDALF
Als ik dit zo lees loopt het allemaal over van de onzekerheid en de onduidelijkheid. Je weet eigenlijk niet wat je aan hem hebt. En je probeert wanhopig er wel van van te maken, en positieve signalen er uit te pikken. Maar eigenlijk weet je niet waar je staat. En ga je je dat wel afvragen, waar je eigenlijk staat, dan ziet het plaatje er niet zo best uit.
Hij wil geen commitment naar jou toe. En jij geeft hem de mogelijkheid dat uit te spelen. En hij heeft in het verleden dingen meegemaakt die het nu moeilijk maken. Maar bottomline is dat hij geen commitment naar jou toe wil. En jij wel commitment van hem vraagt.
En hij wel dingen blijft zeggen als: ik hou van je maar jij verdient wat beters. Ik hou van jou, maar onder de huidige omstandigheden.....
Eerlijk gezegd denk ik dat je daar niet meer in mee moet gaan. Geen spelletjes meer. Serious business. Zo leidt het tot puinhoop. Jij met de billen bloot, hij met de billen bloot. Of jullie gaan serieus een relatie aan, of jullie laten elkaar los. Jij zult daartoe het initiatief moeten nemen. Om dat uit te gaan spelen. Hij doet dat niet. Jij zult hem de duimschroeven aan moeten draaien. Want zo wordt jij er erg ongelukkig van. En dat kan niet de bedoeling zijn, toch?
Ik hoop dat je je een beetje herkent in wat ik schrijf. Ik ben er niet bij, he, ik ben buitenstaander. Dus jij hebt beter zicht hierop. Maar ik vrees dat jij aan het bungelen bent, omdat hij zich niet wil uitspreken.
Heel veel sterkte!
Waterman
Je hebt helemaal gelijk, ik
Je hebt helemaal gelijk, ik ben aan het bungelen. Ik moest mijn verhaal even van me af schrijven. Als ik zelf een objectief advies aan een vriendin moest geven, had ik dit ook gezegd. Het is allemaal zo moeilijk. Hij laat aan alles merken dat hij mij eigenlijk niet kwijt wil, maar dat hij dit wil voor mijn eigen welzijn (en natuurlijk ook die van hem, want negativiteit doet hem natuurlijk ook niet goed). Het is daarom ook niet een smoes, zoals vele misschien zullen denken. Ik heb reacties gehad van de omgeving als: "hij probeerd de break up heel rustig te brengen, om jou geen pijn te doen". Maar dit is simpelweg niet het geval. Ik zie ook dat hij het er moeilijk mee heeft, hij zoekt nog meer contact met mij dan ik met hem. Aan zijn woorden merk ik dat hij zo struggeld. Dat hij bang is om mij weer onder ogen te komen, omdat hij zich dan weer verliest in zijn verliefdheid naar mij toe en dan weer aan mijn lippen hangt. Hij denkt nu met zijn verstand wat ik erg goed begrijp en ook accepteer! Maar ik vind daarom wel, dat we er op een rustige manier uit kunnen komen, of verder kunnen kijken. Zijn angsten belemmerd ons samenzijn. Want hoe het nu is, is dat er dagelijks contact is. En nee, zo werkt het niet. Ik heb hem al duidelijk aangegeven dat we het er van de week face to face over moegen hebben, het kunnen afsluiten met uiteraard geen contact of dat we weer gaan daten, waar ik overigens zelf ook voor open sta omdat ik merk dat deze rust me zelf ook goed doet! Maar hem vwrliezen, daar is hij me te dierbaar voor. Dat er dus een keuze moet komen daar ben ik het zeker mee eens. Met de dagen begin ik er ook wat rationeler over te denken. Ik zal hem moeten zeggen dat als hij nog een toekomst met mij wil bekijken, we dat op een kalme manier aan kunnen pakken. En dat het anders gewoon klaar is en dat er geen weg terug is. Klaar is klaar. Ik ben benieuwd of het er deze week van komt. Naar zijn zeggen zal hij kijken of hij de vrijdagavond of zondag kan. Maar dat is ook maar af te wachten. Als het uiteindelijk niks meer is, treft mij geen blaam meer. Ik heb er dan alles voor gedaan. Zijn verlies.
Hoi xDALF
Poeh, wat ingewikkeld........
Kunnen jullie elkaar even met rust laten? Het vervelende van de situatie is dat jullie elkaar niet los willen laten, maar dat op deze manier de zaak alleen maar chaotischer wordt. Want hij durft de beslissing niet te nemen. Maar hij durft je ook niet los te laten. Of dat begrijpelijk is, of niet, dat kan ik hiervandaan natuurlijk niet zien. Terwijl dit voor jou allemaal heel slecht uitpakt. Jij krijgt ZIJN probleem op je bordje, terwijl je dat niet kunt oplossen. Daardoor kom jij in het moeras terecht. Of het zijn schuld is of niet, dat weet ik niet. Maar het is zijn probleem.
Wat nu steeds meer jouw probleem wordt. Zonder dat dat de oplossing dichterbij brengt..........
Bescherm jezelf hier een beetje tegen. Je mag van hem houden, hem niet kwijt willen, alles. Maar hij moet aan zijn probleem gaan werken. Anders komen jullie niet verder. Hij zal zijn angsten tegemoet moeten treden. Anders komen jullie niet verder. Dat zou jouw prioriteit moeten zijn. Verder komen. Niet stil gaan staan in het moeras. Niet bungelen.
Praat er met hem over. Zorg dat je een uitweg vindt. Maar zorg dat er duidelijkheid komt. Anders wordt de chaos groter. Dat kan niet, dat gaat niet goed. Maar eigenlijk geloof ik dat jij precies hetzelfde zegt als ik.
Heel veel sterkte!!!!
Waterman
Hoi waterman, Bedankt voor je
Hoi waterman,
Bedankt voor je reactie! Hier heb ik echt wat aan. Mijn hoop is overigens langzaam steeds meer aan het weg ebben. Ik hoor nauwelijk meer iets van hem, maandag een (helaas emotioneel) belletje, waarin hij zelfs zei dat hij van me hield (?) en woensdag alleen een appje met "Goedemorgen" . Ik vind dat hij heel erg raar bezig is! Hij wil mij idd niet loslaten, maar ook niet vast in zijn leven houden ofzo? Wees dan niet zo'n lafaard en zeg dat het helemaal over is OF dat je het nog een kans wil geven. Hij gunt me dus klaarblijkelijk niet eens de zekerheid zodat ik sneller over hem heen kan komen. Is dat nou de vent waar ik verliefd op ben geworden? Hij zou me nog laten weten of hij vrijdag of zondag wat kon afspreken. We hebben elkaar dan een maand niet gezien. Maar het is nu donderdag, en zal vast weer tot het laatste moment moeten gaan zitten wachten op zijn antwoord. Ik begin het zo zat te raken, voel me af en toe net een hondje die zit te wachten tot zijn baas thuis komt! Het verdriet is nog steeds aanwezig, maar ik begin mezelf wel steeds meer te realiseren dat ikzo'n onstabiel persoon niet meer in mijn leven wil. Het is het gewoon niet waard. Waar zijn ex bij hem is vreemdgegaan, zou ik hem dit nooit aandoen. Waar zijn ex hem in de steek liet, zal ik dit nooit doen. Toch wordt ik zo ondergewaardeerd en kan hij blijkbaar niet eens het respect voor mij opbrengen door een beslissing te maken. Het ergste vind ik nog dat ik alle pestzooi over me heen heb moeten krijgen de afgelopen maanden, en alles van iedereen aan heb moeten horen over zijn huwelijk. Maar ik had het er voor over, het zou wel goed komen dacht ik.. en vervolgens, als ik niet meer nodig ben wordt ik klakkeloos gedumpt. Zodat meneer zeker weer vrolijk verder kan gaan met zijn leven, wellicht met een andere vrouw waar hij een nieuwe start mee kan hebben. Want ja, alle nasleep van zijn huwelijk heb ik al over me heen gekregen.
Gedroeg hij zich nou maar eens als een respectvolle partner. Ik verdien dit niet. Als meneer trek had in asperges, stonden er dezelfde week nog asperges op tafel. Als meneer een bepaald speciaalbiertje niet kon vinden verraste ik hem ermee. Toen meneer zijn glazen werden gestolen door zijn ex, zamelde ik zegels in waardoor zijn kast weer kon worden gevuld met kristallen glazen. Ik maakte het huis vrolijker, ondanks bijna alles gestolen was door zijn ex. Ik zorgde dat er weer lampen op de kast stonden zodat het niet meer zo donker was in huis. Als meneer pijn in zijn rug had, masseerde ik hem. En nee, ik ben verre van perfect. Maar mijn verdriet is groot. Het muurtje wat ik om me heen had gebouwd had hij afgebroken. Nu voel ik me alleen nog maar gebroken. Maar het is mijn eigen schuld, ik had kunnen weten dat een relatie met een net gescheiden man nooit zou werken. Hoe dan ook, een rebound ben ik zowiezo geweest aangezien hij nu nog dingen moet gaan verwerken. Je kan in dit leven maar beter iemand zijn die minder voor een ander doet, zodat je niet zo snel wordt geschaadt. Waar is hij als ik hem dan eens echt nodig heb, mijn hart op tafel leg? Nergens. Hij is er niet en is er nooit geweest. Ik was niks meer dan een leuning voor hem. Het is zo jammer hoe je je kan vergissen in mensen. Zucht.
Hoi xDALF
Je bent hem zat aan het worden, he......... Zo te lezen....... Er is geen evenwicht, en er is misschien nooit evenwicht geweest. Jij geeft, en hij neemt. Uiteindelijk is dat nooit een basis voor relatie. Relatie hoort te zijn: jij geeft, jij neemt. En hij geeft, en hij neemt. Omdat je daar beiden gelukkiger van wordt. En dat zie ik bij jullie niet (meer).
Soms is het niet erg, he, een beetje meer geven dan nemen. Omdat die ander het moeilijk heeft, en steun nodig heeft. Maar dat kan alleen tijdelijk. Anders groeit het scheef. En blijkbaar kan hij wel nemen, maar niet geven.
Hij heeft zijn kans gehad. Jij bent een enorme hoop wijzer. Ietsje droevig, maar een enorme hoop wijzer. Deze man wordt het niet voor jou. Hij heeft eigenschappen die niet goed voor jou zijn. Dat weet je nu, dat herken je nu. Je bent dus wijzer geworden. Dat is de les die je geleerd hebt.
Omdraaien, weglopen.............
Heel veel sterkte! Ik snap het verdriet. Maar ga weer voor jezelf zorgen. Zoals altijd.
Waterman
Bedankt! Jouw woorden doen me
Bedankt!
Jouw woorden doen me goed, en wat geweldig dat je de tijd neemt om te reageren! Als laatste wil ik eraan toevoegen dat hij heel veel voor mij heeft gedaan, dat wel. Het was ook geven en nemen in onze relatie, begrijp me niet verkeerd. Ik ben trots op hem dat hij het allemaal zo goed voor elkaar heeft. Hij heeft een mooi huisje, een topbaan en een leuke omgeving die hij maar al te graag met mij wilde delen. Het enige wat inderdaad niet tergen elkaar op kon wegen, was de drama van wat er echt toe deed. Het was gewoon teveel, teveel voor mij. Teveel voor hem. Ik kreeg alles over me heen en heb er echt mee proberen te dealen. Maar tevergeefs. Ik merk aan hem dat hij zich niet beseft hoeveel moeite en kracht mij dit gekost heeft. Maar ik deed het voor hem. Zoals jij al mooi verwoord: als het niet in balans is, houdt het op. En juist de dingen die er toe deden zoals dit, wogen niet tegen elkaar op. Het is gewoon heel verdrietig allemaal. Ik laat mijn hoop varen. Hopelijk ziet hij ooit in wat hij heeft verloren.
xDALF
En juist de dingen die er toe deden zoals dit, wogen niet tegen elkaar op. Het is gewoon heel verdrietig allemaal. Ik laat mijn hoop varen. Hopelijk ziet hij ooit in wat hij heeft verloren.
Heel veel sterkte! Ik denk dat je de goede dingen doet, en je het goed ziet. Dat maakt het niet makkelijker, maar wel makkelijker om te accepteren dat dit het beste is.
Heel veel sterkte
Waterman
@DALF: Emotionele Verschuiving
Jammer dat er hier op jouw blog een vrij eenzijdig geluid lijkt te klinken die vooral inspeelt op de teleurstelling, gekwetsheid, onzekerheid en het verdriet wat jij nu ervaart – en vervolgens met een veroordelend vingertje verontwaardigd wijst richting de man, zijn acties en gedrag, in jouw verhaal.
Het verhaal dat je hier vertelt, is een behoorlijk gecompliceerde situatie. Vanuit compassie, denk ik dat we er ook vanuit kunnen gaan dat geen van beide partijen in dit verhaal voor deze situatie gekozen heeft. Daar geldt niet 1 invalshoek of benadering op.
Via ‘Tinder’ kwam je in contact met een man die na een huwelijk van 12 weken (?) weer was gescheiden. Gebaseerd op wat jij hier vertelt, kenmerkte zijn relatie/huwelijk en uiteindelijke scheiding zich door allerlei emotionele en financiële drama’s. Vreemdgaan, affaire, leugens, verraad, disrespect, wantrouwen, beroving van imboedel, etc, etc. Moet een behoorlijk traumatische en gebeurtenis voor hem zijn geweest.
Ik kan mij zo voorstellen – en dit vermoeden wordt eigenlijk ook door de details in jouw verhaal bevestigd – dat de gebeurtenissen uit zijn verleden bij hem op emotioneel gebied behoorlijk wat schade hebben aangericht. Emotioneel aangetast, denk ik zo. Wellicht was dit in het begin van jullie relatie niet zo heel aanwijsbaar, omdat de focus en aandacht lag op het genieten en leren kennen van elkaar. Mogelijk werden er gepraat over de drama’s uit zijn vorige relatie en kortstondige huwelijk, als iets ‘dat achter hem lag’ en ‘gebeurd was’.
Heel aannemelijk dat de beschadigingen die hij uit zijn verleden had opgelopen en dus met zich meedroeg, zich begonnen te verweven in jullie samenzijn. Mogelijk begon, tijdens jullie relatie, zijn verwerking en besef over de ellende uit zijn vorige relatie pas echt. Begon het gevoel en de ervaring van de gebeurtenissen pas echt in te dalen. Liep hij tegen behoorlijk wat dingen aan, die zich in jullie samenzijn begonnen te manifesteren.
Wat niet heel gek is: een (nieuwe) relatie kan je een behoorlijke confronterende spiegel voorzetten, waarbij partners op vele verscheidene emotionele gebieden een beroep op elkaar doen. Je raakt elkaar op gevoel. En dit zijn dan ook vaak bij uitstek de momenten dat de individuele gevoeligheden, beschadigingen en eventuele ‘issues’ naar boven komen.
En voor jou idem dito. Je werd, als ik je blog doorlees, veelvuldig geconfronteerd met ‘die ex’ en ‘de geschiedenis’, werd door hem en zijn omgeving deelgenoot gemaakt van de ellende, werd misschien ook onbedoeld in een rol geduwd die ook van jou emotioneel veel heeft gevraagd.
Hij realiseerde zich uiteindelijk tijdens jullie samenzijn, dat hij er niet langer meer toe in staat was om jullie relatie voort te zetten. Hij kan, in ieder geval momenteel, niet de partner voor jou zijn die jij (volgens hem) ook verdient. Naast de emotionele verwerking van het gelede trauma met zijn ex-vrouw, tel daar ook nog eens bij op zoals je zelf al aangaf: de druk van zijn twee bedrijfjes, de afstand, de onzekerheid. De man was, meer dan begrijpelijk, emotioneel overweldigd en zal onder flinke druk hebben gestaan.
Hij liet je weten:
“ik ben nog verliefd op je, maar ik moet eerst aan mezelf werken voordat ik jou gelukkig kan maken. Je verdiend een hele man, geen halve. En ik wil een toekomst met je, alleen dat gaat niet zoals ik me nu over mezelf voel. De negativiteit overheerst de positieve dingen. Je moet niet op me gaan wachten, dat staat mijn ontwikkeling in de weg. Maar ik wil wel contact met je houden over hoe het met ons gaat.........”
Een heel moedig, oprecht besluit, die getuigt van zelfreflectie en zeker ook respect voor jou. Hij had, uit comfort, ook gewoon bij je kunnen blijven, maar hij kiest bewust om dit niet te doen. En hierin lijkt hij zich wel degelijk te bekommeren om jou en wat jij verdient – maar is zich tevens ook bewust wat hij mogelijk op dit moment zelf nodig heeft. Vandaar, in mijn beleving, suggereren dat er ‘spelletjes worden gespeeld’, komt op mij in ieder geval erg kortzichtig over.
Ondanks dat je hier, neem ik aan, heel veel verdriet van hebt, vermoedelijk in verwarring zal zijn, je machteloos voelend en worstelen met het gevoel ‘verlaten te zijn’, lijk ook jij in staat te zijn om zijn beslissing heel oprecht en moedig te ontvangen. Bewonderingswaardig:
“ik realiseer mij ook dat ik zijn keuze erg verstandig vind. Het had niet juist geweest om op deze basis door te blijven gaan. Ik vind zijn keuze dan ook heel verstandig en eerlijk tegenover mij.”
Tot zo ver, lijkt er tussen jullie in de huidige situatie, een oprechte, emotioneel reflectieve en respectvolle verbinding en begrip te bestaan. Iets dat voor jullie beiden, ook al is er sprake van een door hem geïnitieerde breuk in het samenzijn zoals dit voorheen werd vormgegeven, mogelijk ontzettend vruchtbaar zou kunnen zijn voor zowel individuele, als wellicht ook gezamenlijke ontwikkeling in een eventuele toekomst.
In welke vorm dit dan ook zou kunnen zijn.
Echter, vanaf dit punt, denk ik als toeschouwer een emotionele verschuiving bij jou te zien plaatsvinden. Er wordt met een zeer subjectieve verontwaardiging en bovendien ook zeer eenzijdige speculatie/interpretatie gereageerd waar het gaat over de man in jouw verhaal:
“En hij wel dingen blijft zeggen als: ik hou van je maar jij verdient wat beters. Ik hou van jou, maar onder de huidige omstandigheden.....”
“Eerlijk gezegd denk ik dat je daar niet meer in mee moet gaan. Geen spelletjes meer.”
“Jij zult hem de duimschroeven aan moeten draaien. Want zo wordt jij er erg ongelukkig van. En dat kan niet de bedoeling zijn, toch?”
“Jij krijgt ZIJN probleem op je bordje, terwijl je dat niet kunt oplossen. Daardoor kom jij in het moeras terecht. Of het zijn schuld is of niet, dat weet ik niet. Maar het is zijn probleem.
Wat nu steeds meer jouw probleem wordt. Zonder dat dat de oplossing dichterbij brengt..........”
“En blijkbaar kan hij wel nemen, maar niet geven.”
“Er is geen evenwicht, en er is misschien nooit evenwicht geweest. Jij geeft, en hij neemt.”
Mede door juist dit soort (en ja, in mijn beleving zijn dit emotioneel sturende) reacties en het gebrek aan andere invalshoeken die vaak helpen om een eentonig klinkend geluid van nuance te voorzien – zie ik jou van een oorspronkelijk begripvol en oprecht gevoel ten opzichte van deze man, emotioneel steeds meer verschuiven richting boosheid, cynisme en verontwaardiging.
En voordat mijn tekst door omstanders verkeerd geïnterpreteerd gaat worden: ik zeg hier niet dat jij deze gevoelens niet behoort te hebben. Ik begrijp heel goed de emotionele rollercoaster van allerlei tegengestelde en met elkaar in conflict zijnde emoties en gevoelens. Boosheid, cynisme, verontwaardiging, het komt allemaal voorbij in een verwerkingsproces.
Zonder dat jij dit wellicht zelf in de gaten hebt, denk ik hier toch waar te nemen dat jij hier, mede beïnvloed door de toon en benadering waarmee een gebruiker op jou reageert, emotioneel een richting op wordt gekanteld.
Aan het begin van je blog was je, ondanks je verdriet, nog in staat om genuanceerder en met begrip naar de situatie te kijken. Je verklaarde: ‘Ik vind zijn keuze dan ook heel verstandig en eerlijk tegenover mij”.
En dan, na het verschijnen van de reacties waarin ‘spelletjes spelen’ wordt benoemd en er met achterdocht en heel eenzijdig wordt gewezen naar het gedrag van deze man, begin je een andere richting op te kantelen. Begin je naar hem te refereren als ‘lafaard’ en is de verontwaardiging voelbaar ‘of dit nu ‘de vent’ is waar je verliefd op bent geworden’. Voel je je ondergewaardeerd en verklaar je dat hij ‘kennelijk niet eens meer het respect voor jou kan opbrengen’.
Nogmaals, allemaal hele logische en begrijpelijke gedachten en gevoelens, die ik niet veroordeel. Echter, wanneer dit gestimuleerd en beïnvloed wordt door speculerende en eenzijdige interpretaties van toeschouwers of lezers die, mogen wij aannemen, niet persoonlijk betrokken zijn of concrete inzage hebben in de kwesties die tussen jou en je vriend hebben gespeeld of nog spelen, dan zet ik grote vraagtekens bij het rendement hiervan.
Jou stimuleren om ‘boos te worden’, met verontwaardiging gaan inspelen op ‘kijk eens wat hij jou aandoet’, ‘draai de duimschroeven bij hem aan’ en ‘hij neemt alleen maar’, ik vraag me af of dit de weg naar heling en verwerking is. Boosheid onderdrukt het verdriet. Kortstondig kan dit dan wel een ‘powerboost’ (ik verdien dit niet! Hij zoekt het maar uit!) opleveren, maar op de lange termijn zorgt het er veelal voor dat je niet bij je ware gevoel kan komen.
De suggestie dat er ‘spelletjes’ worden gespeeld. Kunnen wij, als lezers/toeschouwers op een forum, bepalen of dit wel of niet zo zou zijn? Ik zou zeggen: nee, dat kunnen wij totaal niet. Behoren we ook niet te doen. Niet dat het gebeurt en ook niet dat het niet gebeurt. In mijn beleving wordt er namelijk door het benoemen van ‘spelletjes spelen’, heel sturend en blindstarend invloed uitgeoefend op jouw beleving en perceptie van gebeurtenissen. Gevaarlijk gebied, aangezien dit geheel gebaseerd is op de eenzijdige interpretatie/speculatie van die ene gebruiker die hier op jou reageert. Daarbij, als hij inderdaad van die bewuste ‘spelletjes’ met jou zou spelen, zou hij jou niet hebben aangeboden om de huissleutel maar te houden, ‘voor als je weer langs zou komen’.
Ook het 'advies' om bij hem ‘de duimschroeven aan te gaan draaien’, trek ik ook in twijfel. Iemand op relationeel gebied tot iets dwingen, werkt meestal averechts. Of iemand trekt zich van je los en gaat jou harder van zich afduwen. Of voelt zich zodanig gemanipuleerd tot een keuze dat ermee wordt toegestemd, maar de vraag zal blijven of dit werkelijk oprecht en zuiver uit vrije wil is besloten (met allerlei gevolgen van dien).
Alsof ‘jou liefhebben’ niet gepaard kan gaan met de realisatie van jouw vriend dat wat jij nodig hebt of verdient, hij hier momenteel gewoonweg niet aan tegemoet kan komen. Je kunt ‘van iemand houden’, terwijl je je tegelijkertijd realiseert dat er teveel obstakels aanwezig zijn om deze liefde vorm te geven op een wijze die voor beide bevredigend is.
Eigenlijk nuanceer je dit zelf ook al heel scherp, gelukkig. Waarmee je voor mij eigenlijk bevestigt hoe noodzakelijk en essentieel het is om als lezer bewust te blijven dat, wanneer je je eventjes gaat begeven op gebieden die veel delicater en complexer zijn dan tekst alleen weergeeft, je er behoorlijk naast kan zitten.
“Hij laat aan alles merken dat hij mij eigenlijk niet kwijt wil, maar dat hij dit wil voor mijn eigen welzijn (en natuurlijk ook die van hem, want negativiteit doet hem natuurlijk ook niet goed). Het is daarom ook niet een smoes, zoals vele misschien zullen denken.”
De ellende van zijn huwelijk en de dramatische gebeurtenissen die daarin zijn gebeurd, daar heb jij mee te maken gekregen. Gesprekspartner, deelgenoot. Je kunt je zelfs afvragen of…
“Hij vond het moeilijk om echte genegenheid te tonen. Er kwam nooit vanaf zijn kant dat hij van me hield, alleen als ik het zei. Nog nooit heeft hij mij recht in de ogen gekeken en verteld: jij bent de enige voor mij, ik hou van je.”
En:
“Hij raakte in paniek als ik wat met een mannelijke vriend wilde gaan doen, of als ik een berichtje kreeg van een ex en daarop reageerde.”
….de erfenis is geweest van wat hij vanuit zijn vorige relatie heeft meegemaakt en nu met zich meedraagt. Waar het ook naartoe te leiden is: het kunnen in een relatie in ieder geval lastige obstakels zijn die commitment en vertrouwen onder druk zetten.
De benadering ‘dat hij van zijn problemen, jouw probleem maakt’, vind ik zelf erg zwart-wit gesteld en zonder nuance. Tenslotte, en dit klinkt mogelijk een beetje flauw, was jij op de hoogte van zijn geschiedenis. Je kreeg al snel te maken met de omgeving, de verhalen, de restanten van zijn vorige relatie die in de vorm van foto's, spullen, hakken die nog langs de bank lagen, zelfs trouwmenu's en een lingerieblad met een bonnetje erop, verspreid door zijn huis lagen. Het was niet zo, dat ‘zijn problemen’ jou ineens, uit het niets, zijn overvallen en je gedwongen werd om daar eigenaarschap over te nemen, toch? Of, maar dit kun jij alleen bepalen, dat hij er automatisch vanuit is gegaan dat jij wel even zijn ‘dingen voor hem zou oplossen’.
Je hield van hem en ik doe even de aanname dat je dus, logisch, ‘zijn problemen’ erbij nam.
En nu, wellicht initieert hij een breuk, juist omdat hij zichzelf realiseert dat hij eerst ‘schoon schip behoort te maken’. Dat is aannemelijk. Een andere invalshoek is: misschien mag je er best van uitgaan dat hij jou hierin emotioneel dus wenst te ontzien. Wat ook de redenen van zijn besluit moge zijn (zelfs in de gevallen, dat er een ander in het spel lijkt te zijn) dan nog is hij in ieder geval eerlijk tegen je geweest. Er wordt veelvuldig gesproken over ‘bungelen’, maar bungelen zou zijn om bij je te blijven, terwijl hij worstelt met allerlei innerlijke conflicten omtrent jullie samenzijn, maar hier ‘niet aan durft’. In die zin, zou compassie – hoe moeilijk wellicht dan ook, naast het verdriet en teleurstelling dat je nu ervaart – mogelijk op de langere termijn veel meer opleveren.
Wellicht wordt zijn keuze gestuurd door het besef dat hij erkent dat dit zijn probleem is, waar hij jou verder niet langer mee wil belasten? Zo delicaat kunnen dit soort kwesties liggen. Daarom stuit het me altijd tegen de borst, wanneer er dit soort uitspraken worden gedaan.
Ook deze invalshoek:
“Want hij durft de beslissing niet te nemen. Maar hij durft je ook niet los te laten.”
Volgens mij heeft hij wat betreft jullie relatie, wél degelijk een beslissing gemaakt:
“….maar ik moet eerst aan mezelf werken voordat ik jou gelukkig kan maken. Je verdiend een hele man, geen halve. En ik wil een toekomst met je, alleen dat gaat niet zoals ik me nu over mezelf voel…”
Ik denk, en deze zal heel moeilijk zijn en misschien ben je daar op dit moment nog niet, dat er twee elementen zijn om hier te onderscheiden. Hij houdt van je, maar is nu niet in staat om een relatie met jou voort te zetten. Hij kan geen relatie met je aangaan, maar koestert wel de wens om contact met jou te blijven houden. Wat blijft er, voor jou, voor 'jullie' over, om een eventueel contact voort te kunnen zetten? Zijn er gronden waar jullie elkaar in tegemoet kunnen komen? Of zijn deze gronden, door zijn initiatief en realisatie, momenteel onbegaanbaar geworden?
“Maar ik wil wel contact met je houden over hoe het met ons gaat.........”
Het woordje ‘ons’, kan hier mogelijk gebruikt zijn als in: hoe het met zowel jou, als ook met hem (= ‘ons’ beide, individueel) zal gaan en niet zozeer ‘ons’ = ‘wij samen, als stel’. Heb je overwogen dat het ook op deze manier bedoeld kan zijn?
“Gedroeg hij zich nou maar eens als een respectvolle partner. Ik verdien dit niet. Als meneer trek had in asperges, stonden er dezelfde week nog asperges op tafel. Als meneer een bepaald speciaalbiertje niet kon vinden verraste ik hem ermee. Toen meneer zijn glazen werden gestolen door zijn ex, zamelde ik zegels in waardoor zijn kast weer kon worden gevuld met kristallen glazen. Ik maakte het huis vrolijker, ondanks bijna alles gestolen was door zijn ex. Ik zorgde dat er weer lampen op de kast stonden zodat het niet meer zo donker was in huis. Als meneer pijn in zijn rug had, masseerde ik hem.”
Even een vraagje: stel dat er nooit een breuk was gekomen, waren bovenstaande voorbeelden, waaruit blijkt hoeveel je voor hem over had en hebt gedaan, dan ook benoemd? Had het je dan ook zo dwars gezeten? Was jij er dan ook zo verontwaardigd over geweest?
Gelukkig nuanceer je dit zelf uiteindelijk ook weer:
“Als laatste wil ik eraan toevoegen dat hij heel veel voor mij heeft gedaan, dat wel. Het was ook geven en nemen in onze relatie, begrijp me niet verkeerd. Ik ben trots op hem dat hij het allemaal zo goed voor elkaar heeft. Hij heeft een mooi huisje, een topbaan en een leuke omgeving die hij maar al te graag met mij wilde delen.”
Ondanks de reactie die hier, wederom, weer heel sturend inspeelt op bovenstaande frustratie van je:
“Je bent hem zat aan het worden, he......... Zo te lezen....... Er is geen evenwicht, en er is misschien nooit evenwicht geweest. Jij geeft, en hij neemt.”
“Deze man wordt het niet voor jou. Hij heeft eigenschappen die niet goed voor jou zijn.”
Wederom, na het lezen van dit soort emotioneel sturende boodschapjes waarbij we ons sowieso kunnen afvragen hoe correct en juist dit door een toeschouwer wordt weergegeven, vraag ik me af wat voor jou op de lange termijn het (positieve?) rendement hiervan zou zijn? Wie van ons hier, kan voor jou, of voor deze man, eens even gaan bepalen ‘dat hij eigenschappen heeft, die niet goed voor jou zijn’? Dat deze man ‘het niet voor jou wordt’. ‘Dat hij geeft en jij neemt’.
Jouw verhaal geeft voornamelijk details en gebeurtenissen weer. Om vervolgens, notabene als toeschouwer/lezer, gebaseerd op alleen tekstinterpretatie, allerlei ‘eigenschappen’ aan jou of jouw vriend te gaan toeschrijven, vind ik zelf heel erg tricky. Omdat er emotioneel zoveel gaande is. De acties en/of daden, de keuzes, de belevingen, de gevoelens, worden allen beïnvloed door allerlei factoren, waarbij we kunnen afvragen of de eigenschappen die hier even worden toegeschreven, wel representatief zijn.
Ik mis in de reacties aan jou, de nuance. Er wordt gesteld:
“Of jullie gaan serieus een relatie aan, of jullie laten elkaar los. Jij zult daartoe het initiatief moeten nemen. Om dat uit te gaan spelen.”
Ik val zelf over dat ‘uit gaan spelen’. Alsof we met strategie bezig zijn, en niet met twee mensen die heel veel voor elkaar voelen, elkaar liefhebben, maar waarbij spijtig genoeg heel veel factoren ervoor zorgen dat een stabiel en plezierig samenzijn momenteel niet kan worden gewaarborgd.
Er wordt hier ook even gesteld, alsof er maar twee opties mogelijk zijn: óf een serieuze relatie aangaan, óf elkaar volledig en compleet loslaten. Mijn ervaring is dat er verscheidenen constructies mogelijk zijn; niet alleen maar of ‘aan’ of ‘uit’.
Uiteraard is dat aan de betrokken partners en hun verlangens, behoeften en wensen daarin, en de mate waarin zij uitgerust zijn om mee te bewegen in de veranderingen en ontwikkelingen die zij samen en ook individueel behoren of wensen door te maken. Dat hij niet meer met jou kan samenzijn op de manier zoals het voorheen was, maakt jou niet minder, noch betekent dit dat jij ‘niet voldoet’ of ‘niet goed genoeg’ zou zijn. Het heeft niets met jouw validatie te maken. Mogelijk dat hij jou juist zodanig hoog heeft zitten, dat het hem conflicten oplevert om jou dit ‘nog langer aan te doen’.
Ik denk dat het voornamelijk neerkomt, om jezelf hier te gaan wenden tot de keuzes die jij zelf hebt en kan nemen. Hij heeft een positie die hij in deze inneemt, maar: JIJ hebt deze ook. Het is helemaal niet nodig om met duimschroeven en andere emotionele pressiemiddelen aan te komen om hem een keuze af te dwingen. JIJ hebt hierin, vanuit compassie voor hem, maar ook wel degelijk compassie voor jezelf, ook een keuze. Hij kan jou momenteel relationeel niet bieden wat jij verdient of waar jij (en hij waarschijnlijk ook) behoefte aan hebt. Wat betekent dit voor jou?
Ga je vervolgens akkoord met dát wat hij je nog wel kan en wenst te bieden (bijvoorbeeld vriendschappelijk contact?), of kun je dit gewoon niet opbrengen? Wat uiteraard je goed recht is. Nogmaals, ook jij hebt hierin een stem, een keuze.
Veel langer dan mijn reactie oorspronkelijk bedoeld was, maar geschreven vanuit een andere invalshoek; een andere benadering. Mocht jij er niks mee kunnen, dan wellicht andere (nieuwe) gebruikers die zichzelf in jouw verhaal herkennen en worstelen tussen compassie en begrip, of boosheid en verontwaardiging.
Lieve Chelle,
Heel erg bedankt voor je reactie, ik moet je eerlijk zeggen: ik vind dat je een redelijk gecompliceerde schrijfstijl hebt, wat ietwat boven mijn denkniveau zit. Maar ik heb het wel begrepen, en ik wil er dan ook zo goed mogelijk op proberen te antwoorden.
Jouw benadering op mijn verhaal vind ik echt verbazingwekkend goed. Ik ken je niet, maar ik heb mij nog nooit in mijn leven zo goed begrepen gevoeld. Het klopt inderdaad, dat ik kwa emoties heen en weer ga en dat andere reacties mij wel degelijk beinvloeden. Toch zie ik dit niet als iets heel slechts, de boosheid die boven kwam dreigen het verdriet inderdaad ietwat onderdrukte. Inmiddels ben ik weer een week verder, en ben gevoelsmatig ook weer een heel stuk verder...
Zondag is hij richting mij gekomen, en zijn we op een terrasje gaan zitten. Hij zocht toenadering, pakte mijn hand. Etc. Ik liet dit over mij heen komen. Was eigenlijk heel blij dat hij dit deed, ik had hem immers 4 weken niet gezien. Het was in het begin een beetje ongemakkelijk, omdat we beide niet goed wisten wat we moesten zeggen. Maar dit was al gauw over. Op gegeven moment heb ik maar de stoute schoenen aangetrokken, en heb hem gevraagd hoe hij er op dit moment in staat. Ik heb tegen hem gezegd dat ik er voor open sta om af en toe te daten en contact te behouden, of dat het helemaal over zou zijn en ik dit ook zou accepteren vanuit een rationeel opzicht. We zijn er uiteinlijk uitgekomen dat we elkaar op reguliere basis willen blijven spreken/afspreken (wanneer dit uuitkomt) en we in de tussentijd vooral de rust weer terug kunnen vinden, en aan onszelf kunnen werken. We hebben afgesproken om ook niet met andere mensen bezig te gaan, omdat we ons wel willen richten op elkaar zolang dit contact goed blijft. Het was weer heel fijn, en hij toonde meer genegenheid dan ik had verwacht. Hij miste me echt, en om eerlijk te zijn had ik nog nooit zo'n voldaan gesprek met hem kunnen voeren. We zaten echt op 1 lijn, details zijn verder niet heel erg nodig.
Het mooie aan deze uitkomst is, is dat ik er (verassend genoeg) zelf ook heel goed in sta. Ik had eigenlijk van mezelf verwacht dat ik naar zijn pijpen zou gaan dansen, en ik zou doen wat hij zou willen in de wanhoop dat hij me dan uiteindelijk terug zou nemen. Dit is op dit moment niet het geval. Ik merk hoe bevredigend ik het zelf ook vind, deze rust. Maar dat hij me te dierbaar is om te katen gaan als dit niet zou hoeven. Dit heb ik ook aan hem verteld en hij begreep het. Hij vond het overigens ook erg goed van me dat ik op dit moment zo hard aan mijn leven aan het werken ben (ik ben aan het afvallen, beter werk aan het zoeken, mijn rijbewijs bijna heb etc). Kortom: We willen allebei kijken waar dit naartoe loopt met de ruimte van een "date-periode". Wel moet ik zeggen, dat als hij alleen vriendschap had gewild, ik meer afstand had genomen. Maar nu ik weet dat hij genoeg om mij geeft om mij te behouden als meer dan dat, wil ik het er op wagen. De wanhoop is in ieder geval weg. Ook al was het helemaal over geweest, dan had ik ook opgelucht geweest. Want de situatie van afgelopen weken was niet te doen. Ik sta weer met beide benen op de grond.
Wel moet ik zeggen, dat ik kwa contacteren naar hem toe, het wel wat af laat weten. Ik heb nu zoiets van, laat hem maar tegen mij praten over de whatsapp, of laat hem mij maar bellen. Ik merk wel dat het sinds maandagochtend verdacht stil is vanaf zijn kant. Maar ik gun hem die tijd, het was zo'n emotionele rollercoaster zondagmiddag met alles van dien. Maar het is uitgesproken. En ik geef hem nu de ruimte die hij nodig heeft. Ik sta er op dit moment vrijwel relaxt in al merk ik dat ik wel een beetje kriebelig begin te worden dat hij nu zo weinig laat horen, en dat ik niet meer zoveel zin heb om mezelf kwetsbaar op te stellen door contact met hem te zoeken. Omdat hij die ruimte nodig heeft. Ik begrijp het volkomen, maar is het dan echt zo moeilijk om mij goedemorgen of slaaplekker te wensen? Dit deed hij in onze relatie ook gewoon... Als het nu alsnog over gaat, dan mocht het niet zo zijn. Het liefst geef ik hem mijn liefde, maar ik ben nog jong en heb de wereld aan mijn voeten.
benieuwd
Hoi xDalf
ik zag dat je eventjes online was, maar omdat ik jouw verhaal eventjes wou doorspitten en er enkele 'grote' antwoorden op volgden die minstens even leerrijk waren, heeft me dat wat tijd gekost en heb ik gezien dat je alweer offline bent
Mijn bijdrage is dan ook niet meer dan dit
Je hebt niets meer bijgepost op je blog maar toch ben ik benieuwd hoe het nu met je/jullie verder gaat?
Kunnen jullie het nog altijd vinden in jullie afgesproken 'situatie'?
Ik hoop dat het goed met je gaat!
Micarus